Είναι ένα μωσαϊκό, από πετράδια με διάφορα χρώματα, σχήματα, γωνίες. Είναι ένας ζωολογικός κήπος με πάσης λογής οργανισμούς.
Έχει λιοντάρια, μα και πονηρές αλεπούδες. Έχει γεράκια, αλλά και σοφές κουκουβάγιες. Έχει αρπακτικά, μα και ήρεμα θηλαστικά. Έχει γέρικα σκυλιά, αλλά και νεαρά σαρκοφάγα. Έχει μη μου άπτου παγόνια, μα έχει και εργατικά μυρμήγκια.
Μπορεί τα χνώτα τους να μην ταιριάζουν κάθε μέρα, μπορεί κάποιες στιγμές να προκύπτουν διαφωνίες, κρίσεις, θέματα, αλλά κάθε φορά που αυτό το γκρουπ ένιωσε ότι απειλείται, έγινε μία γροθιά απέναντι σε όλους και σε όλα.
Η νίκη στο ντέρμπι με την ΑΕΚ δεν ήρθε στο τελευταίο γκολ, χάρη στο βολέ του Σάστρε. Ήρθε πολλές πολλές ώρες νωρίτερα. Ήρθε από το γεύμα που ακολούθησε. Ήρθε χάρη στην αποσυμπίεση μιας χύτρας, που σφύριζε μανιωδώς μετά την ισοπαλία στην Λαμία και έπρεπε με κάποιο τρόπο να βγάλει τον ατμό, ώστε να είναι έτοιμο το φαγητό.
Αυτό το γκρουπ, με τα καλά του και τα στραβά του, με τις παθογένειες και τις ελλείψεις του, είναι ένα θαρραλέο γκρουπ, που δεν αρνήθηκε ποτέ την ευθύνη.
Είναι ένα γκρουπ που δεν κιότεψε πουθενά, ένα γκρουπ που πάντα έβρισκε τον τρόπο να γίνεται αρραγές μετά από τις μεγάλες στραβές, ίσως το πιο δύσκολο πράγμα στον ομαδικό αθλητισμό.
Ο φετινός ΠΑΟΚ έχει κάνει ήδη ιστορικό ρεκόρ παραγωγικότητας με 127 γκολ, όμως πάνω από το 30% εξ’ αυτών μπήκαν από το 75ο λεπτό και μετά, τα περισσότερα κρίσιμα, σημαντικά, όταν η μπάλα «έκαιγε». Μάνι-μάνι η ΑΕΚ την πάτησε ήδη τρεις φορές φέτος: Κεντζιόρα, Οζντόεφ, Σάστρε.
Δείγμα μιας ατρόμητης ομάδας, που καταφέρνει να παίζει με ζεστή καρδιά, αλλά κρύο μυαλό, όταν η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει. Μία αντανάκλαση του κόσμου, της ιστορίας, των συμβολισμών, που κρύβουν αυτά τα τέσσερα γράμματα…
