Ήταν η βραδιά της απόλυτης ασπρόμαυρης ονείρωξης. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, ούτε σωτηρία. Δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου, ούτε καμία περίπτωση να γλιτώσουν. Το έβλεπες σε κάθε τρέξιμο, σε κάθε μονομαχία, σε κάθε μορφασμό. Ήταν ο καταληκτικός προορισμός μιας διαδρομής που είχε ξεκινήσει περίπου 2,5 χρόνια νωρίτερα.
Εκείνο το βράδυ, περίπου πριν δύο χρόνια (10 Φεβρουαρίου του 2019) ήταν το βράδυ της κορύφωσης του κορυφαίου ΠΑΟΚ της σύγχρονης ιστορίας του. Ήταν το βράδυ που αιχμαλώτισε τον Ολυμπιακό. Το βράδυ που τον στρίμωξε στα σχοινιά, τον έδειρε, τον μελάνιασε, τον νίκησε, τον έκανε να αισθανθεί μικρότερος στο γήπεδο.
Από εκείνη την ημέρα κύλησε πάρα πολύ νερό στο αυλάκι, σχεδόν κανείς από εκείνη την ομάδα που έμοιαζε (και ήταν) ανίκητη δεν κατοικεί πια εδώ. Τώρα πια, δεν έχει καμία σημασία να αναλυθεί πως, γιατί και αν έπρεπε να διαλυθεί τόσο βίαια εκείνη η ομάδα, αυτό είναι κάτι που έγινε, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Εκείνο το βράδυ, ο Ολυμπιακός αισθάνθηκε ότι ο ΠΑΟΚ του έφευγε μπροστά. Έμενε στο -9 (στην πραγματικότητα 10 αφού δεν είχε πια την ισοβαθμία) και έμεναν ακόμα 10 αγωνιστικές για το φινάλε. Το πρωτάθλημα είχε κάνει φτερά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και όλα έδειχναν πως ξεκινούσε μία περίοδο βαθιάς εσωστρέφειας.
Τι έκανε ο Ολυμπιακός; Διαλύθηκε; Το παράτησε; Τους έδιωξε όλους; Τίποτα από όλα αυτά. Ο Πέδρο Μαρτίνς, όχι μόνο ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά στο λιμάνι, αλλά δύο χρόνια μετά είναι ακόμα εδώ, εξελίσσοντας και κορυφώνοντας την δουλειά του. Στις 10 αγωνιστικές που ακολούθησαν εκείνη την ηχηρή σφαλιάρα στην Τούμπα, οι ερυθρόλευκοι συσπειρώθηκαν και τελείωσαν το πρωτάθλημα με 10 συνεχόμενες νίκες. Ο ΠΑΟΚ έκλεισε την σεζόν με σαμπάνια, αλλά ο Ολυμπιακός είχε αποκτήσει φόρα, δυναμική και αυτοπεποίθηση για να ξεκινήσει την επόμενη σεζόν, πατώντας πάνω στην προηγούμενη.
Εκείνοι που έπαιξαν και διασύρθηκαν εκείνο το βράδυ στην Τούμπα (Ζοσέ Σα, Σισέ, Γκιγέρμε, Φορτούνης, Ποντένσε, Καμαρά, Μπουχαλάκης, Χασάν) έγιναν στην πραγματικότητα ο κορμός πάνω στον οποίο χτίστηκε η ομάδα που πήρε τα δύο επόμενα πρωταθλήματα, η ψυχραιμία, η λογική, η σύνεση και η σωστή αξιολόγηση υπερίσχυσε του πανικού και του θυμού.
Δύο χρόνια μετά στην θέση του Ολυμπιακού βρέθηκε ο ΠΑΟΚ, τα κόζια γύρισαν, αντιστράφηκαν. Δεν είναι μόνο τα τρία γκολ που δέχθηκε στο «Καραϊσκάκης», αλλά κυρίως η αίσθηση ότι ο αντίπαλος του, του έχει φύγει μπροστά. Σε δύο ντέρμπι μέσα σε 15 ημέρες, ο Δικέφαλος τέντωσε, προσπάθησε πραγματικά πολύ, ζόρισε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον αντίπαλο του, αλλά το μόνο που εξαργύρωσε ήταν μία πικρή ισοπαλία και μία βαριά ήττα. Και οι λόγοι ήταν καθαρά ποδοσφαιρικοί.
