Με την εξοντωτική του τιμωρία να τελειώνει, ο Δημήτρης Τσεκερίδης δηλώνει το ίδιο… πεινασμένος. Ο αρχηγός του τμήματος πάλης του ΠΑΟΚ μιλά στη FORZA για το δικό του μέλλον, τις επιτυχίες και την προοπτική του τμήματος, αλλά και την ανάγκη να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος για τους πρωταθλητές!
Ο ΠΑΟΚ παρά τις αρκετές απουσίες κατάφερε να κατακτήσει και το τελευταίο πρωτάθλημα. Πως το έζησες εσύ;
«Το έζησα από έξω, ήμουν εκεί με τα παιδιά και προσπάθησα να τα βοηθήσω. Σίγουρα το χάρηκα, γιατί η ομάδα απέδειξε ότι εκτός από παρόν έχει και μέλλον.. Ήταν κάτι ομαδικό, όλοι συμβάλλουν για να έρθει μια τέτοια επιτυχία».
Πόσο δύσκολο ήταν να παρακολουθείς σαν θεατής τους συμπαίκτες σου;
«Είναι δύσκολο να το παρακολουθείς από την κερκίδα, αλλά έχεις στο μυαλό σου ότι κάποια στιγμή ο πρωταθλητισμός τελειώνει. Εγώ είμαι 29, και κάποια στιγμή στα επόμενα χρόνια θα έρθει η στιγμή να σταματήσω κι εγώ. Βέβαια ακόμα έχω μέλλον, τουλάχιστον για τις εγχώριες διοργανώσεις».
Έχεις αρχίσει να κάνεις σκέψεις για την επόμενη ημέρα;
«Εννοείται ότι είμαι δίπλα στα νέα παιδιά, και θα είμαι δίπλα τους πάντα. Φυσικά, αναφορικά με το μέλλον, σκέφτομαι να ακολουθήσω τον δρόμο της προπονητικής, νομίζω πως είναι το πιθανότερο σενάριο».
Ανυπομονείς για την επιστροφή σου, μετά την τιμωρία;
«Η τιμωρία μου έχει τελειώσει. Τώρα έχουμε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα αλλά είναι ακόμα ερωτηματικό το αν τελικά θα συμμετάσχω. Είχα ένα θέμα στο γόνατο που με ταλαιπώρησε αρκετά, κι έβαλε εμπόδια στην προετοιμασία μου».
Για ποιον λόγο σου είχε επιβληθεί αυτή η διετή τιμωρία;
«Κάναμε ένα αγώνα ομαδικό, απέχοντας από το πρωτάθλημα, σε μια προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνθήκες και να επιβιώσει το άθλημα. Η ομοσπονδία αποφάσισε να μας τιμωρήσει όλους για δύο χρόνια. Τόσο σε τιμωρούν αν σε πιάσουν ντοπαρισμένο. Μάλιστα, όλα τα παιδιά δικαιώθηκαν στα δικαστήρια».
Ένιωσες τη στήριξη του ΠΑΟΚ σε αυτή την δύσκολη κατάσταση;
«Τι να πει κανείς για τον ΠΑΟΚ; Eίναι ο μοναδικός σύλλογος που ασυζητητί είναι δίπλα στον αθλητή σε όλες τις κινήσεις. Είναι αδιαπραγμάτευτο αυτό. Δεν το βλέπεις αυτό στην Ελλάδα. Ο Χάρης Μάλλιος έκανε πολλή δουλειά, είναι πάντα δίπλα σε όλα τα παιδιά».
Πως βλέπεις το μέλλον του τμήματος πάλης;
«Εκεί που είχαμε δύο άτομα να στηρίζουν το τμήμα, τώρα αυτοί γίνονται περισσότεροι. Βέβαια, μείζον ζήτημα του τμήματος είναι να βρεθεί ένας αθλητικός χώρος ανάλογος των προσδοκιών και τον επιτυχιών του τμήματος μας. Πρωταγωνιστούμε, έχουμε φέρει μετάλλια σε Ελλάδα και εξωτερικό, και γυμναζόμαστε σε έναν χώρο 40 τετραγωνικών μέτρων. Έχουν γίνει κινήσεις, και πάντα κολλάμε κάπου. Πάντα στο τέλος μένουμε με την πικρία».
Από τον ΠΑΟΚ είπες ότι δεν υπάρχει κανένα παράπονο. Ισχύει το ίδιο και για την πολιτεία;
«Από την πολιτεία δυστυχώς μόνο παράπονα μπορούμε να έχουμε. Οι αθλητές τελειώνουν με τον πρωταθλητισμό και μετά βρίσκονται στο… αέρα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το μέλλον. Αξίζει ο δρόμος για την επιτυχία και όλες οι στερήσεις, γιατί τα συναισθήματα που βιώνεις είναι τεράστια, αλλά δυστυχώς μετά τον πρωταθλητισμός πρέπει να έχεις ένα Plan B. Όταν φτάνεις στα 29 αρχίζεις να το σκέφτεσαι κι αυτό».
Είσαι «πεινασμένος» για την επιστροφή σου;
«Μπορεί να ήμουν εκτός από το πρόσφατο Πανελλήνιο, ωστόσο ήμουν ενεργός στη Μπουντεσλίγκα. Είχα μια επιτυχημένη χρονιά στη Γερμανία, από τους έξι αγώνες που έδωσα, κέρδισα τους πέντε. Η δίψα μου είναι τεράστια για το άθλημα ακόμα. Αν υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα στηρίξουν, θα δώσω τα πάντα για να βρεθώ στους Ολυμπιακούς αγώνες».
