Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ αποτελεί παρελθόν, όμως για πολλούς και διάφορους λόγους θα μνημονεύεται για μήνες, χρόνια, δεκαετίες!
Η γεύση βρίσκεται ακόμα στο στόμα. Τα ακραία συναισθήματα που δημιούργησε ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα στα σωθικά των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.
Ο Λιονέλ Μέσι και ο Κιλιάν Μπαπέ το «τερμάτισαν» σε μία από τις κορυφαίες παραστάσεις όλων των εποχών. Το ποδόσφαιρο εξυψώθηκε, απογειώθηκε. Όσοι ήταν λάτρεις του, έφτασαν στην κορύφωση. Όσοι δεν ήταν, έγιναν.
Η Αργεντινή επέστρεψε στην κορυφή μετά από 36 χρόνια και ο τρόπος που γιορτάστηκε αυτό, από το Μπουένος Αϊρες ως την Νάπολη και από το Μπαγκλαντές ως την Κορσική, δείχνει την απήχηση, την διείσδυση, την επιρροή που έχει πια η στρογγυλή θεά σε κάθε γωνιά της γης.
Ο πραγματικός πλανητάρχης αυτή την στιγμή είναι ο Λιονέλ Μέσι, η ανάρτηση του στο Instagram με το τρόπαιο ανά χείρας έγινε η πιο επιδραστική όλων των εποχών, αυτή την στιγμή πιθανώς δεν υπάρχει δημοφιλέστερος άνθρωπος που να κατοικεί σε αυτόν τον πλανήτη!
ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Αυτό είναι και ένα γενικό μάθημα για το μοντέλο της επιτυχίας. Χρειάζεται ένας franchise player, ένας λαμπερός πυρήνας (Μέσι, Μπαπέ, Μόντριτς, ακόμα και Νεϊμάρ) γύρω από τον οποίο μπορούν να περιστρέφονται αρμονικά οι υπόλοιποι πλανήτες που πρέπει να ευθυγραμμιστούν σε απόλυτο βαθμό. Κι όχι μόνο για αγωνιστικούς, αλλά και για επικοινωνιακούς λόγους. Οι δημοφιλείς ομάδες παραδοσιακά παίρνουν τα όποια σπόρια εύνοιας μπορούν να προκύψουν.
Όπου δεν έγινε αυτό (πχ. στην Πολωνία με τον Λεβαντόφσκι) αποδείχθηκε ότι ένας σταρ δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το Παγκόσμιο Κύπελλο μεσούσης της σεζόν, μπορεί να μας έβγαλε από τις συνήθειες μας, μπορεί να μας ξένισε ή να μας φάνηκε περίεργο, όμως βοήθησε να παιχτεί ποδόσφαιρο πολύ υψηλού επιπέδου.
Οι παίκτες δεν ήταν ξεζουμισμένοι, αλλά στο πικ της φόρμας τους. Παρά την καταπόνηση και το υψηλό τέμπο, οι μυϊκοί τραυματισμοί ήταν λίγοι, ο ρυθμός εκπληκτικός και το θέαμα πολύ υψηλού επιπέδου.
Κι αυτό δίνει τροφή στην σκέψη που υπάρχει για εθνικές διοργανώσεις, μέσα στην αγωνιστική σεζόν, αν και ακόμα κανείς δεν ξέρει το αντίτιμο που θα πληρώσουν οι σύλλογοι που είχαν πολλούς διεθνείς.
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Κανείς δεν ξεχνά τον εργατικό φόρο αίματος που πληρώθηκε για να μπορέσει να υλοποιηθεί αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Κατάρ ουσιαστικά «αγόρασε» την διοργάνωση, ωστόσο κατά την διάρκεια της κατάφερε το ενδιαφέρον να στραφεί αποκλειστικά στην μπάλα και τους πρωταγωνιστές της.
Τα γήπεδα ήταν εκπληκτικά και ως επί το πλείστον γεμάτα, οι διαιτησίες υψηλού επιπέδου, επεισόδια δεν υπήρξαν (βοήθησε η απαγόρευση αλκοόλ) και τα όποια… σκουπιδάκια που εμφανίστηκαν κρύφτηκαν επιμελώς κάτω από το χαλάκι.
