Αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να βάλει το μυαλό του σε μία τάξη και παίξει απέναντι στην Λαμία, σαν να μην έγινε τίποτα στην Φρανκφούρτη τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ομάδα που δεν μπορεί να έχει ταβάνι στα φετινά όνειρά της…
Ήταν η μανιέρα στην χρονιά του αήττητου νταμπλ. Δεν είχε σημασία τίποτα άλλο, ο κόσμος να χαλούσε. Δεν υπήρχαν εξωτερικοί θόρυβοι, τίποτα δεν μπορούσε να αποσπάσει την στοχοπροσήλωση του γκρουπ. Το μυαλό δεν έτρεχε δεξιά και αριστερά, δεν έκανε άλματα, δεν ταξίδευε αλλού. Το μόνο πράγμα που υπήρχε ήταν το επόμενο παιχνίδι και μόνο αυτό.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για το είδος της ομάδας που έχει ο ΠΑΟΚ δεν δόθηκε στην Φρανκφούρτη. Όχι. Εκεί ξέραμε ότι ο ΠΑΟΚ θα ήταν ανταγωνιστικός, διεκδικητικός, μάχιμος και υπερβατικός. Το έχει αποδείξει τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του πως όσο ψηλότερο είναι το εμπόδιο, τόσο περισσότερο ατσαλώνεται κι εκείνος.
Στο σπιτικό της Αϊντραχτ υπήρχε η διάχυτη αισιοδοξία, μία αναίτια και σουρεαλιστική σιγουριά ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ο Δικέφαλος θα πάρει αυτό που ήθελε. Και το πέτυχε.
Το αληθινά δύσκολο είναι όλο αυτό το ακραίο συναίσθημα χαράς να καλμάρει, διότι πλέον το μόνο που μετράει είναι το προσεχές ματς. Αυτό με την Λαμία.
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να κατέβει άμεσα από το συννεφάκι στο οποίο βρίσκεται, να προσγειωθεί στην γη και να ετοιμαστεί για μία νέα μάχη, όπου θα πρέπει να κοπιάσει το ίδιο αν θέλει να μην γκρεμίσει ό,τι έχτισε με κόπο.
Δεν είναι εύκολο. Δεν γίνεται να πατήσεις ένα κουμπί και να επιστρέψεις στην γη. Δεν γίνεται τόσο εύκολα να βγάλεις από το μυαλό σου την μαγική βραδιά στην Φρανκφούρτη και να επιστρέψεις στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Δεν είναι εύκολο να γυρίσεις σελίδα και από εκεί που έπαιζες σε ένα γήπεδο που προκαλεί δέος απέναντι σε έναν αντίπαλο που έβαλε εξωφρενικό ρυθμό στο παιχνίδι, να αντιμετωπίσεις ένα παρκαρισμένο πούλμαν με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα που το πρώτο πράγμα που θα σκέφτονται θα είναι να ακυρώσουν τον ρυθμό και να παιχτεί όσο λιγότερο ποδόσφαιρο γίνεται.
Δεν είναι εύκολο, διότι στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο διαφορετικά αθλήματα. Άλλο είναι το ποδόσφαιρο που απαιτείται στην Ευρώπη κι άλλο στα περισσότερο παιχνίδια της Super League. Απαιτούνται άλλοι ποδοσφαιριστές σε κάθε περίσταση, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Απαιτείται διαφορετική προσέγγιση, διαφορετική στόχευση, διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαφορετικό πλάνο μάχης. Στην θεωρία ακούγεται πολύ εύκολο, στην πράξη είναι εξαιρετικά πολύπλοκο.
Ένας από τους λόγους που ο ΠΑΟΚ έκανε αυτό το ιστορικό διπλό στην Φρανκφούρτη είναι πως παίζει πια αυτοματοποιημένα, με φυσικότητα, σαν ένας καλός μαθητής που ξέρει πια απ’ έξω και ανακατωτά όλα τα θέματα της ύλης. Ο Δικέφαλος σκληραγωγήθηκε φέτος από πολύ νωρίς, σφυρηλάτησε τον χαρακτήρα του γκρουπ του, παίζοντας απανωτά παιχνίδια δίχως αύριο με την θηλιά στον λαιμό και πλέον τίποτα δεν μπορεί να τον φοβίσει.
Ευχαριστιέται τα παιχνίδια και εφαρμόζει το ρητό που αποτελεί όνειρο για κάθε προπονητή. Αγωνίζεται ακριβώς όπως προπονείται και προπονείται όπως αγωνίζεται.
Έχει συγκεκριμένους κανόνες στο παιχνίδι του, απαρέγκλιτη φιλοσοφία, έχει φτιάξει σχεδόν αχώριστα δίδυμα παντού που ξέρει ο ένας το παιχνίδι του άλλου, έχει φτιάξει «στρονγκ μεντάλιτι» και παίζει πια με «χιουτζ ρισπονσάμπιλιτι».
Μπορεί και καλύπτει εκ των έσω κάθε απουσία, καταφέρνει και μακιγιάρει όλες του τις αδυναμίες και δημιουργεί μία αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης σε όποιο γήπεδο κι αν παίζει.
Αν καταφέρει να τοποθετήσει το μυαλό του σε μία τάξη και παίξει απέναντι στην Λαμία, σαν να μην έγινε τίποτα στην Φρανκφούρτη τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ομάδα που δεν μπορεί να έχει ταβάνι στα φετινά όνειρά της…
