Πρώτος σε συμμετοχές Ελληνας τερματοφύλακας στην ιστορία του ΠΑΟΚ, ο Νίκος Μιχόπουλος κάνει αναδρομή στα 7,5 χρόνια, που υπερασπίστηκε την ασπρόμαυρη εστία και σε άλλα τρία, που εργάστηκε στο Δικέφαλο ως προπονητής τερματοφυλάκων.
Αρχισε να παίζει μπάλα στο Πέτρινο Καρδίτσας, συνέχισε για τέσσερις σεζόν (τρεις στη Γ΄ κατηγορία και μία στη Δ΄) στον Απόλλωνα Λάρισας, μέχρι που το Δεκέμβριο του 1992 αποτέλεσε ένα από τα τέσσερα μεταγραφικά αποκτήματα εκείνης της περιόδου (οι Θόδωρος Ζαγοράκης, Νίκος Παναγιωτίδης και Μιχάλης Γκέκας ήταν οι άλλοι τρεις νεοαποκτηθέντες).
«Εκανα δύο δοκιμαστικές προπονήσεις. Στον ΠΑΟΚ τότε ήταν προπονητής ο Λιούπκο Πέτροβιτς, με βοηθό τον Ντράγκαν Κοκότοβιτς (σ. σ. τη σεζόν 1995-96 ήταν πρώτος προπονητής για μικρό χρονικό διάστημα) με γυμναστή τερματοφυλάκων τον Μπλάντεν Φούρτουλα. Με είδαν, πήγα καλά στις προπονήσεις και, μετά από λίγες ημέρες, υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο στον ΠΑΟΚ» θυμάται. «Προς το τέλος εκείνης της σεζόν (σ. σ. 2 Μαΐου 1993) έκανα και το ντεμπούτο μου, στο 3-0 επί του Εδεσσαϊκού» συμπληρώνει.
Ξεχωρίζεις κάποια απόκρουση ως την καλύτερη στην καριέρα σου;
«Ηταν πολλές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Μια καθοριστική επέμβαση, πάντως, που δεν θα τη θυμάται και πολύς κόσμος, ήταν στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Σπάρτακ Τρνάβα. Χάναμε με 3-0 στην Τούμπα, οι Σλοβάκοι είχαν ευκαιρία και για τέταρτο γκολ, την οποία αποσόβησα. Και μετά ακολούθησε η ανατροπή με 5-3».
Αν θα μπορούσες να ζήσεις ξανά μια στιγμή στη θητεία σου στον ΠΑΟΚ, ποια θα ήταν αυτή;
«Το παιχνίδι στο Χάιμπουρι κόντρα στην Αρσεναλ. Όχι μόνο εγώ, όλη η ομάδα ένιωθε, σ’ εκείνο το ματς, σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ένιωθε ότι ακόμη κι αν δεν έπαιρνε την πρόκριση, θα έχανε πολύ δύσκολα από τους Αγγλους. Είχαμε τρομερή πίστη για την επιτυχία, έχοντας ως εφόδιο και το 1-0 του πρώτου αγώνα. Ουσιαστικά, η νίκη στο ματς της Τούμπας μας έκανε να πιστέψουμε ότι, ναι, μπορούμε να περάσουμε ένα τέτοιο φημισμένο αντίπαλο».
Αντίστοιχα, ποια στιγμή δεν θα ήθελες να είχε συμβεί;
«Το γκολ του Βιέρι, στο ματς με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη. Ηταν τέτοια η κλάση του, που άλλες δέκα φορές να το επιχειρούσε, και τις δέκα θα το κατάφερνε».
Εζησες και την άδεια Τούμπα εξαιτίας της αποχής μεγάλης μερίδας του κόσμου-επί Βουλινού-και την Τούμπα της… αναγέννησης, με τη μαζική επιστροφή του κόσμου.
«Δύο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα. Όταν παίζεις με πολύ λίγο κόσμο στις εξέδρες, είναι σαν να κάνεις προπόνηση… Όταν, όμως, το γήπεδο είναι γεμάτο, η κατάσταση είναι ‘πάμε να κερδίσουμε’… Βέβαια, το ίδιο μπορείς να πεις και για ματς, που δεν έχει πολύ κόσμο, όμως, δεν το λες με την ίδια πίστη, που σου μεταδίδει η δυναμική του φίλαθλου κόσμου του ΠΑΟΚ. Η ώθηση, που σου δίνει, είναι φοβερή».
