Από τη μία είχαμε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, γιατί αυτό ήταν. Από την άλλη έχουμε μία ΠΑΕ να πρέπει να διαχειριστεί μία κατάσταση με περίσσια πίεση.
Εδώ που έφτασε το πράγμα, αναρωτιέμαι το πως μπορεί να προχωρήσει ο σύλλογος χωρίς κραδασμούς. Η κίνηση Κατσαρή έδωσε πάτημα η κουβέντα να πηγαίνει συνεχώς στο ότι ίσως ήταν καλύτερα με τον Μυστακίδη. Ο οπαδός δεν θα σκεφτεί ποτέ πως ο τελευταίος έκανε μία κίνηση και μετά για πολλές μέρες δεν εμφανίστηκε πουθενά και άφηνε τον Θανάση Κατσαρή να δέχεται επικοινωνιακό ξύλο από παντού.
Στο μυαλό το δικό μου τα πράγματα είναι απλά, αλλά πότε τα απλά επικράτησαν στον ΠΑΟΚ;
Θεωρώ ασύλληπτο αυτό που έκανε ο Κατσαρής είτε ως διαδικασία, είτε ως σκέψη. Και όλα όσα ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν, δεν τα χωρά ο νους μου.
Από την άλλη, ήταν το απόλυτο καμπανάκι για τον Ιβάν Σαββίδη, έτσι ώστε να αλλάξει τρόπο λειτουργίας. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, ο ένας χτυπάει τον άλλο συνεχώς, τα δίκτυα είναι σχεδόν κοινά και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να ανεβάσεις επίπεδο λειτουργίας για να αποφύγεις τις κακοτοπιές.
Το να δίνεις περισσότερα χρήματα για παίκτες που δεν τα αξίζουν, δεν έχει κανένα νόημα. Το να μπορείς να χτυπήσεις εκεί όπου οι άλλοι δεν μπορούν, είναι σχεδόν μονόδρομος.
