Μπορεί να μοιάζει μία κίνηση με συλλογικό πρόσημο – μία ΠΑΕ στέλνει εξώδικο σε κάποιον αντίπαλο προπονητή, όπως έχει νόμιμα δικαίωμα, επειδή θεωρεί ότι θίγεται από τα λεγόμενα του- ωστόσο εδώ υποφώσκει αίφνης και ένας κίνδυνος για την δημοκρατία και την ελευθερία δημόσιας έκφρασης.
Αν απαγορευτεί και σε θεσμικά πρόσωπα του ελληνικού ποδοσφαίρου να εκφράζουν την προσωπική τους άποψη για επίμαχες φάσεις, τότε ας το κλείσουμε το μαγαζί.
Αν κάθε προπονητής κάνει δεύτερες σκέψεις για το αν πρέπει ή όχι να αναφερθεί σε μία φάση, να εκφράσει το παράπονο, την διαφωνία, την ένσταση του, τότε αυτόματα δημιουργείται ένα σαφές έλλειμμα δημοκρατικότητας.
Αν σε ένα παιχνίδι που σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα στα social media που διάβασαν τα χείλη του αντίπαλου προπονητή, εξυβρίστηκε χυδαία από τον συνάδελφο του, βρίσκεται εκείνος «κατηγορούμενος» επειδή κατέθεσε την προσωπική του άποψη για επίμαχες φάσεις του παιχνιδιού, τότε υπάρχει σοβαρό ζήτημα.
Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν οι κάμερες έπιαναν τον Λουτσέσκου να βρίζει χυδαία στην μητρική του γλώσσα, κάποιον αντίπαλο.
Τα ικριώματα θα είχαν στηθεί στο λεπτό, η είδηση θα έπαιζε παντού πρώτο θέμα για καμιά εβδομάδα. Υποψιάζομαι ότι το ερώτημα δεν θα ήταν αν θα έπρεπε να τιμωρηθεί, μα αν θα έπρεπε να απελαθεί διά βίου από την χώρα…