Η σεζόν 1995-96 υπήρξε πολύ κακή για τον ΠΑΟΚ. Υπήρξε ο φόβος ότι θα μπορούσε η ομάδα ακόμη και να υποβιβαστεί;
«Ναι, υπήρχε. Στο τέλος, όμως, και με λίγη τύχη, μπορέσαμε και ανταποκριθήκαμε σε αντίξοες περιστάσεις. Ηταν μια ιδιαίτερη και δύσκολη χρονιά, με συχνές αλλαγές προπονητών (σ. σ. Χάαν, Σαράφης, Κοκότοβιτς, Μπέλλης, Μπένγκτσον). Και ήταν ένα επιπλέον φορτίο για εμάς τους παίκτες η ανάγκη να προσαρμοζόμαστε κάθε φορά στα ‘θέλω’ και τις επιθυμίες κάθε νέου προπονητή. Ακόμη, βέβαια, και σ’ εκείνη την κακή αγωνιστική περίοδο, είχαμε την ευκαιρία να πάμε στον τελικό του κυπέλλου, έχοντας μέσα στην έδρα μας τη ρεβάνς με τον Απόλλωνα Αθηνών. Λάθη τακτικής, όμως, μας στοίχισαν, με συνέπεια να αποκλειστούμε. Ακριβώς αντίθετη ήταν η πορεία την αμέσως επόμενη περίοδο, που είχε κατάληξη την επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από πενταετή απουσία. Για να το πετύχουμε, βέβαια, χρειάστηκε να κάνουμε πορεία πρωταθλητισμού στο β΄ γύρο».
Το Μάιο του 2000, στο εκτός έδρας παιχνίδι με τα Τρίκαλα, παίζεις για τελευταία φορά με τον ΠΑΟΚ. Πώς ήρθε το διαζύγιο;
«Είχα συμβόλαιο με την ομάδα για άλλους έξι μήνες. Το μόνο που μου είχαν πει, ήταν ότι δεν θα πήγαινα στο εξωτερικό για προετοιμασία. Ενιωσα άσχημα, ό,τι χειρότερο μου είχε συμβεί στα χρόνια, που πέρασα στον ΠΑΟΚ. Δεν γνωρίζω αν ήταν απόφαση μόνο του Μπάγεβιτς ή ολόκληρου του οργανισμού. Μαζί με άλλους τρεις τερματοφύλακες, τους Κόβιτς, Ψωμιάδη, Αναστασόπουλο, όπως και τους Σαλπιγγίδη και Κισκαμπάνη, μείναμε πίσω για να κάνουμε προπονήσεις στην Ευκαρπία. Στη συνέχεια έλυσα το συμβόλαιο κι έφυγα στην Αγγλία, παίζοντας δυόμισι χρόνια στην Μπέρνλι και μισό χρόνο στην Κρίσταλ Πάλας. Το ποδόσφαιρο στην Αγγλία ήταν τελείως διαφορετικό. Κι αυτό με την έννοια ότι σε κάθε παιχνίδι το αποτέλεσμα ήταν τελείως απρόβλεπτο, δεν ήξερες αν θα βγεις νικητής ή χαμένος. Αντίθετα στην Ελλάδα, η λεγόμενη ‘μεγάλη’ ομάδα έχει 90% πιθανότητες να νικήσει την αντίστοιχη αποκαλούμενη ‘μικρή’. Μέχρι που το καλοκαίρι του 2003 επέλεξα το κυπριακό πρωτάθλημα. Στην Ομόνοια πήγα κυρίως γιατί ήθελα να αγωνιστώ στο Τσάμπιονς Λιγκ, σε μια διοργάνωση, που δεν είχα παίξει νωρίτερα στην καριέρα μου».
Πώς θυμάσαι τους προέδρους της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, τους οποίους έζησες από κοντά;
«Ο Θωμάς Βουλινός ήταν… πραγματικός πρόεδρος. Αν διέθετε την οικονομική ευχέρεια, θα μεγαλουργούσε στον ΠΑΟΚ. Ο Γιώργος Μπατατούδης επιδίωξε ν’ αλλάξει τα δεδομένα της ομάδας, το κατάφερε μέχρι ενός σημείου, αλλά μέχρι εκεί. Oσο για τον Γιάννη Γούμενο, προσπάθησε κι αυτός, με τις δυνάμεις του και χωρίς βοήθειες γενικότερα, να κρατήσει την ομάδα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο».
Το Σεπτέμβριο του 2004 επέστρεψες στον ΠΑΟΚ, εκείνη τη φορά από τη θέση του προπονητή τερματοφυλάκων.
«Ολοκληρώνοντας την καριέρα μου ως τερματοφύλακας, άρχισα να δουλεύω ως προπονητής γκολκίπερ. Οντας τελειόφοιτος ΤΕΦΑΑ, είχα πάρει τα πτυχία πιστοποίησης ΟΥΕΦΑ-ΦΙΦΑ για να εργαστώ ως προπονητής τερματοφυλάκων. Βέβαια, δεν είναι εύκολο το μεταβατικό στάδιο για κάποιον, που ολοκληρώνει την καριέρα του ως παίκτης και συνεχίζει ως προπονητής. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια φοβερή εμπειρία για μένα να δουλέψω μ’ εκείνους τους προπονητές, που ήταν, κατά σειρά, οι Ρολφ Φρίνγκερ, Νίκος Καραγεωργίου, Γιώργος Κωστίκο, Ιλιε Ντουμιτρέσκου, Μόμτσιλο Βούκοτιτς και Γιώργος Παράσχος. Εμαθα πολλά πράγματα από αυτούς, ήμουν στα πρώτα βήματα μιας νέας καριέρας και με βοήθησαν πολύ».
