Πριν από πέντε χρόνια ο ΠΑΟΚ «πήγαινε καρφί» για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στις 25 Φεβρουαρίου 2018, όντας πρώτος στη βαθμολογία, ετοιμάζονταν να υποδεχθεί τον 3ο Ολυμπιακό, τον οποίο ήδη είχε αφήσει εννέα βαθμούς πίσω του. Ακόμη κι οι ουδέτεροι προεξοφλούσαν μια άνετη νίκη του Δικεφάλου επί των «ερυθρόλευκων», που εκείνη την εποχή αγωνιστικά παρέπαιαν. Το αναμενόμενο, όμως, «ασπρόμαυρο» πάρτι χάλασε-για την ακρίβεια, καταστράφηκε- πριν καν αρχίσει, εξαιτίας του ισχυρισμού του προπονητή του Ολυμπιακού, Οσκαρ Γκαρθία περί τραυματισμού του από ρολό χαρτιού, που είχε πεταχτεί από την εξέδρα. Το παιχνίδι δεν έγινε ποτέ, ο Ολυμπιακός γλίτωσε τον -αναμενόμενο-αγωνιστικό διασυρμό. Για τον ΠΑΟΚ η (μεγάλη) ζημιά είχε συντελεστεί, μέχρι που ολοκληρώθηκε δύο εβδομάδες αργότερα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Την προπερασμένη Κυριακή, στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Αρη, ο δεύτερος επόπτης δέχτηκε μπουκάλι, που κάποιος πέταξε από την εξέδρα. Το παιχνίδι συνεχίστηκε, αλλά όσοι βρίσκονταν στην Τούμπα και οι πολλοί περισσότεροι φίλαθλοι του Δικεφάλου, που έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση, θα θυμήθηκαν ανάλογα περιστατικά του παρελθόντος και θ’ αναρωτήθηκαν: είναι δυνατόν ολόκληρος ΠΑΟΚ να εξαρτάται από το αν βρεθεί κάποιος -αχαρακτήριστος-στην κερκίδα, που θα ρίξει κάτι, ο,τιδήποτε, μέσα στο γήπεδο, που μπορεί να προκαλέσει ανυπολόγιστο κακό στο σύλλογο; Μέχρι πότε-ειδικά σε ντέρμπι-θα υπάρχει αυτή η αγωνία, στα κόρνερ που θα κερδίζει η φιλοξενούμενη ομάδα, να μην πέσει κάποιο αντικείμενο σε αντίπαλο παίκτη (ή και στον επόπτη) και να προκληθεί, έστω και προσωρινή διακοπή του αγώνα; Είναι δυνατό η-άλλοτε μεγαλύτερη, άλλοτε πιο περιορισμένη-επένδυση του μεγαλομετόχου, οι προσπάθειες του προπονητή και των ποδοσφαιριστών, οι προσδοκίες και οι ελπίδες του φίλαθλου κόσμου για την επίτευξη των στόχων της ομάδας τους να απειλούνται από τέτοιου είδους συμπεριφορές;
Δυστυχώς, η πρακτική όλων των προηγούμενων χρόνων μας πείθει ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει κι ότι η αγωνία, που περιγράψαμε παραπάνω, θα είναι μόνιμος… σύντροφος. Μετά, βέβαια, το προ πενταετίας περιστατικό με τον Οσκαρ Γκαρθία, το δίχτυ, που απλώθηκε μπροστά από τις θύρες του σκεπάστρου, βοήθησε στο να μην υπάρξουν άλλα τέτοια περιστατικά. Τι γίνεται, όμως, με την απέναντι πλευρά του γηπέδου, όπου τα υπάρχοντα προστατευτικά αποδεικνύονται-διαχρονικά- ανεπαρκή; Θα πρέπει να περιμένει κανείς τη Νέα Τούμπα για να δοθεί κάποια λύση;
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα μας απασχολούσε αν, απλά, συνέβαινε το αυτονόητο, να μην έπεφτε τίποτα από την κερκίδα μέσα ή γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Μόνο που… τέτοια αυτονόητα δεν υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο (ανάλογα περιστατικά, βέβαια, συμβαίνουν και αλλού στον κόσμο).
