Ο Γιώργος Κουμαρόπουλος συνιστά οπωσδήποτε μια ξεχωριστή περίπτωση πρώην ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ για τους λόγους, που θα διαβάσετε στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980 άρχισε να μαθαίνει ποδόσφαιρο στις υποδομές του ΠΑΟΚ. Μέχρι που σε ηλικία δεκαεννέα χρόνων έγινε επαγγελματίας και άρχισε να παίζει με τη φανέλα του Δικεφάλου. Ήδη, όμως, είχε προλάβει να γίνει μέλος του οπαδικού κινήματος, συμμετέχοντας σε εκδρομές στα εκτός έδρας παιχνίδια, προκειμένου να βλέπει από κοντά τους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας. Συνήθεια, που δεν σταμάτησε ακόμη κι όταν υπέγραψε το επαγγελματικό του συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ!
Πώς άρχισες να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Ο Σάκης Ερμείδης, τερματοφύλακας της Καστοριάς, την εποχή που κατέκτησε το κύπελλο κόντρα στον Ηρακλή, είναι θείος μου, αδελφός της μητέρας μου. Ισως να πήρα και από εκεί το ερέθισμα για ν’ ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο από μικρός. Στον ΠΑΟΚ πήγα από δέκα χρονών, μέχρι που έγινα επαγγελματίας. Πριν συμβεί αυτό, συμμετείχα για έξι μήνες στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας, με προπονητή τον Αρι Χάαν, ως ερασιτέχνης, μαζί και με τον Γιάννη Τσορακλίδη. Μόνο που αργούσαμε να υπογράψουμε συμβόλαιο. Παραμονές του εκτός έδρας αγώνα κυπέλλου με τον Ιωνικό (σ. σ. 17 Ιανουαρίου 1996), εξαιτίας των πολλών απουσιών, η ομάδα είχε μείνει με 12-13 παίκτες. Και προκειμένου να μην κατέβει στην Αθήνα με τόσους λίγους παίκτες, μας κάλεσαν και υπογράψαμε τα πρώτα επαγγελματικά συμβόλαια, παραμονή του αγώνα, λίγες μόνο ώρες πριν αναχωρήσει η αποστολή».
Είχες φανταστεί τον εαυτό σου να παίζει στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ;
«Στο παιχνίδι κυπέλλου με τον Ιωνικό έκανα και την πρώτη μου εμφάνιση, αξέχαστη στιγμή. Δεν φανταζόμουν ότι στα 19 μου χρόνια θα έπαιζα και ματς ντέρμπι, τρία παιχνίδια κόντρα στον Ολυμπιακό και ένα κατά της ΑΕΚ σε γεμάτη Τούμπα. Και ευχαριστώ το Θεό για αυτό. Στην πορεία, βέβαια, έκανα κι εγώ τα λάθη μου. Μάλωνα με προπονητές, ήμουν λίγο αντιδραστικός, δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με κάποια πράγματα. Και δεν είναι όπως τώρα, που τα παιδιά στις ακαδημίες έχουν πολλούς γύρω τους να τους συμβουλεύουν. Εγώ δεν είχαν κανέναν να με συμβουλεύσει. Και ειδικά σε μια εποχή, που ο ΠΑΟΚ δεν έβγαζε παίκτες από τις υποδομές του, τελευταίος ήταν ο Τουρσουνίδης».
Είπες ότι έκανες κι εσύ τα λάθη σου…
«Ηταν η εποχή, που εγώ ήμουν φαντάρος και, εκ των πραγμάτων, έχανα αρκετές προπονήσεις. Παίζαμε εντός έδρας με την Ξάνθη, προς το τέλος της σεζόν 1996-97, και είχα κάνει προπόνηση μόνο την Παρασκευή. Είχα φύγει από το γήπεδο χωρίς να κοιτάξω το χαρτί της αποστολής, θεωρώντας δεδομένο ότι με μια προπόνηση θα ήμουν εκτός. Κι όμως, είχα μπει αποστολή. Φεύγω από το γήπεδο και πάω για καφέ. Με παίρνει τηλέφωνο ένας συμπαίκτης μου, λέγοντας μου ότι έχω μπει αποστολή. Αρχικά θεώρησα ότι μου έκανε πλάκα, από αυτές που συνήθιζαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες προς τους μικρότερους. Μετά κατάλαβα ότι δεν αστειεύονταν. Επέστρεψα στο γήπεδο, αλλά δεν τους πρόλαβα κι έφυγα για το Πανόραμα, όπου είχε καταλύσει η αποστολή σε ξενοδοχείο της περιοχής… Στο τέλος της χρονιάς, ο Αγγελος Αναστασιάδης μου είπε να φύγω δανεικός για να πάρω παιχνίδια. Κι εκεί του είπα ότι από τη στιγμή, που έχω κάνει κάποιες, έστω, συμμετοχές με την ομάδα, δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού, ήθελα να μείνω στον ΠΑΟΚ. Του είχα πάει κόντρα. Αρχισε η καλοκαιρινή προετοιμασία, κι όλη η ομάδα έκανε προπόνηση κι εγώ ήμουν μόνος μου. Ήμουν 20 χρονών, γεμάτος όρεξη για ποδόσφαιρο. Και την τελευταία ημέρα των μεταγραφών έφυγα δανεικός στον Απόλλωνα Καλαμαριάς».
