Η χώρα, που διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, και μάλιστα με επιτυχία, δυσκολεύεται-αδυνατεί, αν μη τι άλλο, για τον έγκαιρο προγραμματισμό του-να διοργανώσει έναν τελικό κυπέλλου ποδοσφαίρου. Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Είναι, λίγο-πολύ, γνωστό το πώς φθάσαμε να γίνει μέγα θέμα (για μια ακόμη χρονιά…) το που θα γίνει ο τελικός. Οι παλινωδίες των «υπευθύνων» διαδέχονταν η μία την άλλη, φανερώνοντας το πόσο ελαφρά παίρνουν το ρόλο και την αποστολή τους.
Για να λέμε, βέβαια, την πλήρη αλήθεια, η πηγή του κακού πηγάζει από αλλού. Όταν η ΕΠΟ κι η Αστυνομία ομολογούν-στην πράξη-την ανικανότητά τους να διοργανώσουν έναν τελικό σε ένα γεμάτο από φιλάθλους και των δύο αντίπαλων ομάδων γήπεδο, τότε όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Δεν βγάζει πουθενά να μιλάμε για τις προχειρότητες της νυν διοίκησης με επικεφαλής τον Μπαλτάκο (ανακοίνωσε ως έδρα το ΓΣΠ της Λευκωσίας χωρίς στην πραγματικότητα να έχει πάρει τη συγκατάθεση των κυπριακών αρχών), όταν δεν θίγουμε το μείζoν.
Τι νόημα έχει να γίνονται τελικοί σε μισοάδεια γήπεδα; Τι νόημα έχει να αποθαρρύνεται- ακόμη και στην ιδέα-η μεγάλη και σιωπηλή πλειοψηφία φιλάθλων από το να παρακολουθήσει από κοντά την αποκαλούμενη και «γιορτή του ποδοσφαίρου», φοβούμενη τα επεισόδια και τις εντάσεις; Από την άλλη, βέβαια, όταν θεωρούμε… ουτοπική, πλέον, την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, πώς περιμένουμε αυτό να συμβεί ξαφνικά σε ένα βράδυ, σε έναν τελικό, όπου, μάλιστα, κρίνεται κι ένας τίτλος στο φινάλε μιας ολόκληρης σεζόν;
Όταν, λοιπόν, η πολιτεία και τα όργανά της, οι αρχές ποδοσφαίρου κι όλοι μαζί δεν μπορούν να διασφαλίσουν συνθήκες πολιτισμένες και ανθρώπινες στα γήπεδα που κρίνονται σπουδαίοι αγώνες, όπως είναι οι τελικοί κυπέλλου, όταν δεν μπορούν να εξαλείψουν-έστω να περιορίσουν-τη δράση εκείνων των αμετανόητων οπαδών, που περιμένουν με ανυπομονησία το συναπάντημα με τον «εχθρό» για να τον πλήξουν-τύποις και ουσίας-τότε η κουβέντα για την έδρα του τελικού έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.
Τα επεισόδια μεταξύ οπαδών των δύο φιναλίστ, όπως και με δυνάμεις της Αστυνομίας, αποτελούν το…συνοδευτικό των τελικών κυπέλλου σε σχεδόν μόνιμη βάση. Οι ζημιές, οι τραυματισμοί, οι συλλήψεις, οι συμπλοκές οπαδών εντός κι εκτός γηπέδου συνιστούν το μόνιμο ντεκόρ των τελικών κυπέλλων στην Ελλάδα. Ναι, επεισόδια συμβαίνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά εκεί το πράγμα έχει μαζευτεί. Εδώ αφήνεται να… ξεχειλώσει. Κι ας ακούμε κάθε χρόνο ότι «τα μέτρα τάξης που θα ισχύσουν στον τελικό θα είναι πρωτόγνωρα ως προς την αυστηρότητά τους». Για ν’ αποδειχθεί πρακτικά το ακριβώς αντίθετο.