Η Αμπερντίν έζησε για 8 χρόνια το όνειρο υπό τις οδηγίες του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και από την ημέρα που έφυγε αναπολεί τα μεγαλεία που έζησε μαζί του.
Η 6η Νοεμβρίου του 1986 δεν ήταν μία μέρα, όπως οι άλλες. Ήταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα έφευγε, απλώς κανείς δεν ήθελε να το παραδεχθεί. Στο παρελθόν είχε απορρίψει την Γουλβς, την Άρσεναλ, την Τότεναμ. Κάποια στιγμή το όνομα του έπαιξε πολύ δυνατά για την Λίβερπουλ. Αυτή τη φορά κανείς δεν μπορούσε να το αποτρέψει. Η απόλυση του Ρον Άτκινσον από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν η ευκαιρία που περίμενε για χρόνια. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποχαιρέτισε τους πάντες και πήγε στο «Ολντ Τράφορντ» για να αλλάξει την ιστορία του ποδοσφαίρου. Έκτοτε, η Αμπερντίν φυτοζωεί. Ακριβώς, αυτό που συνέβαινε και πριν διασταυρωθούν οι δρόμοι της με τον κορυφαίο Σκωτσέζο ποδοσφαιρικό διανοητή.
Για την Αμπερντίν, ο Σερ Άλεξ είναι σαν τον Χριστό, είναι μία ιστορική μονάδα μέτρησης. Υπάρχει το π.Φ. και το μ.Φ. Η πρό Φέργκιουσον και η μετά Φέργκιουσον εποχή. Το διάστημα που βρέθηκε στο «Πιτόντρι», όπως και ο Ιησούς, έκανε θαύματα που μνημονεύονται μέχρι σήμερα!
Την ημέρα που ανέλαβε το καλοκαίρι του 1978, ο σύλλογος είχε όλο κι όλο ένα πρωτάθλημα το μακρινό 1955 και συνολικά 22 ευρωπαϊκά παιχνίδια στην ιστορία του.
Μετά από 8 χρόνια, στην τροπαιοθήκη υπήρχαν τρία ακόμα πρωταθλήματα, τέσσερα επιπλέον κύπελλα, μα το σημαντικότερο: ακόμα και σήμερα, η Αμπερντίν είναι η μοναδική ομάδα της Σκωτίας που έχει στην συλλογή της δύο ευρωπαϊκά τρόπαια!
Στον τελικό της 11ης Μαΐου του 1983, οι «ντονς» ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, όμως από την στιγμή που είχαν αποκλείσει στον προημιτελικό την Μπάγερν Μονάχου.
Ένα γκολ του Χιούιτ στο 112ο λεπτό χάρισε στην Αμπερντίν το Κύπελλο Κυπελλούχων και μερικούς μήνες αργότερα ήρθε το ευρωπαϊκό νταμπλ με την κατάκτηση και του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ απέναντι στο Αμβούργο.
Από την ημέρα που ο Σερ Άλεξ αποχαιρέτισε την ομάδα τα πάντα μαράζωσαν. Το τελευταίο τρόπαιο ήταν το Λιγκ Καπ του 2014, για πρωτάθλημα ούτε λόγος. Η φετινή είναι μόλις η δεύτερη φορά που βρίσκεται σε ευρωπαϊκούς ομίλους.
Η ομάδα ζει στην σκιά του δίπολου που αποτελούν η Ρέιντζερς με την Σέλτικ, σε μία χώρα που όποιος τερματίζει κάθε φορά στην τρίτη θέση είναι σαν να κατακτά το άτυπο πρωτάθλημα όλων των υπολοίπων στην χώρα.
Η περσινή τρίτη θέση της Αμπερντίν (στο -39 από την κορυφή και στο -26 από την δεύτερη θέση) πανηγυρίστηκε σαν πρωτάθλημα, αφού έδωσε αυτόματα εισιτήριο για ομίλους. Όχι του Europa League, αφού η Χάκεν έκανε την έκπληξη και την απέκλεισε στα πλέι-οφ (2-2, 1-3), αλλά του Conference League.
Η Αμπερντίν είναι μία ομάδα που ζει με τις αναμνήσεις τις. Έξω από την εξέδρα Richard Donald στο «Πιτόντρι» υπάρχει ένα μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα με μία μορφή που πανηγυρίζει με υψωμένες τις γροθιές.
Η φιγούρα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να πανηγυρίζει στο Easter Road τον Μάιο του 1980 το πρώτο πρωτάθλημα της προπονητικής του καριέρας είναι πιο δυνατή στιγμή ακόμα κι από εκείνο το ευρωπαϊκό απέναντι στην «βασίλισσα» της Ευρώπης…