Η τελευταία εικόνα με τους Άραβες διοργανωτές να φορούν στον Λιονέλ Μέσι bisht, έναν μαύρο διάφανο μανδύα που συνήθως βάζουν θρησκευτικοί ηγέτες ή μονάρχες, φανερώνει ίσως μία κρυφή σημειολογία. Την δική τους προσπάθεια να οικειοποιηθούν το Παγκόσμιο Κύπελλο, να αφήσουν το δικό τους έντονο αποτύπωμα, την δική τους αίσθηση υπεροχής. Μία σκηνή από τα… προσεχώς.
Η ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει, αλλά γελάμε ειρωνικά για την ορθότητα της φράσης για την ηλικία που αποτελεί απλώς έναν… αριθμό; Ε, αυτό το Μουντιάλ απέδειξε ότι ισχύει.
Συνολικά 10 παίκτες που γεννήθηκαν από το 2002 και μετά εμφανίστηκαν συνολικά 20 φορές στις βασικές ενδεκάδες των ομάδων και κάποιοι εξ’ αυτών (Μπέλιγχαμ, Μουσιάλα, Γκάβι, Πέδρι) είχαν απόλυτα ηγετικό ρόλο στις ομάδες τους. Ο 24χρονος Κιλιάν Μπαπέ με δύο πρωταγωνιστικά Μουντιάλ στην πλάτη του θεωρείται ήδη «βετεράνος». Από την άλλη είχαμε ρεκόρ και στα… «γερόντια».
Συνολικά 27 παίκτες άνω των 35 ετών, είχαν 83 συμμετοχές στις αρχικές ενδεκάδες των εθνικών ομάδων τους, οι περισσότεροι ως πρώτα βιολιά. Η Κροατία βασίστηκε στον 37χρονο Λούκα Μόντριτς, ο 35χρονος Λιονέλ Μέσι έκανε το πιο γεμάτο Μουντιάλ της καριέρας του, ο 37χρονος Κριστιάνο σκόραρε σε πέμπτο συνεχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, δείγμα ότι ο σύγχρονος τρόπος διατροφής, εκγύμνανσης, αποκατάστασης μπορεί να επεκτείνει την καριέρα των ποδοσφαιριστών για περισσότερα χρόνια από ότι στο παρελθόν.
Αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι η σημασία των καλών αποδυτηρίων. Ομάδες με τοξικές σχέσεις στο εσωτερικό τους (π.χ. Βέλγιο, Σερβία, Πορτογαλία, Ουρουγουάη) ή χωρίς ενότητα και συσπείρωση (Ιράν) αποχαιρέτισαν νωρίς, δείχνοντας πως σε τέτοια τουρνουά η υγεία του γκρουπ είναι πάνω από όλα.
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ
Ήταν το Μουντιάλ των εκπλήξεων. Μπορεί στο τέλος η κούπα να πήγε στα χέρια ενός εκ των φαβορί, που έπαιξε τελικό με ένα άλλο φαβορί, αλλά στην πορεία της διοργάνωσης οι μικροί όχι μόνο κοίταξαν στα μάτια τους μικρούς, αλλά τους έστειλαν και πρόωρα σπίτια τους. Η Γερμανία είδε την Ιαπωνία να την προσπερνά, η Βραζιλία αποκλείστηκε από την Βραζιλία, η μόνη ήττα της νέας Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας ήταν στην πρεμιέρα από την Σαουδική Αραβία!
Τα 15 από τα 64 παιχνίδια έληξαν με νίκες των μεγάλων αουτσάιντερ, κάτι που είχε να συμβεί σε τέτοια συχνότητα από την διοργάνωση του 1958. Το Μαρόκο έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που φτάνει ως τα ημιτελικά του Μουντιάλ και για να το κάνει αυτό απέκλεισε παραδοσιακές υπερδυνάμεις όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Και το έκανε με ποδόσφαιρο που συνδύαζε την συμπαγή άμυνα, την τακτική προσήλωση, αλλά και την θετική ποδοσφαιρική σκέψη, τις τεχνικές αρετές και τις επιθέσεις με αρκετούς παίκτες.
