Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη. Δεν μπορεί, λογικά θα πρέπει να είναι κάποιο όνειρο. Ίσως ένα κακόγουστο σενάριο μυθοπλασίας. Ίσως κάποιος να σκαρώνει μία φάρσα. Δεν μπορεί να υπάρχει τόση μαζεμένη δυστοπία σε ένα μέρος.
Πως να μιλήσεις για αθλητισμό, για ποδόσφαιρο, πως να ασχοληθείς με κάτι ασήμαντο, όταν όλα γύρω καταρρέουν; Δεν μπορεί, δεν γίνεται μία φωτιά να μαίνεται για 15 ημέρες στο πιο στρατηγικό γεωπολιτικά μέρος της χώρας και να σβήνει μόνο μόλις φτάσει σε νερό. Δεν γίνεται να χάνεται ένας ολόκληρος νομός, δεν γίνεται να γίνεται στάχτη το 2,5% της βλάστησης στην ελληνική επικράτεια, δεν γίνεται να μετατρέπεται ένας από τους τελευταίους πνεύμονες οξυγόνου, σε στάχτη, τοξικό νέφος και να έρχεται ξανά πίσω ως δηλητηριώδης βροχή.
Δεν μπορεί από ένα καιρικό φαινόμενο, όσο ακραίο και αν είναι αυτό, να μετατρέπεται όλος ο θεσσαλικός κάμπος σε μία απέραντη λιμνοθάλασσα. Δεν γίνεται να θάβονται ολόκληρα χωριά κάτω από τόνους λάσπης και νερού, δεν γίνεται να καταστρέφονται έτσι 800.000 στρέμματα γης, το 22% της ελληνικής αγροτικής παραγωγής δεν γίνεται να διαλύονται μέσα σε μια μέρα υποδομές ετών, καλλιέργειες, κτηνοτροφικές μονάδες, περιουσίες, ζωές.
Δεν γίνεται να υπάρχει τέτοια αποκτήνωση γύρω μας. Δεν μπορεί για οποιοδήποτε λόγος να πετιέται άνθρωπος στην θάλασσα και το πλοίο να φεύγει κανονικά για ταξιδάκι προς τον προορισμό του, δίχως να του ρίξουν ένα σωσίβιο, δίχως να πέσει κανείς για να τον σώσει, δίχως να γίνει μία προσπάθεια διάσωσης.
Δεν γίνεται να υπάρχει τέτοιος ωχαδερφισμός, τέτοια αδιαφορία. Νομίζαμε ότι τα Τέμπη ήταν ο απόπατος της κρατικής αναλγησίας και σάπιας δομής του, αλλά κάθε μέρα υπάρχει και χειρότερα.
Η ανενόχλητη βολτίτσα σε όλη την ελληνική επικράτεια από το κονβόι των Κροατών χούλιγκαν και τα όσα ακολούθησαν ήταν μία ακόμα απόδειξη ότι η ανθρώπινη ζωή σε ότι απέμεινε από αυτό που λέγεται Ελλάδα έχει πια ελάχιστη σημασία. Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω.
Δεν γίνεται να λύνονται όλα με… ασπιρίνες. Με Μarket pass, με Fuel pass, με School pass, με τα επόμενα pass που νομοτελειακά θα έρθουν είδη πρώτης ανάγκης, που θα γίνουν απλησίαστα -πολύ φοβάμαι ότι επίκειται αργά ή γρήγορα επισιτιστική κρίση.
Δεν γίνεται να υπάρξει ζωή μόνο με επιδόματα στέγασης, διακοπών, πρόνοιας, με αποζημιώσεις, με επιστρεπτέες προκαταβολές, με ημίμετρα, με δανεικά, με ελεημοσύνες με τεχνητές αναπνοές.
Δεν γίνεται να ξηλώνεται μόνο ο σταθμάρχης, ο λιμενάρχης, ο περιφερειάρχης, ο διευθυντής τροχαίας, απλά εξιλαστήρια θύματα μιας διαλυμένης δομής και απλώς να υπάρχει ανακύκλωση από πρόσωπα ανεπαρκή, ευθυνόφοβα, εξαρτημένα, ανακυκλώσιμα. Δεν γίνεται να ξεπλένονται όλα τόσο εύκολα στο βωμό του πολιτικού κόστους και η ζωή να συνεχίζεται μέχρι να περιμένουμε την επόμενη φυσική καταστροφή.
Όποιος νομίζει ότι το ζήτημα είναι κομματικό, έχει χάσει την μπάλα. Το πρόβλημα είναι θεσμικό, είναι ηθικό, είναι πολύ βαθιά δομικό. Το οικογενειοκρατικό / πελατειακό σύστημα, το επιτελικό κράτος θέριεψε τόσο πολύ που σιγά – σιγά μας κατατρώει όλους. Το χειρότερο; Το συνηθίσαμε. Σε τέτοιο βαθμό που το δικαιολογούμε στωικά. Στην Ελλάδα ζεις…
Πολύ φοβάμαι ότι μαζί με το ελληνικό οικοσύστημα καταστρέφονται και οι ψυχικές αντιστάσεις και των πιο ανθεκτικών. Το βλέπεις σε μία απλή βόλτα έξω. Στα θυμωμένα βλέμματα. Στα νεύρα κρόσσια. Στην οχλοβοή. Στην έλλειψη σεβασμού. Όλοι είναι έτοιμοι να ξεσπάσουν, να τις παίξουν, να λογομαχήσουν, το χέρι σηκώνεται πιο εύκολα από ποτέ, όλοι πια κουβαλούν κι από κάτι.
Μαυραγορίτες που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη δυστυχία και πουλάνε το νερό σαν χρυσάφι. Πλιατσικολόγοι που ορμάνε μέσα σε αποκαΐδια ή σε βούρκους, να ψειρίσουν ότι βρουν. Επαγγελματίες ανεπάγγελτοι μπουρδολόγοι με κροκοδείλια δάκρυα και μηδενική ενσυναίσθηση να παίζουν στα κανάλια με τον πόνο του απλού κόσμου και να προκαλούν με κάθε τους λέξη. Μπουχτίσαμε. Αρκετά. Μόνο σιχασιά υπάρχει πια…
