Τα έφερε έτσι το ποδόσφαιρο που ο ΠΑΟΚ θα παίξει το βασικότερο πράγμα (τα έσοδα του δηλαδή) σε μία ζαριά. Το ποδοσφαιρικό του τμήμα δεν είναι άμοιρο ευθυνών για αυτή την εξέλιξη.
Όσο κυνηγητό κι αν υπάρχει σε θεσμικό επίπεδο και στο γενικότερο πλαίσιο που αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Δικέφαλος είχε στα χέρια του (τουλάχιστον) την τρίτη θέση και την απώλεσε, δίνοντας μια στην καρδάρα που γέμιζε όλη την χρονιά.
Η κατάρρευση στα φετινά πλέι-οφ εξακολουθεί να παραμένει δυσνόητη στα δικά μου μάτια και δεν έχει καμία σχέση με ότι έγινε πέρσι.
Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό κουμπί που το πατάς και σβήνεις, ούτε οι μετρήσιμοι δείκτες φυσικής κατάστασης έδειχναν κάτι ανησυχητικό που έρχεται.
Ο ΠΑΟΚ δεν έγινε ξαφνικά για πέταμα, ούτε οι 16 βαθμοί διαφοράς από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ είναι αντιπροσωπευτικό μέγεθος. Οι τελικοί είναι πάντα μια ξεχωριστή, ιδιόμορφη κατάσταση, όπου η προετοιμασία, ο βαθμός ετοιμότητας, η μέρα, το know-how παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από όσα πιθανώς να έγιναν σε όλη την διάρκεια της σεζόν.
Εδώ που φτάσαμε, δεν χωρούν ούτε πολλά λόγια, ούτε υψηλές αναλύσεις. Μόνο τρεις λέξεις. Φερ’ τε το!
