Η μεγαλύτερη, η επιβλητικότερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης, η ομάδα που σάρωσε τα πάντα στην Premier League έμεινε στην ιστορία για την μοναδική ικανότητα της να γυρίζει παιχνίδια που έμοιαζαν εντελώς χαμένα. Το έκανε τόσο τακτικά που οι καθυστερήσεις τα παιχνίδια της, βαφτίστηκαν «Fergie time»! Όσο λιγότερη η άμμος στην κλεψύδρα, τόσο περισσότερη ήταν η πίστη των παικτών της ότι μπορούσαν να κάνουν την γη να γυρίσει ανάποδα. Σταδιακά, αυτό δημιούργησε μία ψυχολογική συνθήκη ανίκητη. Οι αντίπαλοι των «κόκκινων διαβόλων» ένιωθαν ότι κανένα σκορ δεν είναι αρκετό απέναντι τους. Ενστικτωδώς γέμιζαν φόβοι, ανασφάλεια, γίνονταν χειρότεροι στο γήπεδο, όσο πλησιάζαμε στην λήξη έκαναν παιδαριώδη λάθη, τα έχαναν. Σχεδόν ανεξήγητα.
Μία μετενσάρκωση της ψυχολογίας που είχε αποκτήσει εκείνη η ομάδα είναι η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ. Εκεί, το κλασικό μότο των οπαδών της, το «We Believe» παίρνει σάρκα και οστά στο γήπεδο. Μόνο μέσα στον Οκτώβριο οι κόκκινοι «γύρισαν» τρία ματς με γκολ στις καθυστερήσεις (Λίβερπουλ, Άστον Βίλα, Άρσεναλ στο Λιγκ Καπ), θαρρεί κανείς πως είναι ανίκητοι, όλοι οι πλανήτες συνωμοτούν υπέρ της, ειδικά όταν αρχίσει να τρέχει ο εξτρα χρόνος.
Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο φέτος κάνει και ο ΠΑΟΚ. Γιατί, όμως περνάει τόσο πολύ «στα ψιλά»; Όταν οι παίκτες του στήθηκαν για σέντρα με την θηλιά στον λαιμό και το σκορ στο 1-2 στο ντέρμπι με τον Άρη το χρονόμετρο έδειχνε 89 και κάτι ψιλά. Ακριβώς στο ίδιο χρονικό σημείο ήρθε το 1-2 από τον Παναθηναϊκό, σε δύο παιχνίδια που θαρρεί κανείς ότι βγήκαν από το ίδιο καλούπι. Κι όμως ο διαλυμένος ψυχολογικά Δικέφαλος που έπαιζε τους αντιπάλους του σαν την γάτα με το ποντίκι και βρέθηκε στα σχοινιά βρήκε τρόπο in extremis να πάρει κάτι… από το τίποτα. Το ίδιο ψυχολογικά ισχυρός έδειξε και το Περιστέρι, όταν λίγα λεπτά μετά το ακυρωθέν γκολ του Βαρέλα, βρήκε νέο νικητήριο γκολ από τον Κρέσπο στα χασομέρια.
Το τεφτέρι γράφει +4 κερδισμένους βαθμούς από αυτά τα γκολ, δίχως αυτούς ο ΠΑΟΚ θα είχε μπει σε πολύ σοβαρή κρίση προσώπων και προσωπικότητας, θα έβλεπε την κορυφή με τα κιάλια, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Τότε γιατί όλοι είναι ανικανοποίητοι;
Τα γκολ στις καθυστερήσεις, η θέληση, η πίστη, το λυσσαλέο κυνήγι ως το τελευταίο σφύριγμα, τα ατσάλινα νεύρα, οι ψυχικές αντοχές, η θετική σκέψη είναι ένα πράγμα. Είναι θετικό, σπάνιο, δείχνει χαρακτήρα και προσωπικότητα. Το γιατί φτάνουμε όλο και πιο συχνά σε αυτό το σημείο, ώστε ο ΠΑΟΚ να τρέχει και να μην φτάνει στις καθυστερήσεις είναι ένα άλλο, ίσως σοβαρότερο. Δίχως το δεύτερο δεν θα συζητούσαμε ποτέ για το πρώτο.
Ανάμεσα σε όσα χαοτικά είπε ο Γιώργος Δώνης για την διαιτησία στην ταραγμένη συνέντευξη τύπου του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, έκανε και μία νηφάλια τακτική ανάλυση για τον τρόπο που (τουλάχιστον για 45 λεπτά) εξουδετέρωσε πλήρως τον ΠΑΟΚ. Διότι -ας είμαστε ειλικρινείς- καμία ελληνική ομάδα δεν τον έπαιξε έτσι στην Τούμπα την τελευταία τριετία, σε αυτά τα μέτρα, με αυτή την κατοχή μπάλας, με απόλυτη αμυντική ασφάλεια. Εξήγησε ότι τα πάντα ξεκίνησαν από την πίεση ψηλά, το μπλοκάρισμα της πρώτης πάσας, την απομόνωση του αμυντικού χαφ, πράγματα που υποχρέωσαν, ανάγκασαν τον έκπληκτο ΠΑΟΚ να αναγκαστεί να παίξει με καταδικασμένες γιόμες, να βγει από τα νερά του, να χάσει τουλάχιστον ένα ημίχρονο. Τόσο απλό ήταν;
Αυτό το 3-1-5-1 που έχει λανσάρει ο Αμπέλ Φερέιρα αρχίζει πια να αποκρυπτογραφείται από τους αντιπάλους. Έγινε ευανάγνωστο, έχει εμφανή τρωτά σημεία, αντιμετωπίζεται. Ο ΠΑΟΚ δίνει φέτος την ελπίδα, την πεποίθηση, την αίσθηση σε κάθε αντίπαλο πως μπορεί να τον αφοπλίσει τακτικά, να τον μπλοκάρει.
Οι αληθινά σπουδαίες ομάδες έχουν τις απαντήσεις, πριν καν τεθούν τα ερωτήματα. Έχουν εναλλακτικά πλάνα, πριν στραβώσουν τα αρχικά σχέδια μάχης. Αιφνιδιάζουν και δεν αιφνιδιάζονται. Πολλές φορές ο ΠΑΟΚ δείχνει πνευματικά ανέτοιμος στην αντιμετώπιση των ματς και τακτικά μπλοκαρισμένος και καταδικασμένος να επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα με φλυαρία όταν στραβώνει κάτι.
Τα πολλά συγχαρητήρια και τα επαινετικά λόγια από τον Αμπέλ Φερέιρα προς τους παίκτες του για τον τρόπο που δεν έχασαν κι αυτή την φορά (προσωπικά) με προβλημάτισαν, δεν με καθησύχασαν…