Το αιώνιο ερώτημα position ή possession (κατοχή ή παιχνίδι πίσω από την μπάλα) θα παραμένει για πάντα αναπάντητο, αφού η αλήθεια είναι πως την υπεροχή έχουν μόνο οι ομάδες που μπορούν να προσαρμοστούν και να υπηρετήσουν και τα δύο στιλ παιχνιδιού, ακόμα και με εναλλαγή στην ίδια αναμέτρηση.
Αυτό που μένει όμως είναι πως οι «μικροί» μπορούν να κοιτούν τους «μεγάλους» στα μάτια. Οι αποστάσεις έχουν μικρύνει, το χάσμα έχει γεφυρωθεί, ο φόβος και το δέος έχει εξαφανιστεί, οι φανέλες δεν αρκούν πια για να κερδίσεις.
ΑΛΛΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ, ΑΛΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ…
Τα διαιτητικά παράπονα ήταν λιγότερα από ποτέ. Ναι, πάντα θα υπάρχουν φωνές, παράπονα, διαμαρτυρίες, αλλά αυτή τη φορά ήταν για τα σπόρια, όχι για ολόκληρο το καρπούζι, όπως κάποτε.
Ο τρόπος όμως που διαιτητεύουν πια οι ρέφερι άλλαξε και οι ομάδες οφείλουν να προσαρμοστούν. Ο νέος τρόπος υπολογισμού των καθυστερήσεων, αύξησε τον καθαρό χρόνο παιχνιδιού κατά 11 λεπτά μέσο όρο, σχεδόν διπλάσιο από το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο (6 λεπτά). Με άλλα λόγια; Τέρμα οι σκόπιμες καθυστερήσεις, δεν έχουν πια κανένα νόημα. Επίσης, περισσότερες καθαρός χρόνος παιχνιδιού, απαιτεί καλύτερα γυμνασμένες ομάδες, με περισσότερες αντοχές
Οι διαιτητές πήγαν ελάχιστες φορές στο on field review, κάτι που σημαίνει ότι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη με τους ανθρώπους του VAR, που ουσιαστικά θα έχει τον κύριο ρόλο σε όλες τις καυτές φάσεις. Ελάχιστες αποφάσεις άλλαξαν, κι αυτό δίνει πια τεράστια δύναμη στους ανθρώπους του… βίντεο.
Το ημι-αυτόματο οφσάιντ (όπως και το goal-line technology) λειτούργησε τέλεια, επιτάχυνε τις αποφάσεις και την εξέλιξη του ματς και εξαφάνισε τις σκιές και τα παράπονα. Τρανό παράδειγμα το δεύτερο γκολ της Ιαπωνίας απέναντι στην Ισπανία, που ενώ η κάμερα έδειχνε την μπάλα να περνάει την γραμμή του άουτ, η τεχνολογία απέδειξε ότι αυτό ήταν μία οφθαλμαπάτη, αφού δεν είχε περάσει ολόκληρη η μπάλα από την νοητή γραμμή, κατακυρώνοντας ένα γκολ που κατά 99,9% δεν θα μετρούσε παλιότερα.
Δόθηκαν 23 πέναλτι (0.36 ανά παιχνίδι) και με την χρήση του VAR κανένα πονηρό κράτημα, τράβηγμα, σπρώξιμο δεν μένει ατιμώρητο πια. Οι παίκτες εντός περιοχής οφείλουν να μαρκάρουν με ολύμπια ψυχραιμία και προσοχή, ενώ οι ομάδες με τους καλούς εκτελεστές και τους σπεσιαλίστες τερματοφύλακες αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα.
Συνολικά είχαμε 227 κίτρινες (τις περισσότερες από το 2010), αλλά μόνο 4 κάρτες, δείγμα ότι οι διαιτητές κράτησαν τα παιχνίδια εκεί που ήθελαν, όμως το σημαντικό είναι άλλο. Δόθηκαν μόλις 1599 φάουλ, αφού οι διαιτητές είχαν εντολή να εφαρμόζουν συχνά το πλεονέκτημα, ενώ οι ομάδες έμαθαν να αμύνονται πιο καθαρά, δίχως να δίνουν εύκολες στατικές φάσεις στους αντιπάλους.