Από πότε είχες γίνει ενεργός στο οπαδικό κίνημα;
«Ημουν δεκατριών χρόνων, όταν πήγα Σαββατοκύριακο εκδρομή στην Αθήνα για να δούμε τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, εναντίον του Πανιωνίου. Εκτοτε πήγαινα σε εκδρομές, μου άρεσε το όλο κλίμα. Όταν πλέον είχα γίνει επαγγελματίας, είχα μείνει εκτός αποστολής για το παιχνίδι, που ακολουθούσε κατά της Παναχαϊκής. Κατέβηκα στην Πάτρα με το λεωφορείο ενός συνδέσμου, ήμουν μαζί με ένα θείο μου. Δεν είχαμε, όμως, εισιτήρια του αγώνα, κι έτσι πήγαμε από το ξενοδοχείο της αποστολής για να πάρουμε καμία πρόσκληση. Εκεί συνάντησα τον Σταύρο Σαράδη, ρωτώντας με πώς είχα βρεθεί εκεί. Τι να του έλεγα; Ότι κατέβηκα με το λεωφορείο του συνδέσμου; Του είπα ότι είχα πάει στην Αθήνα και ότι από εκεί οδικώς ταξίδευσα, μαζί με το θείο μου, για την Πάτρα… Τις πιο πολλές φορές δεν μ’ έβλεπαν από την ομάδα ότι βρισκόμουν σε κάποιο εκτός έδρας παιχνίδι στην κερκίδα. Και δεν ήθελα να το ξέρουν. Ξέρεις πόσες φορές άκουσα στην κερκίδα μας να βρίζουν τον… Κουμαρόπουλο κι εγώ να ήμουν δίπλα τους; (γέλια). Θα μπορούσα να ταξιδεύσω με την ομάδα, ακόμη κι αν ήμουν εκτός αποστολής, αλλά ήθελα να το κάνω παρέα με τους φίλους μου. Κι αυτό, παρά την ταλαιπωρία, που συνεπάγονταν ένα πολύωρο ταξίδι πάνε-έλα στην Αθήνα. Δεν μας άφηναν να κάνουμε στάσεις, κοιμόμασταν μέσα στο λεωφορείο… Όταν ήταν να ακολουθήσω, όντας ακόμη μικρός, εκδρομές οπαδών στην Αθήνα, συχνά έλεγα ψέματα στη μάνα μου, ότι δήθεν θα πήγαινα να κοιμηθώ σε ένα σπίτι ενός φίλου μου. Βέβαια, όταν στο παιδικό και αργότερα στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα δίναμε αγώνα την Κυριακή, δεν μπορούσα να ταξιδεύσω».
Συνέχισες να πηγαίνεις σε εκτός έδρας παιχνίδια κι αφότου έφυγες από τον ΠΑΟΚ;
«Στις τρεις χρονιές, που ήμουν στη Νάουσα, δυσκολευόμουν να κάνω εκδρομές για να βλέπω τον ΠΑΟΚ, εξαιτίας των υποχρεώσεων μου με την ομάδα. Θυμάμαι πόσο είχαν στεναχωρηθεί, όταν τον Αύγουστο του 1998 ήμουν στην καλοκαιρινή προετοιμασία της Νάουσας και δεν είχα μπορέσει να βρεθώ στην Τούμπα για τον αγώνα ρεβάνς με τη Ρέιντζερς. Ο Μαλιούφας, όμως, συμπαίκτης μου στη Νάουσα, ως μεγαλύτερος, έφυγε για τη Θεσσαλονίκη για να δει το ματς, χωρίς να με πάρει μαζί του (γέλια)».
