Μπορεί να πάω λιγάκι αντίθετα στο ρεύμα, μα οι πωλήσεις του Ίνγκασον και του Αουγκούστο ήταν εντέλει δύο καλές πωλήσεις. Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει κανέναν με το ζόρι, κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κάποιον να μείνει με μισή καρδιά. Τα μούτρα, τα νεύρα, η γκρίνια ενός παίκτη που ήθελε να αποχωρήσει και του το στέρησαν είναι το τελευταίο που θέλει να έχει ένας προπονητής στα αποδυτήρια. Είναι σαν ένας ιός που εξαπλώνεται παντού και φέρνει μόνο κακή ενέργεια καθημερινά.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΠΑΟΚ πήρε ό,τι περισσότερο μπορούσε. Περίπου 4 εκατομμύρια για έναν 30χρονο κεντρικό αμυντικό και άλλα 6 για έναν χαφ, ο οποίος πιθανότατα είχε ταβανιάσει ήταν ότι περισσότερο μπορούσε να πάρει, ίσως περισσότερα κι από όσα θα περίμενε.
Παρότι έχασε δύο από τις διαχρονικές σταθερές του, ο Δικέφαλος δεν έδειξε ελλειμματικός στο γήπεδο από την απουσία τους και ευελπιστεί ότι Έκονγκ και Οζντόεφ πολύ σύντομα θα καλύψουν αριθμητικά και ποιοτικά το κενό τους σε όλα τα επίπεδα.
Αν ο Δικέφαλος καταφέρει και μπει ομίλους, κάτι που θα ενδυναμώσει την θέση του στο μεταγραφικό παζάρι και θα τον βοηθήσει να προσελκύσει περισσότερους και καλύτερους παίκτες, αυτό το καλοκαίρι ίσως και να έχει εξελιχθεί ανέλπιστα καλά για το εγγύς και το απώτερο μέλλον του συλλόγου.
