Δεν ξέρω τί θα γίνει στο τέλος με τον Κωνσταντέλια, μπορεί να πουληθεί, μπορεί και όχι. Αν πωληθεί μπορεί να στενοχωρηθεί πολύς κόσμος, γιατί τον νιώθει ως δικό του παιδί, αλλά ως εκεί.
Αυτό που ξέρω είναι πως πρώτον, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το συναίσθημα συμμετέχει μέχρι ενός σημείου κι αν το αφήσεις να ξεπεράσει κάποια όρια, συνήθως σε καταστρέφει και δεύτερον, αυτό που είναι σημαντικό, δεν είναι ποιον πουλάς, αλλά το να πουλάς σωστά και να αξιοποιείς τα χρήματα που παίρνεις για να γίνεις καλύτερη ομάδα.
Πέρσι τέτοια εποχή πολλοί είχαν ξενερώσει όταν ξαφνικά πουλήθηκε ο Ίνγκασον, ο αρχηγός και ηγέτης του ΠΑΟΚ. Ξενέρωσαν περισσότερο όταν πουλήθηκε ο Αουγκούστο (τον θυμάστε;) και πολλοί τρελάθηκαν όταν πουλήθηκε κι ο Νάρεϊ (δεν πιστεύω να μην τον θυμάστε!).
Με τα 11 εκατομμύρια που εισέπραξε, ο ΠΑΟΚ πήρε Ντεσπόντοφ, Μεϊτέ, Μπάμπα, Μάρκος Αντόνιο, Οζντόεφ, αλλά και Εκόνγκ και Σαμάτα. Με τις κινήσεις που έκανε, ο ΠΑΟΚ έγινε ξεκάθαρα ποιοτικότερη ομάδα κι ακόμη κι αν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα, το πρόσημο θα ήταν ξεκάθαρα θετικό.
Δεν είναι τυχαίο που σήμερα κανείς δε μνημονεύει και δεν αναπολεί τους παίκτες, που πωλήθηκαν πέρσι. Αυτό που έκανε πέρσι ο ΠΑΟΚ, αποδείχτηκε σωστό.
Οι σοβαρές ομάδες πρέπει να κάνουν τον προγραμματισμό τους, να ζυγίζουν τα πράγματα, να έχουν πλάνο και να το υλοποιούν από την ώρα που το πιστεύουν, χωρίς να επηρεάζονται από το συναίσθημα και το “τί θα πει ο κόσμος”.
Όσοι έχουν πρόγραμμα και ξέρουν τί θέλουν να κάνουν, στο τέλος συνήθως δικαιώνονται.
