Η κίνηση του Θανάση Κατσαρή, είναι σίγουρα αμφιλεγόμενη και έχει σοκάρει. Το τι συμφωνία έχει κάνει, το ξέρει μόνο ο ίδιος και σε κάποια φάση θα πρέπει να την μοιραστεί και με τον κόσμο της ομάδας. Νομοτελειακά αυτό θα συμβεί. Όμως πριν από αυτό, καλούμαστε να διαχειριστούμε μία κατάσταση διχαστική, άβολη, με πολλούς κινδύνους.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα καταγραφεί ιστορικά. Το τι θα συζητάνε οι επόμενες γενιές. Προφανώς ελάχιστοι από αυτούς που συμμετέχουν, γνωρίζουν τι έγινε το 1995 με τον Λάκη Οικονομίδη.
Ζώντας το τώρα, αντιλαμβάνομαι μία τεράστια ένταση. Μία αδυναμία ΠΑΟΚτσήδων να μιλήσουν πολιτισμένα μεταξύ τους. Μία αδυναμία να μιλάς ανοιχτά ακόμα και σε πολύ κοντινούς σου ανθρώπους.
Πρόσφατα σχολίαζα αυτό που έπαθαν οι Ιρανοί από τους Ισραηλινούς. Που όποιον ήθελαν να φάνε, τον έτρωγαν. Και αναρωτιόμουν τι μπορεί να σκέφτονται οι Ιρανοί ο ένας για τον άλλο. Το μισό Ιράν θα πιστεύει πως το ρουφιανεύει το άλλο μισό.
Κάτι τέτοιο, όχι σε τόσο μεγάλη κλίμακα βέβαια, συμβαίνει στον ΠΑΟΚ από την περασμένη Δευτέρα. Ίχνος εμπιστοσύνης ακόμα και μεταξύ φίλων. Πολύ άσχημο συναίσθημα και χωρίς ουσία μέχρι σήμερα. Μία ουσία, που ειλικρινά ψάχνω να τη βρω πώς θα έρθει.
Η ψυχραιμία είναι ο απόλυτος οδηγός – εικάζω – σε τέτοιες καταστάσεις. Εικάζω απλά, γιατί δεν έχω ζήσει στο πετσί μου κάτι ανάλογο και σε αυτά τα μεγέθη. Και βέβαια με αυτό το διακύβευμα.
Το νέο γήπεδο του ΠΑΟΚ είναι όνειρο όλων. Πρέπει να γίνει και πρέπει να γίνει σωστά…
