Η μεγάλη εικόνα λέει ότι ο ΠΑΟΚ έφτασε την άνοιξη του 2022 ως τους «8» του Conference League. Το ίδιο και την άνοιξη του 2024.
Φέτος, βρίσκεται ήδη στους «24», στα πλέι-οφ του Europa League, σε ανώτερο επίπεδο, ανώτερη διοργάνωση. Μπορεί να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Είναι μέσα. Ζει, άρα.. ελπίζει.
Είναι, λογίζεται, θεωρείται πια από όλους υπολογίσιμο, καθιερωμένο ευρωπαϊκό μέγεθος. Το κέρδισε αυτό. Δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς.
Κατάντησε να είναι κάτι αναμενόμενο, λογικό, αυτονόητο, να παίζει Ευρώπη σχεδόν κάθε άνοιξη. Εννοείται, ότι δεν είναι. Είναι πολύ μεγάλο. Και δύσκολο.
Ο Δικέφαλος συνεχίζει να γράφει χιλιόμετρα, να ταξιδεύει, να γεμίζει εμπειρίες, να συγχρωτίζεται με μεγαλύτερα μεγέθη, με άλλες νοοτροπίες, άλλες φιλοσοφίες, πιο προχωρημένες καταστάσεις.
Δεν είναι ακόμα στην ελίτ. Απέχει ακόμα αρκετά. Το κατάλαβε από πρώτο χέρι στις επισκέψεις στην Πόλη, στο Μάντσεστερ, στο Σαν Σεμπαστιάν, από όπου δεν πήρε τίποτα άλλο από σκληρά μαθήματα και ταξιδιωτικές καρτ-ποστάλ.
Έζησε όμως από κοντά το κορυφαίο επίπεδο. Είδε τι του λείπει. Είδε πόσο απέχει. Είδε το μέρος που θέλει να φτάσει. Όσοι ταξίδεψαν καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Η ευρωπαϊκή χρονιά είναι ήδη επιτυχημένη. Οτιδήποτε περισσότερο έρθει είναι το… encore. Το κάτι παραπάνω. Η υπέρβαση.
Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια του και να περάσει στην επόμενη φάση, παρότι φαινόταν τελειωμένος μετά την τρίτη αγωνιστική, όταν είχε ένα βαθμό μετά από τα παιχνίδια με Γαλατά, Στεάουα και Πλζεν. Δεν είναι λίγο. Του αξίζει σεβασμός για αυτό.
Άφησε πίσω του, ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ όπως η Χοφενχάιμ και η Μπεσικτάς και πιο προηγμένα και σύγχρονα ποδοσφαιρικά πρότζεκτ όπως η Μπράγκα, η Σλάβια Πράγας και η Νις.
Σε μία χρονιά, στην οποία πάρα πολλά πράγματα πήγαν εντελώς λάθος σε ότι αφορά την στελέχωση, την διαχείριση, την υλοποίηση, ο Δικέφαλος βρίσκεται ακόμα εδώ. Τσαλακωμένος, γδαρμένος, πληγωμένος, αλλά ακόμα εδώ…
