Ο Άνταμ Σμιθ είναι σίγουρα η ευχάριστη έκπληξη του φετινού ΠΑΟΚ στο ξεκίνημα της χρονιάς. Στα πρώτα ματς της χρονιάς με τον Άρη και τη Λάρισα, έχει πετύχει από 28 και 24 πόντους, δείχνοντας έτοιμος να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ομάδα του Κώστα Φλεβαράκη.
Ο Αμερικανός μιλάει στη FORZA για το κολέγιό του και το μπάσκετ, τη ζωή στην Ευρώπη, τη ραπ μουσική, αλλά και τους παίκτες από τους οποίους προσπαθεί να… κλέψει κινήσεις!
-Πότε κατάλαβες ότι θα γίνεις επαγγελματίας μπασκετμπολίστας;
«Στα δύο τελευταία χρόνια του κολεγίου στο Virginia Tech. Στην αρχή ήμουν συγκεντρωμένος και στις σπουδές μου στη δημοσιογραφία, αλλά κατάλαβα ότι ήμουν αρκετά καλός για να συνεχίζω να παίζω μπάσκετ μετά το σχολείο και να βγάλω χρήματα από αυτό. Άρχισα να κάνω έξτρα προπονήσεις και να παρακολουθώ αγώνες του ευρωπαϊκού μπάσκετ για να καταλάβω το επίπεδο. Θυμάμαι ότι είχα δει πολλά ματς του Μάλκολμ Ντιλέινι, ο οποίος είχε αποφοιτήσει από το ίδιο κολέγιο και είχαμε καλή σχέση»
-Μετά το κολέγιο, σκέφτηκες να μείνεις στις ΗΠΑ για να δοκιμάσεις για το ΝΒΑ;
«Όταν τελείωσα το κολέγιο είχα κάποιες προπονήσεις με ομάδες του ΝΒΑ, αλλά καταλάβαινα ότι δεν μπορώ να μπω εύκολα σε ρόστερ. Για μένα δεν υπήρχε η επιλογή της G-League. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις αυτό που αγαπάς ταξιδεύοντας στον κόσμο και ταυτόχρονα να βγάζεις χρήματα για να ζεις και να συντηρείς την οικογένειά σου; Κάνω αυτό που αγαπάω και πληρώνομαι! Είπα στον ατζέντη μου να μου βρει προτάσεις από την Ευρώπη κι έτσι προέκυψε η Ιταλία»
-Θα μπορούσες, δηλαδή, να φανταστείς τον εαυτό σου να μένει σε όλη του την καριέρα στην Ευρώπη;
«Σίγουρα το ΝΒΑ είναι ένα όνειρο για κάθε παίκτη στον πλανήτη. Αν μπορώ να ζω την οικογένειά μου παίζοντας μπάσκετ στην Ευρώπη πάντως, θα το κάνω. Μου λείπουν οι άνθρωποι μου, αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στο να παίζεις μπάσκετ στην Ευρώπη. Με επισκέπτονται, όμως, συχνά και αυτό μου δίνει κουράγιο!»
-Σου αρέσει πολύ το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχεις εικόνα από άλλα πρωταθλήματα;
«Βλέπω αρκετό μπάσκετ στον ελεύθερο μου χρόνο. Έχω φίλους σε όλη την Ευρώπη και θέλω να ξέρω πώς τα πηγαίνουν. Βλέπω τον Ζακ ΛεΝτέι στη Ζαλγκίρις, τον Μάλκολμ Ντιλέινι στην Μπαρτσελόνα, τον Λορέντζο Μπράουν στον Ερυθρό Αστέρα. Γενικά μου αρέσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ και θέλω να ξέρω τι γίνεται σε όλη την Ευρώπη»
-Ποιος παίκτης ήταν το είδωλό σου μεγαλώνοντας; Από ποιον… κλέβεις κινήσεις;
«Το είδωλό μου ήταν ξεκάθαρα ο Κόμπι Μπράιαντ. Μου άρεσαν οι κινήσεις του, αλλά κυρίως η προσωπικότητά του εντός και εκτός παρκέ. Δεν μπορώ να πω ότι προσπάθησα να κλέψω πολλές κινήσεις του, πάντως, γιατί δεν έχω το μέγεθος του και δεν μπορώ να ποστάρω τους αντιπάλους μου. Προσπαθώ να αντιγράψω κάποια κίνηση από τον Καϊρί Ίρβινγκ και τον Άλεν Άιβερσον. Είναι παίκτες με τους οποίους έχουμε παρόμοια σωματοδομή».
–Εκτός από το μπάσκετ, η άλλη σου μεγάλη αγάπη είναι η ραπ μουσική. Πρόσφατα κυκλοφόρησες και τον πρώτο σου δίσκο με τίτλο “Across the pond”…
«Ναι, πέρα από το μπάσκετ, αγαπάω και την μουσική. Έχω σπουδάσει κιόλας πάνω στη μουσική μετά τη δημοσιογραφία. Ο δίσκος μου αναφέρεται σε όσα πέρασα μακριά από το σπίτι, στα χρόνια που ήμουν στην Ιταλία. Εύχομαι να αποκτήσω αρκετές εμπειρίες από τη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ για να έχω έμπνευση για τον επόμενο δίσκο».
