Όλοι έχουν δικαίωμα σε ένα, δύο, πέντε κακά βράδια στην δουλειά. Αυτό του Ραζβάν Λουτσέσκου στον Βόλο δεν ήταν και από τα πιο εμπνευσμένα που έχουμε δει, όμως στον Ρουμάνο πρέπει να αναγνωριστεί κάτι. Μέσα σε μία διετία με εξαιρετικά σύνθετες και πολύπλοκες συνθήκες πήρε τον σύλλογο στις πλάτες του, έχοντας επιφορτιστεί πολλές ευθύνες και ρόλους που δεν αναλογούν σε έναν προπονητή.
Εξέλιξε πολλούς παίκτες, παρουσίασε μία ομάδα με ποδοσφαιρικές αρχές και δομή και είναι λάθος να συγκρίνεται η παρουσία του στην πρώτη του θητεία, με αυτή στην δεύτερη.
Την πρώτη περίοδο οι συνθήκες στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικές, ο ΠΑΟΚ είχε λυμένα σχεδόν όλα του τα ζητήματα, ο διοικητικός του ηγέτης ήταν φύσει και θέσει παρών, η ποιοτικό στάθμη των παικτών και το μπάτζετ ήταν στον… Θεό και ο εσωτερικός ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα πολύ πιο κατακερματισμένος.
Ο Λουτσέσκου έδειξε ειδικά προς το τέλος της σεζόν να είναι κουρασμένος, φθαρμένος, συμβιβασμένος. Ένας τόσο ανταγωνιστικός προπονητής, όπως εκείνος, που θεωρεί προσωπική αποτυχία κάθε χαμένο τίτλο από αυτούς που διεκδικεί είναι σίγουρο ότι αυτή τη στιγμή δεν νιώθει καλά από την εξέλιξη της φετινής σεζόν. Ο Ρουμάνος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον σύλλογο, είναι άδικο να αποδομείται και να επικεντρώνεται πάνω του το φταίξιμο για τα πάντα. Για να λειτουργήσει ξανά πρέπει να βρει το κέφι του και την πίστη σε αυτό που χτίζει…
