Αφορμή και για αυτό το κείμενο η περίοδος που διανύουμε μετά το τρομερό βράδυ κόντρα στη Ντινάμο. Πόσο καλά και ευχάριστα κυλάνε οι μέρες… Τι θα συνέβαινε βέβαια σε διαφορετικό αποτέλεσμα;
Εδώ και χρόνια έχω κι εγώ πολύ ψηλά ως μότο το… «στο τέλος μετράει το αποτέλεσμα». Είναι πολύ κυνικό, αλλά στη ζωή πολλές φορές πρέπει να ψάχνεις την ουσία και να επικεντρώνεις σε αυτή, όχι βέβαια και με… κάθε τίμημα. Δεν θα ξεπουληθούμε για να έχουμε αποτέλεσμα και δεν θα… πεθάνουμε ψυχολογικά για να πετύχουμε τους στόχους μας. Θα κάνουμε όμως μεγάλη και ουσιαστική προσπάθεια μέσα από σχέδιο.
Στο ποδόσφαιρο της χώρας το αποτέλεσμα έχει αρχίσει να καθορίζει τα πάντα. Απορώ δηλαδή τώρα με τόσους πολλούς ανθρώπους που έβριζαν τα πάντα στον ΠΑΟΚ και κυρίως τον προπονητή. Γιατί σιώπησαν μετά το 5-1; Αλήθεια ρωτάω… Έπαψαν να υπάρχουν οι λόγοι που τον ξεφώνιζαν; Αφού είναι εμμονικός (στο πιο ασόβαρο από όσα λέγονται έτσι γενικά και χωρίς εξηγήσεις). Αφού παίζει το ίδιο σύστημα; Αφού δεν βάζει τον Τζίμα; Αφού βάζει τον Βιεϊρίνια. Αφού αφήνει έξω τον Ντεσπόντοφ για να παίζει ο Αντρίγια; Αφού έφυγε το 2019… Ξέρω γω! Βάλτε τα όλα! Γιατί όλα αυτά δεν γίνονται θέμα και ΜΕΤΑ τις νίκες; Γιατί αυτές τις ημέρες όλοι αυτοί σιωπούν και περιμένουν πάλι με κακία το επόμενο αρνητικό αποτέλεσμα για να ποντάρουν στο αρνητικό κλίμα και να θυμηθούν όσα τώρα «πρέπει» να ξεχάσουν μια και δεν τους παίρνει. Εδώ χάνουν και το δίκιο τους βέβαια μια και αποκαλύπτεται το άρρωστο και λανθασμένο σκεπτικό. Αν έχεις επιχειρήματα για τον προπονητή, να τα επικαλείσαι ΚΑΙ στα καλά ΚΑΙ στα δύσκολα χωρίς να επιλέγεις περιόδους.
Από εκεί και πέρα ας μην αρχίσουμε να μετράμε και να υπολογίζουμε τι θα βιώναμε αυτές τις ημέρες με κάθε είδηση και πληροφορία από τον ΠΑΟΚ αν η ομάδα δεν κέρδιζε τη Ντινάμο…
