Στη χώρα μας το ζήτημα της έδρας διεξαγωγής του τελικού κυπέλλου έχει γίνει κάτι σαν το… Μεσανατολικό ζήτημα, τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί μια λύση. Φυσικά, σε χώρες της Ευρώπης δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα, που εκθέτουν την Ελλάδα και το ποδόσφαιρό της στα μάτια των απανταχού φίλων του αθλήματος.
Στην Αγγλία ο τελικός κυπέλλου είναι απόλυτα ταυτισμένος με το Γουέμπλεϊ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1923, όταν άνοιξε τις πύλες του, μέχρι και το 2000 ο τελικός διεξάγονταν εκεί, με μία εξαίρεση. Ηταν το 1970, όταν ο επαναληπτικός τελικός μεταξύ της Λιντς και της Τσέλσι είχε πραγματοποιηθεί στο Ολντ Τράφορντ του Μάνστεστερ. Μόνο στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 (από το 2001 μέχρι το 2006), όταν κατασκευάζονταν το νέο Γουέμπλεϊ, ο τελικός έπρεπε να αναζητήσει νέα-έστω προσωρινή-στέγη. Αλλά και τότε υπήρξε μια σταθερά, το Μιλένιουμ στο Κάρντιφ, πρωτεύουσα της Ουαλίας. Τον περσινό τελικό (φωτ.2), που είχε κριθεί στα πέναλτι υπέρ της Λίβερπουλ (6-5 κόντρα στην Τσέλσι) είχαν παρακολουθήσει 84.897 φίλαθλοι.
Στην Ισπανία, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά ο τελικός (φιναλίστ στο παιχνίδι της 6ης Μαΐου η Ρεάλ Μαδρίτης και η Οσασούνα) θα διεξαχθεί στο στάδιο Δε Λα Καρτούχα, που βρίσκεται στη Σεβίλλη. Το 1999, όταν κι ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, φιλοξένησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα εκεί διεξήχθη κι ο τελικός του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ μεταξύ της Σέλτικ και της Πόρτο. Πάντως, από το 2000 και μετά ο τελικός έχει διεξαχθεί σε εννέα διαφορετικές έδρες, αφού, εκτός από το Δε Λα Καρτούχα, έχει φιλοξενηθεί στο Βιθέντε Καλντερόν (έξι φορές), από τέσσερις στο Μεστάγια και στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, από δύο στο Καμπ Νου και από μία στο Ολίμπικο της Σεβίλλης, στο Ολυμπιακό στάδιο της Βαρκελώνης, στο Βιγιαμαρίν της Σεβίλλης, ακόμη και στην έδρα της Ελτσε. Οσο για τον περσινό τελικό (φωτ. 3), στον οποίο είχαν αναμετρηθεί η Ρεάλ Μπέτις με τη Βαλένθια (5-4 στα πέναλτι), παρόντες στις εξέδρες ήταν 53.397 θεατές.
To Oλυμπιακό στάδιο του Βερολίνου αποτελεί τη μόνιμη έδρα διεξαγωγής του τελικού κυπέλλου Γερμανίας από το 1991 και μετά. Και σ’ όλα αυτά τα χρόνια, με εξαίρεση δύο σεζόν μέσα στον κορονοϊό, ο αριθμός των θεατών δεν έχει πέσει κάτω από τις 70 χιλιάδες. Πέρσι, παραδείγματος χάρη, τη νίκη πέρσι (φωτ.1) με 4-2 στα πέναλτι της Λειψίας επί της Φράιμπουργκ είδαν για την ακρίβεια 74.322 φίλαθλοι.
Το Σταντ Ντε Φρανς του Παρισιού είναι ο μόνιμος τόπος διεξαγωγής του τελικού κυπέλλου Γαλλίας από το 1998 και μετά. Στη γαλλική πρωτεύουσα, αλλά στο Παρκ Ντε Πρενς, είχαν γίνει και όλοι οι τελικοί από το 1972 και μετά. Τον περσινό τελικό (φωτ.4) μεταξύ της Ναντ και της Νις (1-0) είχαν παρακολουθήσει 80 χιλιάδες φίλαθλοι.
ΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΚΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΤΕ ΚΑΪΠ
Το Ολύμπικο της Ρώμης είναι το στάδιο, στο οποίο διεξάγεται σταθερά ο τελικός του κυπέλλου Ιταλίας από το 2008 και μετά (εκεί θα διεξαχθεί κι ο φετινός τελικός, που έχει προγραμματιστεί για τις 24 Μαΐου). Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτήν τη δεκαπενταετία υπήρξε ο προπέρσινος τελικός (Γιουβέντους-Αταλάντα 2-1), που είχε διεξαχθεί στο στάδιο Μαπέι της Ρέτζο Εμίλια. Τον περσινό τελικό μεταξύ της Ιντερ και της Γιουβέντους (4-2) είχαν δει από κοντά 67.944 φίλαθλοι.
Στην Ολλανδία, οι τελικοί κυπέλλου από το 1989 και μετά διεξάγονται στο Ντε Κάιπ του Ρότερνταμ, την έδρα δηλαδή της Φέγενορντ. Το 2010, όταν το τρόπαιο διεκδίκησαν ο Αγιαξ κι η Φέγενορντ, ο τελικός ήταν διπλός (στις έδρες των δύο φιναλίστ), με νικήτρια την ομάδα του Αμστερνταμ με συνολικό σκορ 6-1.
Εξάλλου, στο στάδιο Νασιονάλ της Λισαβώνας διεξάγονται οι τελικοί κυπέλλου της Πορτογαλίας με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως συνέβη τη διετία 2020-2021, όταν φιλοξενήθηκε στην Κοΐμπρα.
