Υπάρχει ένα άτυπο ποδοσφαιρικό αξίωμα. Δείξε μου μία ομάδα με καλά αποδυτήρια, που αποπνέουν υγεία και εγώ αμέσως θα σου δείξω μία ομάδα που θα πάει καλά και θα πετύχει τους στόχους της.
Μία τέτοια ομάδα μπορεί να μην κατακτήσει τίτλους, αυτό είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα στο οποίο παίζει ρόλο η τύχη, το επίπεδο των αντιπάλων, η διαιτησία, οι λεπτομέρειες. Σίγουρα, όμως θα τρυπήσει το ταβάνι της, θα ξεπεράσει τον εαυτό της, θα έχει θετικό πρόσημο.
Κι αυτό γιατί μία ομάδα με υγιή αποδυτήρια, ξέρει να ξεπερνά τις τρικυμίες πολύ γρήγορα, μία ομάδα που είναι γροθιά ξέρει να ντριμπλάρει την εσωστρέφεια, μία ομάδα ενωμένη γνωρίζει πως να μην ξεμυαλίζεται από ένα σερί καλών ή κακών αποτελεσμάτων.
Κι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή έχει καλά αποδυτήρια. Είναι ένα γκρουπ με ισορροπία, χαρακτήρες, ιεραρχία και πολλά καλά παιδιά που έχουν κολλήσει μεταξύ τους.
Δεν έτυχε. Πέτυχε. Διότι το μεταγραφικό κάστινγκ -που πολύ συχνά στον ΠΑΟΚ τραβάει λιγάκι περισσότερο- δεν αφορά μόνο ξερά βιογραφικά, data γεμάτα από παιχνίδια, γκολ, ασίστ και κάρτες.
Εμβαθύνει λιγάκι περισσότερο. Σε χαρακτήρα. Σε μυαλό. Σε οικογενειακή κατάσταση. Σε καλές ή κακές συνήθειες. Σε συμπεριφορά. Τα τελευταία χρόνια ο Δικέφαλος μπορεί να απέτυχε σε κάποιες μεταγραφικές κινήσεις, αλλά σε επίπεδο χαρακτήρων δεν λάθεψε πολύ.
Απέφυγε τους τοξικούς παίκτες, απέφυγε τους κακούς επαγγελματίες, απέφυγε τους παρτάκηδες και αυτό φαίνεται. Χάσει, κερδίσει, ο ΠΑΟΚ είναι μία παρέα. Οι παίκτες του φεύγουν από το γήπεδο πιο φίλοι από ότι ήταν πριν.
Υπάρχει ένα κολάζ από πολλές μικρές φωτογραφίες που δείχνουν ότι το εσωτερικό της ομάδας αποπνέει υγεία. Το μαρτύρησε άλλωστε δημόσια ο Τάισον Φρέντα.
Τόσα χρόνια τα μάτια του είδαν πολλά στις γειτονιές του κόσμου. Έζησε πολλά. Αγαπήθηκε πολύ. Έπαιξε στο ύψιστο επίπεδο. Κι όμως, χρειάστηκε να φτάσει στον ΠΑΟΚ για να βρει ξανά το χαμόγελο του, το κέφι του, το γούστο για το ποδόσφαιρο.
Κι επειδή ως άνθρωπος είναι γενναιόδωρος, ένα εισπράττει, δέκα δίνει πίσω. Είναι πνευματικός καθοδηγητής, το role model του Κωνσταντέλια. Είναι ο άτυπος μπαμπάς του Τζήμα. Έχει από κοντά τον Κουλιεράκη, τον Μιχαηλίδη, τον Τσιγγάρα. Όταν πραγματικά θες κάτι, η γλώσσα δεν είναι εμπόδιο. Ασχολείται μαζί τους όλη την ώρα. Στην προπόνηση, στα αποδυτήρια, στο διαδίκτυο. Σαν να είναι δικό του προσωπικό στοίχημα η εξέλιξη τους.
Λίγο μετά το πρώτο γκολ του Σαμάτα ήταν ο πρώτος που έτρεξε να τον συγχαρεί με πολύ θερμή αγκαλιά, ήξερε καλά πόσο σημαντικό ήταν αυτό το τέρμα για τον Τανζανό.
Καλό κλίμα δεν είναι μόνο τα χαμόγελα. Είναι και τα δάκρυα. Τα ειλικρινή δάκρυα ενός παιδιού που από 9 ετών βρίσκεται στον ΠΑΟΚ και δεν μπορούσε να διαχειριστεί συναισθηματικά το μεγαλείο της στιγμής που περίμενε πιθανώς μια ζωή: να φορέσει στην Τούμπα το περιβραχιόνιο της ομάδας της καρδιάς του!
Είναι η στοργική αγκαλιά του Βιεϊρίνια κ αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα και οι δύο λέξεις αγάπης, εκτίμησης, στοργής προς το πρόσωπο του Χάρη Τσιγγάρα. Αυτό το «μικρέ μου», που δείχνει νοιάξιμο, αλλά συνάμα και αναγνώριση για τον πιο τίμιο παίκτη στο ρόστερ, αυτού που ξεκίνησε από την χαμηλότερη αφετηρία μέχρι να φτάσει εδώ.
Είναι η τούρτα στον Σβαμπ και ο τουρτοπόλεμος, αμέσως μετά το σβησμένο κεράκι. Είναι ο τρόπος που πανηγυρίζονται τα γκολ. Είναι η σύνδεση της ομάδας με την εξέδρα και ο τρόπος που εκτελείται το τελετουργικό μετά το τέλος κάθε ματς, με διαφορετικό παίκτη να βγαίνει μπροστά για να «δώσει χέρια».
Ο Λουτσέσκου έχει ένα καλό γκρουπ χαρακτήρων. Το ευχαριστιέται κι αυτός περισσότερο, όταν στα χέρια του έχει ισχυρές προσωπικότητες που τον βοηθούν στο έργο του. Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι μία ωραία, υγιής ομάδα. Και έχει να δείξει ακόμα πολλά…