Πώς είναι να είσαι στο γήπεδο και να παίζεις και πώς είναι να είσαι στην κερκίδα;
«Από τη μία, ευχαριστώ το Θεό, που με αξίωσε να παίξω έστω σ’ αυτά τα λίγα παιχνίδια στον ΠΑΟΚ. Πολύ δε περισσότερο, που αγωνίστηκα σε γεμάτη Τούμπα, απίστευτο συναίσθημα. Πραγματικά ισχύει αυτό που λέγεται ότι η γεμάτη Τούμπα ‘δίνει φτερά’ σ’ έναν παίκτη. Όταν παίξαμε με την ΑΕΚ (σ. σ. 5 Ιανουαρίου 1997) ο Αρχοντίδης μου είχε αναθέσει το μαρκάρισμα του Νικολαΐδη, που τότε ‘πετούσε’ μέσα στο γήπεδο. Εκείνο το βράδυ, όμως, δεν είχε κάνει τίποτα. Μέχρι που κάποια στιγμή ζήτησα να γίνω αλλαγή, γιατί είχα ‘πεθάνει’ στις κράμπες. Αλλά όσο ήμουν στο γήπεδο, δεν καταλάβαινα την κούραση, παρά μόνο ένιωθα την ώθηση από τον κόσμο. Από την άλλη, ποτέ δεν μετανιώνω και για το ότι ακολούθησα και στο οπαδικό κομμάτι. Η ζωή μου όλη… Τα τελευταία χρόνια ηρέμησα, που παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια».
Θυμάσαι το τελευταίο σου παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ;
«Τελευταία μου συμμετοχή ήταν σε εκτός έδρας παιχνίδι με την Ξάνθη, τον Ιανουάριο του 1997. Ηταν ένα επεισοδιακό ματς. Λίγο πριν το ημίχρονο, ο συγχωρεμένος ο Κατσούρης έκανε τάκλιν στον Τεγγελίδη. Ακολούθησε μεταξύ τους επεισόδιο και εγώ, προκειμένου να προστατεύσω τον συμπαίκτη μου, πήγα και τράβηξα τον Τεγγελίδη. Εκείνος νόμιζε ότι του έκανα επίθεση, με αποτέλεσμα ν’ αρπαχτούμε. Στο ημίχρονο ο Αρχοντίδης με κράτησε στον πάγκο για να μην έχουμε… συνέχεια στο δεύτερο μέρος».
Ο ΠΑΟΚ που βίωσες από μέσα εκείνα τα χρόνια σε σύγκριση με το σήμερα είναι μια άλλη ομάδα.
«Μέρα με τη νύχτα. Πλέον διαθέτει επενδυτή. Βέβαια, και επί θητείας Ζαγοράκη στην προεδρία, η ομάδα ήταν μια χαρά, με καλές πορείες και στην Ευρώπη. Βλέπουμε σήμερα να επενδύονται χρήματα και στις ακαδημίες. Και από εκεί ο ΠΑΟΚ αρχίζει και βγάζει λεφτά, και καλά κάνει. Ναι μεν για εμάς ο ΠΑΟΚ είναι κάτι το διαφορετικό, αλλά η ομάδα για τον Σαββίδη είναι και μια επιχείρηση. Τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ έχει πλέον το ρόλο του πρωταγωνιστή, προ Σαββίδη είχε, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, ως ταβάνι την 4η θέση. Ο ΠΑΟΚ έχει αλλάξει επίπεδο και αυτό πρέπει ο κόσμος να το καταλάβει.
Πώς εξελίχθηκε η καριέρα σου μετά τον ΠΑΟΚ;
«Αρχικά πήγα ως δανεικός στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπου οι συνθήκες ήταν κακές, με συχνές αλλαγές στην τεχνική ηγεσία. Τη χρονιά που ακολούθησε, επιχείρησα μια επανεκκίνηση στην καριέρα μου. Και μετά από εισήγηση του Μαλιούφα, τότε παίκτη της ομάδας, πήγα στη Νάουσα, η οποία μ’ απέκτησε από τον ΠΑΟΚ, υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο. Ανεβήκαμε στη Β΄ κατηγορία κι εγώ, ως αμυντικός χαφ, είχα κάνει καλό πρωτάθλημα, σε σημείο να δείξουν ενδιαφέρον ο ΟΦΗ κι ο Πανηλειακός. Η Νάουσα, όμως, έχοντας πολλούς νεαρούς στο ρόστερ, τους παραχωρούσε με τη σειρά, πρώτα οι πιο μεγάλοι και μετά οι νεαρότεροι. Κι όταν είχε έρθει η σειρά μου, η ομάδα είχε πάρει την κάτω βόλτα, με αποτέλεσμα να μην προκύψουν προτάσεις από ομάδες Α΄ κατηγορίας. Συνέχισα στην Κασσάνδρα, μέχρι που για κάποιο προσωπικό ζήτημα έμεινα εκτός δράσης. Επέστρεψα και έπαιξα στον ΠΑΟΝΕ, μέχρι που τελείωσα στον Ελευθεριακό, εξαιτίας ενός τραυματισμού».
