H FORZA κάνει τον απολογισμό της σεζόν που μας πέρασε και απονέμει τα βραβεία στους ασπρόμαυρους πρωταγωνιστές που άφησαν το αποτύπωμα τους στην χρονιά είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο…
Περίεργη σεζόν. Οι περισσότεροι έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης, όταν αυτή τελείωσε. Κάποιες στιγμές έμοιαζε ατέλειωτη, σαν ένα αληθινό μαρτύριο της σταγόνας. Ο ΠΑΟΚ έμεινε για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια με τα χέρια αδειανά, χωρίς κάποιο τίτλο, με την κατάκτηση της δεύτερης θέσης να χρυσώνει το χάπι.
Μία σεζόν με τα φωτεινά και τα μελανά της σημεία, όπως τα χρώματα του συλλόγου. Η Forza κάνει τον απολογισμό της χρονιάς που μας πέρασε και με όση περισσότερη αντικειμενικότητα γίνεται απονέμει τα ατομικά βραβεία για την σεζόν που μας πέρασε…
Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟΣ
Εκτιμάς κάτι πραγματικά όταν το χάσεις. Ο Γιόζιπ Μίσιτς το βιώνει αυτό με την υγεία του και ο ΠΑΟΚ με την απουσία του Κροάτη από το γήπεδο. Από τις σπάνιες φορές που ένας παίκτης ξεκίνησε την σεζόν ως ρεζέρβα και εξελίχθηκε στον απόλυτο ηγέτη. Απλός, δωρικός, απέριττος μες το γήπεδο. Λες και έβλεπε το γήπεδο πανοπτικά, ως άλλος καπετάνιος. Κανείς άλλος δεν είχε περισσότερες από τις 11 ασίστ του (προσθέστε και 6 γκολ). Τα παιχνίδι του ΠΑΟΚ γινόταν πιο όμορφο, πιο τακτοποιημένο με αυτόν στο χορτάρι. Δίχως αυτόν στα πλέι-οφ ο Δικέφαλος έμοιαζε προβλέψιμος, ανάλατος…
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΣ
Δεν αρκεί να ξέρεις μπάνιο. Πρέπει να το αποδείξεις κιόλας, όταν σε ρίχνουν στα βαθιά. Δεν αρκεί να «κάνεις πλάκα» στους συνομήλικους σου. Πρέπει να δείξεις ότι μπορείς να κάνεις τα ίδια και απέναντι σε μπαρουτοκαπνισμένους άντρες. Η είσοδος τους στην πρώτη ομάδα δεν έγινε ομαλά, αλλά βίαια. Σε εποχή φουρτούνας, όπου το καράβι έδειχνε έτοιμο να βουλιάξει. Τόσο ο Χρήστος Τζόλης, όσο και ο Γιάννης Μιχαηλίδης ανταποκρίθηκαν σαν έτοιμοι από καιρό. Σε τέτοιο βαθμό που λογίζονται πια έτοιμοι παίκτες πρώτης ομάδας. Οι «σειρούλες» τους στην ακαδημία και οι επόμενες γενιές τους ευγνωμονούν. Διότι, (τους) άνοιξαν τον δρόμο…
Ο ΠΙΟ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΣ
Όπου κι αν έπαιζε ήταν βασικός κι αναντικατάστατος. Στη Βίκινγκ, στη Λόκερεν, στην Γρανάδα, στη Ροστόφ, παντού. Εδώ έπρεπε να σπάσει το ακλόνητο δίδυμο Βαρέλα – Κρέσπο, να μπει σφήνα στους Διόσκουρους. Φέτος, που αυτοί λαβώθηκαν, ο Ινγκασον βγήκε μπροστά και κράτησε Θερμοπύλες. Τρίτος σε λεπτά συμμετοχής, στιβαρός, αξιόπιστος, σοβαρός, χωρίς ups και downs, συμπαγής, έβαλε τα γκολάκια του (4), έβγαλε προσωπικότητα, φόρεσε το περιβραχιόνιο και σε ένα υποτιμημένο στατιστικό, με αυτόν στην ενδεκάδα έπαιρνε 2,21 πόντους ανά παιχνίδι, το υψηλότερο νούμερο μετά από αυτό του Μίσιτς.