Ζηλεύεις τη σημερινή εποχή του VAR;
«Θα υπήρχε δικαιοσύνη και στα δικά μας τα χρόνια και, σίγουρα, ο ΠΑΟΚ θα μετρούσε περισσότερους βαθμούς στο τέλος κάθε σεζόν και θα τερμάτιζε ψηλότερα στη βαθμολογία. Στην καριέρα μου αποβλήθηκα μόνο μια φορά, σε εκτός έδρας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ηταν μια φάση, στην οποία δεν υπήρχε επαφή με τον Νινιάδη, δεν υπήρχε τίποτα, κι όμως καταλογίστηκε πέναλτι».
ΤΟ ΣΕΡΙ ΤΩΝ 107 ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ
Ο Νίκος Μιχόπουλος έχει να επιδείξει ένα σερί 107 παρουσιών κάτω από την εστία του ΠΑΟΚ σε ματς πρωταθλήματος, έστω κι αν υπήρξαν δύο αγώνες, στους οποίους πέρασε στο παιχνίδι ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο. Το, έτσι κι αλλιώς, εντυπωσιακό σερί άρχισε να «τρέχει» από το ματς της 19ης Φεβρουαρίου 1995 (ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 1-1) και κράτησε μέχρι την εκτός έδρας αναμέτρηση της 8 Μαρτίου 1998 κόντρα στον Ηρακλή (2-3). «Το σερί σταμάτησε γιατί στο παιχνίδι με τον Ηρακλή, όντας αρχηγός, δέχτηκα κάρτα για διαμαρτυρία προς το διαιτητή. Ηταν η τρίτη κίτρινη, συνεπώς δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής στο αμέσως επόμενο ματς» θυμήθηκε ο Μιχόπουλος, ο οποίος έχει να παρουσιάσει ένα ακόμη ρεκόρ, αφού τη σεζόν 1994-95 είδε την εστία του να παραβιάζεται μόλις τρεις φορές στα εντός έδρας παιχνίδια. Εκείνη ήταν κι η πρώτη περίοδος του Αρι Χάαν στον πάγκο του ΠΑΟΚ. «Αυτός ο άνθρωπος έκατσε και, ουσιαστικά, μας έμαθε ποδόσφαιρο. Ηταν ο προπονητής, που εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την άμυνα ζώνης» τονίζει για τον Ολλανδό.
*Σε παιχνίδι κυπέλλου (σεζόν 1995-96) με τον Ιωνικό είχε δύο αποκρούσεις πέναλτι, σε εκτελέσεις των Γρίμπιλα και Νοβοχάτσκι. Θυμάται χαρακτηριστικά: «Στο 71΄ ο Ζαφειρίου, ως τελευταίος παίκτης, έδιωξε πάνω στη γραμμή την μπάλα με το χέρι, με αποτέλεσμα και να αποβληθεί, και να υποδειχθεί πέναλτι. Και θυμάμαι ότι είχα πει του Αχιλλέα ότι δεν χρειάζονταν να το κάνει (σ. σ. από το 25΄ ο ΠΑΟΚ είχε ανοίξει το σκορ με τον Ζουμπούλη, έχοντας επικρατήσει και στο πρώτο ματς της Τούμπας με 4-1) και να μείνουμε με δέκα παίκτες».
Με τον Ιωνικό τον συνδέει και μια άλλη, «πονεμένη» αυτή τη φορά ιστορία. Ηταν το εκτός έδρας ματς πρωταθλήματος της περιόδου 1997-98, όταν αντικατέστησε τον Νίκο Αργυρίου στο ημίχρονο. «Κάποια στιγμή στο β΄ μέρος με βρήκε μια μεγάλη κοτρόνα στον αυχένα. Επεσα στο έδαφος, σηκώθηκα ζαλισμένος, αλλά συνέχισα κι ολοκλήρωσα το παιχνίδι. Με την επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη, χρειάστηκε να μπω δύο ημέρες στο νοσοκομείο. Το να δέχεσαι μπουκάλια και κέρματα, ήταν κάτι το… σύνηθες στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, συνέβαινε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι» ανασύρει από τη μνήμη του.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ… ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Αθλήτρια του βόλεϊ είναι η 18χρονη κόρη του. Η Ελευθερία Μιχοπούλου αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία με την ομάδα των Πρωταθλητών Πεύκων, έχοντας υπάρξει στο παρελθόν και αθλήτρια του ΠΑΟΚ.
