Τρία παιχνίδια σε έξι μέρες απέναντι στον πρωτοπόρο της βαθμολογίας. Τρία υποδειγματικά παιχνίδια. Τρεις κυριαρχικές παραστάσεις απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Ο ΠΑΟΚ σκορπά τρόμο στο πέρασμά του, χωρίς να «βλέπει» κανέναν πια…
Το ξέραμε. Το ξέραμε ότι είναι μία καλή ομάδα. Ξέραμε την ατομική ποιότητα των παικτών της. Ξέραμε ότι σταδιακά βρήκαν ρόλους και άρχισαν να βρίσκουν χημεία και αυτοματισμούς στο γήπεδο.
Ξέραμε για την φόρμα και την φόρα της. Ξέραμε για την ικανότητα της να παίζει σε μικρούς χώρους, να φτιάχνει μαγικούς συνδυασμούς, να χτίζει επιθέσεις από πολύ πίσω και προκαλεί ασφυξία με το πρέσινγκ σε κάθε της αντίπαλο.
Ξέραμε για τα κόλπα του Ντέλια. Ξέραμε για τα μούσκουλα του Ίνγκι και του Κουλιεράκη πίσω, που δεν αφήνουν να περάσει ούτε κουνούπι. Ξέραμε για την ημιάγρια κατάσταση του Νέλσον. Ξέραμε για την αγωνιστική ανάσταση του Ζίβκοβιτς. Ξέραμε για την ικανότητα του ΠΑΟΚ να είναι ποιοτικός, πιεστικός, κυριαρχικός με την μπάλα στα πόδια του. Τα ξέραμε όλα αυτά ή τουλάχιστον αρχίσαμε να τα αποδεχόμαστε σιγά – σιγά ως κάτι το φυσιολογικό, το αναμενόμενο.
Το σημαντικό για μία ομάδα είναι να δοκιμάζεται όταν βγαίνει από την ζώνη ασφάλειας της. Όταν το πράγμα ξεφεύγει από το… φυσιολογικό.
Ο επαναληπτικός της «Λεωφόρου Αλεξάνδρας» ήταν πολλά περισσότερα από μία διαδικαστική πρόκριση στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας. Ήταν πολλά περισσότερα από μία τυπική υπεράσπιση ενός σκορ ασφαλείας στο πρώτο παιχνίδι που πολύ δύσκολα γυρνάει στον επαναληπτικό. Ήταν ένα τεράστιο κρας τεστ που έδειξε ότι αυτή η ομάδα ωριμάζει σε όλα τα επίπεδα.
Καταρχάς ήταν το γήπεδο. Ο ΠΑΟΚ, μία φύσει τεχνική ομάδα που χρειάζεται αγωνιστικό χώρο-χαλί για να απλώσει το ποιοτικό της ποδόσφαιρο χρειάστηκε να παίξει σε ένα βαρύ γήπεδο, στο οποίο η βροχή είχε πέσει με το τουλούμι. Δεν μάσησε, ούτε άλλαξε τον τρόπο ποδοσφαίρου του. Προσαρμόστηκε στις συνθήκες και όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και καλύτερος στο γήπεδο.
Εν συνεχεία ήταν η φύση του επαναληπτικού. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε απλώς για την ζωή του. Έπαιζε για την τιμή του. Κι από το πρώτο δευτερόλεπτο, από την πρώτη επαφή, από το πρώτο μαρκάρισμα έδειξε ότι θέλει να μετατρέψει το γήπεδο σε αρένα, σε ροντέο. Κι όποιος αντέξει. Όποιος μασήσει. Στην πρώτη διεκδίκηση κιόλας ο Κουρμπέλης κόλλησε την μούρη του στον Αουγκούστο ζητώντας… «σκυλοκαυγά» για να βάλει από νωρίς και τον κόσμο στην εξίσωση.
Ούτε κι εκεί ο ΠΑΟΚ τσίμπησε. Ούτε μάσησε. Έβαλε δύναμη στην δύναμη. Κόντρα στην κόντρα. Έφαγε και έριξε ξύλο. Έδωσε μάχες. Λασπώθηκε. Λερώθηκε. Δεν κιότεψε στην μάχη.
Παρότι είχε έναν διαιτητή χαμένο στον πειθαρχικό έλεγχο που επέτρεψε το κατς, ο Δικέφαλος προσαρμόστηκε και σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες και έφερε την αποστολή του εις πέρας. Με καθαρό μυαλό, καθαρό βλέμμα, ηρεμία, ψυχραιμία, ποιότητα, δεν επέτρεψε στον αντίπαλο να μπει στην περιοχή του, δεν έδωσε την αφορμή στον διαιτητή να αλλάξει τις ισορροπίες του επαναληπτικού με κάποια αποβολή ή κάποιο πέναλτι, βάζοντας σιγαστήρα και στην φωνή της εξέδρας.
Μα, ήταν και κάτι άλλο. Η πνευματική διαχείριση του ματς. Ο Παναθηναϊκός βρήκε το γρήγορο γκολ που έψαχνε και άρχισε να πιστεύει πως μπορεί να φτάσει σε μία ιστορική ανατροπή. Μόνο που ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, όταν είναι καλά, ούτε πανικοβάλλεται ούτε σπάει ψυχολογικά. Συνέχισε να παίζει όπως έπαιζε και πήρε αυτό που άξιζε να πάρει.
Το πήρε με εξυπνάδα, με πονηριά, με σκληράδα, με μαγκιά. Χρειάστηκε να αμυνθεί για πολύ ώρα στο δικό του τελευταίο τρίτο, έφτασε να έχει κατοχή μπάλας κάτω από 40%, όμως έδειχνε στο γήπεδο πως ήταν μία ομάδα που δεν σε έκανε να φοβηθείς ούτε λεπτό. Αλήθεια, που το πάει ο φετινός ΠΑΟΚ; Ποιος μπορεί πια να του απαγορεύσει να ονειρεύεται… τα πάντα;