Ο «ΒΙΟΝΙΚΟΣ»
Τον βλέπεις μπροστά σου και μοιάζει ξερακιανός. Λιπόσαρκος. Έτοιμος να σπάσει. Κι όμως ο Γιαννούλης μπορεί να παίζει ώρες ατέλειωτες στο γήπεδο, χωρίς να κουράζεται, σαν την διαφήμιση με τις γνωστές μπαταρίες. Εκεί που άλλοι σταματούν, εκείνος συνεχίζει, συνεχίζει, συνεχίζει. Φέτος άλλαξε επίπεδο. Από συμπληρωματικός, έγινε άκρως απαραίτητος. Πυλώνας. Σταθερά. Το σύστημα του Αμπέλ ήταν αβανταδόρικο για αυτόν. Κι εκείνος έγραψε 44 παιχνίδια (έχασε μόνο δύο λόγω τιμωρίας), 3.934 αγωνιστικά λεπτά (ο δεύτερος Βαρέλα είχε 3.131), και 6 ασίστ! Στο τέλος «έσκασε», μα άνθρωπος είναι κι εκείνος. Ιεροσυλία, μα κάποιες στιγμές στη σεζόν θύμιζε Λίνο!
Ο ΑΘΟΡΥΒΟΣ
Ο αγαπημένος όλων των προπονητών. Συγχρόνως, ο αγαπημένος φταίχτης της εξέδρας. Παράλογο; Στα 22 του ο Δημήτρης Λημνιός έχει 111 συμμετοχές με τον ΠΑΟΚ! Ασύλληπτο! Πειθαρχημένος, μαχητής, ταχυδυναμικός, τακτικά σωστός, ένα «πακέτο» υψηλών προδιαγραφών. Παρότι φέτος έκανε career high, σε συμμετοχές (43), σε γκολ (6), σε ασίστ (7), υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Λείπει το απρόβλεπτο, η ντρίμπλα, το εύκολο γκολ, τα νούμερα, η σταθερότητα, η ηγετική παρουσία, το θάρρος, η αίσθηση ανωτερότητας στο γήπεδο. Το «αθόρυβος» πια δεν αρκεί. Πρέπει και οφείλει να κάνει θόρυβο.
Ο ΑΤΥΧΟΣ
Ωπ! Εδώ έχουμε ανταγωνισμό. Σκληρό. Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις; Τον Λέο Ζαμπά που τραυματίστηκε σε ένα φιλικό ρουτίνας στην Δράμα και από ένα μικρόβιο στην επέμβαση κόντεψε να χάσει την ζωή του; Στον Πόντους Βέρνμπλουμ που εδώ και 1,5 χρόνο δεν έχει αγωνιστεί λεπτό μετά από επέμβαση στον αχίλλειο; Στον Κρέσπο που από ένα μυϊκό πρόβλημα στον τετρακέφαλο, βρέθηκε να χάνει μισή σεζόν; Οι περιπτώσεις τους μαρτυρούν πολλές από τις παθογένειες του ΠΑΟΚ, αλλά και της γκαντεμιάς που έπεσε σε όλη την ομάδα τη σεζόν που τελείωσε.
