Το βράδυ της 5ης Ιουνίου 1985 ήταν μαγικό για τους 45 χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες, που είχαν κατακλύσει την Τούμπα, προσδοκώντας την πρόκριση επί του Παναθηναϊκού (είχε επικρατήσει στο ΟΑΚΑ με 2-0) στον τελικό του κυπέλλου. Και, πράγματι, στη λήξη του αγώνα γιόρτασαν τη θριαμβευτική ανατροπή. Κι ας άνοιξαν οι γηπεδούχοι το σκορ μόλις στο 39΄ με τον Σίγγα, για να διπλασιάσουν τα τέρματα τους στο 43΄ με τον Κωστίκο. Στο 63΄ ο Αλεξανδρίδης έδωσε σκορ πρόκρισης και στο 80΄ ο Καρασαββίδης διαμόρφωσε το τελικό 4-0. «Δεν πετύχαμε …πέντε γκολ στην Αθήνα για να μπορέσουμε να προκριθούμε εδώ» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Γιάτσεκ Γκμοχ, τεχνικός των ηττημένων.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στη FORZA ο Γιάννης Δαμανάκης είχε εξιστορήσει: «Εκείνη η ομάδα ήταν η διάδοχος της αντίστοιχης μεγάλης του 1970, έχοντας στις τάξεις της αρκετούς νέους παίκτες, που είχαν φιλοδοξίες για την καριέρα τους και ήθελαν να δείξουν πράγματα προς τα έξω, να φανούν. Κι εγώ ουσιαστικά, σε εκείνο το παιχνίδι, ήμουν ο μοναδικός εκπρόσωπος της προηγούμενης φουρνιάς, που έβγαλε σπουδαίους παίκτες. Πέρα από την υποχρέωση που είχαμε να σκοράρουμε τρεις φορές, οφείλαμε να διαφυλάξουμε την εστία μας σαν τα μάτια μας. Τότε δεν παίζαμε ζώνη στην άμυνα, παρά μόνο ματ του μαν. Και όσοι από εμάς αγωνιζόμασταν από τη μεσαία γραμμή και πίσω, είχαμε χρεωθεί από έναν αντίπαλο παίκτη. Εγώ θυμάμαι ότι είχα αναλάβει το μαρκάρισμα του Ρότσα. Μπορείτε να τον ρωτήσετε σήμερα αν ακούμπησε την μπάλα σε εκείνο το ματς…. Ουσιαστικά, η μοναδική ευκαιρία του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι ήταν όταν ο Σαραβάκος βρέθηκε απέναντι στον Στεργιούδα, αλλά δεν μπόρεσε να τον νικήσει. Κι αυτό, όταν το σκορ είχε φθάσει ήδη στο 3-0. Είχαμε επιβάλλει πλήρως τον ρυθμό μας, ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανένα περιθώριο αντίδρασης στην τακτική μας, κι έτσι γράφτηκε το θριαμβευτικό 4-0».