Αναλύοντας την συντριβή, ο Πάμπλο Γκαρσία είπε μία μεγάλη αλήθεια: «Ο Μαρτίνς δουλεύει μία ομάδα εδώ και 2,5 χρόνια και εμείς μόλις 2,5 μήνες». Ο Πορτογάλος είχε τον χρόνο παγιώσει στο γκρουπ του, τις ιδέες του, την φιλοσοφία του. Σε αυτό το διάστημα, οι ερυθρόλευκοι ατσάλωσαν πνευματικά, έγιναν μία ομάδα που ξέρει ότι θα πάρει το αποτέλεσμα ακόμα και στην κακή της ημέρα (ενίοτε και με εξωγενή βοήθεια, όπως έγινε πρόσφατα στο Περιστέρι). Έγιναν μία ομάδα που ξέρει να «κοροϊδεύει» τον αντίπαλο μέσα στο γήπεδο, να τον ζυγίζει σωστά, να τον διαβάζει ιδανικά, να του δίνει χώρο αν αυτό εξυπηρετεί τακτικά, να τον κάνει να ελπίζει και να ανοιχτεί παράλογα και να τον χτυπήσει εκεί που πονάει.
Ο ΠΑΟΚ δεν τα έχει όλα αυτά ακόμα. Προς το παρόν, απλώς προσθέτει κι αφαιρεί κομμάτια του παζλ, η εικόνα είναι θολή και άτακτη ακόμα. Το βαρύ 3-0 από τον Ολυμπιακό δεν καταπίνεται με τίποτα, αλλά μαρτυρά πως υπάρχει αρκετή απόσταση που πρέπει να καλυφθεί. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Δικέφαλος είναι να παραδεχθεί με ειλικρίνεια πως τις αδυναμίες του και να δει την μεγάλη εικόνα. Το μόνο που μετράει στο ποδόσφαιρο είναι η επόμενη ημέρα, ότι έγινε ανήκει στο παρελθόν…
MONEY TALKS
Τα λεφτά. Η ρευστότητα. Τα έσοδα. Είναι το πρώτο πράγμα που μετράει για να μπορείς να έχεις στρατηγικό πλεονέκτημα στην σκακιέρα. Ο αποκλεισμός από την Σλόβαν Μπρατισλάβας και από την Κράσνονταρ άλλαξαν όλη την ιστορία του ΠΑΟΚ, διέλυσαν πολύ πιο βίαια την ομάδα που είχε στηθεί.
Χωρίς έσοδα, δεν μπορείς να ξοδέψεις, ειδικά όταν πρέπει να καλύψεις το άνοιγμα του Financial Fair Play. Ο Δικέφαλος μάτωσε αγωνιστικά για να μπορεί να εξισορροπήσει την κατάσταση, έχασε παίκτες που τον πόνεσαν (μερικούς παρά την θέληση του) και δεν πήρε μερικούς άλλους που θα ήθελε, αλλά δεν μπορούσε.
Όσο περνάει ο χρόνος και με τον ΠΑΟΚ να αναβάλλει για μία ακόμα χρονιά το ενδεχόμενο εισόδου στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League, o σύλλογος θα κληθεί δεδομένα να πάρει στην πορεία πολύ δύσκολες αποφάσεις.
Είναι αδύνατον πια να «κρύψεις» τον Χρήστο Τζόλη. Ήδη η Μπριζ τον λιγουρεύεται, τα 10 εκατομμύρια δεν είναι τίποτα για τους Φλαμανδούς. Ο ΠΑΟΚ ξεκαθάρισε ότι μικρός «δεν πωλείται», όμως αργά ή γρήγορα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σκάσει κάτι ακόμα καλύτερο, από ακόμα πιο ηχηρές ομάδες.
Η επόμενη ημέρα, αυτοί που θα έρθουν, είναι πάντα σημαντικότεροι από αυτούς που ενδεχομένως να φύγουν. Το παράδειγμα με το κενό του Δημήτρη Γιαννούλη που δεν καλύφθηκε (έγκαιρα) και πόνεσε αγωνιστικά στα ντέρμπι με ΑΕΚ και Ολυμπιακό είναι εδώ μπροστά μας…