Ο ΣΤΑΣΙΜΟΣ
Θα περίμενε κανείς να αδράξουν την ευκαιρία. Να βγουν μπροστά. Να πάρουν ηγετικούς ρόλους. Να τα «σπάσουν» όλα. Ο Λάζαρος Λάμπρου βρήκε στο 2020 τις ευκαιρίες που περίμενε τόσο καιρό, αλλά δεν εκμεταλλεύτηκε σχεδόν καμία. Αναιμική παρουσία, έλλειψη προσωπικότητας στο γήπεδο, μία ανεξήγητη βιασύνη, ένα αχρείαστο άγχος, παρότι τακτικά έπαιξε σε αρκετούς ρόλους. Από την άλλη, ο Δημήτρης Πέλκας ξεκίνησε ως αρχηγός τη σεζόν, όμως λίγο ένα απότομο ντεφορμάρισμα, λίγο ο τραυματισμός στο τέλος, του επέτρεψε να παίξει μόλις 767 λεπτά σε όλο το πρωτάθλημα (!), έχοντας ως χάι-λάιτ μόνο τις εκλάμψεις στα παιχνίδια κυπέλλου με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.
ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ
Οι αρτίστες είναι περίεργη «φάρα». Βλέπουν τα πράγματα με το δικό τους μάτι, έχουν ευαίσθητη ψυχοσύνθεση, για να δημιουργήσουν πρέπει να εμπνέονται. Ειδάλλως, σέρνονται. Η έμπνευση του «Μπίσε» εξαντλήθηκε στα καλοκαιρινά παιχνίδια με τον Άγιαξ, όπου ήταν εκπληκτικός. Έκτοτε, μία σκιά του κυκλοφορούσε με την φανέλα του ΠΑΟΚ. Με σποραδικές και αραιές εκλάμψεις, χωρίς αστερόσκονη, χωρίς επίδραση, χωρίς αποτύπωμα. Τα 3 γκολ και οι 5 ασίστ σε 36 «γεμάτα» ματς εντός συνόρων είναι υποτιμητικός απολογισμός για έναν παίκτη, που ακόμα και περπατώντας «ζωγράφιζε» τα προηγούμενα χρόνια.
Ο… ΑΦΑΝΤΟΣ
Είχε όλες τις δικαιολογίες του κόσμου. Επέστρεψε από πολύ σοβαρό τραυματισμό (ρήξη πρόσθιου χιαστού), που σε όσο μεγαλύτερη ηλικία σε βρίσκει, τόσο περισσότερο σε ταλαιπωρεί. Ο ΠΑΟΚ τον περίμενε, όπως το νερό ο διψασμένος κάτοικος της Σαχάρα. Ο Μάουρι γύρισε. Μα, δεν ήταν ο ίδιος. Πιο αργός, πιο προσεκτικός, με λιγότερα τρεξίματα και κουράγια. Πήρε τεράστιο όγκο παιχνιδιών (33 ματς), στα πλέι-οφ ήταν κάποιες φορές συγκινητικός στα χαφ, αλλά τέλειωσε την σεζόν χωρίς ούτε ένα γκολ, ούτε μία ασίστ! Σε 33 ματς! Ναι, έβγαλε ποιότητα, αλλά ο βαθμός καθοριστικότητας του συρρικνώθηκε αισθητά. Για τον Μαουρίσιο μιλάμε, όχι για κάποιον ρολίστα…
Ο ΑΣΤΟΧΟΣ
Θα μπορούσε να είναι κάποιος από τους φορ, που στο δεύτερο μισό της σεζόν πήραν διαζύγιο από το γκολ. Θα μπορούσε να είναι ο Αμπέλ για κάποιες από τις επιλογές του. Ωστόσο, ακόμα πιο άστοχες αποδείχθηκαν οι περσινές μεταγραφές, για τις οποίες παίρνει το μερίδιο που το αναλογεί ο πρώην τεχνικός διευθυντής. Κανένας εκ των Άντερσον Εσίτι, Ντάγκλας Αουγκούστο, Μίροσλαβ Στοχ, Ροντρίγκο, Ενέα Μιχάι, Ζίφκο Ζίφκοβιτς, Δημήτρη Μελιόπουλου δεν έκανε τον ΠΑΟΚ καλύτερο, κανείς δεν άφησε το αποτύπωμα του, κανείς δεν κέρδισε φανέλα βασικού, με τον Δικέφαλο να βλέπει τα χρήματα που επένδυσε να μην πιάνουν (άμεσα) τόπο.
