Στη ζωή συνήθως έχεις μία ευκαιρία. Το πολύ δύο. Ελάχιστοι παίρνουν τρίτη, σχεδόν κανένας τέταρτη. Πως να συγχωρέσεις κάποιον που έχει υποπέσει σε τόσα παραπτώματα; Πως μπορείς να δεχθείς πίσω κάποιον που κάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη; Πως μπορείς να πιστέψεις κάποιον που έχει αποδειχθεί πολλάκις πως ήταν ασυνεπής στα λόγια του;
Από ψυχολογικής πλευράς, ο Αμρ Ουάρντα θα μπορούσε να αποτελέσει το κεντρικό πρόσωπο μιας επιστημονικής διατριβής, μιας εργασίας που θα άνοιγε νέους διαδρόμους στον τομέα αυτό. Ο «χαμπίμπι» θα έκανε ακόμα και τον Ζίγκμουντ Φρόιντ να τραβάει τα μαλλιά του και να σκίζει τα διπλώματά του!
Ο Αιγύπτιος όσες φορές κι αν προσπάθησε να ενταχθεί στις απαιτήσεις και στον ρόλο του στον ΠΑΟΚ απέτυχε οικτρά. Αποδείχθηκε τοξικός, τόσο σε ότι αφορά τον εαυτό του, όσο και απέναντι στους γύρω του. Παγιδευμένος σε μία αυταπάτη, μπερδεμένος ανάμεσα στην αλήθεια και την ψευδαίσθηση, υποταγμένος στις σαρκικές του ορέξεις, έκανε ότι μπορούσε για να πετάει στα σκουπίδια όσες ευκαιρίες του δόθηκαν; Το χειρότερο; Σαν παιδί προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό του, ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο στους άλλους.
Ο Ουάρντα έμοιαζε (και ήταν) καμένο χαρτί για τον ΠΑΟΚ. Κανείς δεν περίμενε ότι θα επέστρεφε ποτέ στην Τούμπα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό ήταν το λογικό. Αυτό ήταν το αναμενόμενο. Πόσες φορές να προσπαθήσεις να κολλήσεις ένα ραγισμένο γυαλί;
Ουδείς δεν αμφισβήτησε ποτέ την αξία, το ταλέντο, την κλάση, την ποδοσφαιρική του ευφυΐα. Την έδειξε, όπου κι αν πήγε. Έμοιαζε όμως αδιόρθωτος, καταδικασμένος να ζει πολλές ζωές, όχι όμως αυτή για την οποία ήταν προορισμένος.
Σε πρώτη ανάγνωση, η κίνηση του ΠΑΟΚ να καλέσει πάλι τον αριθμό του για να διερευνήσει το ενδεχόμενο μιας ακόμα επιστροφής μαρτυρούσε αδυναμία, απόγνωση, έλλειψη εναλλακτικών. Υπήρχε όμως κάτι άλλο διάχυτο στον αέρα, που μαρτυρούσε πως κάτι έχει αλλάξει.
Αυτή τη φορά ο Ουάρντα (φαίνεται πως) αποφάσισε να κλείσει με βουλοκέρι τα αυτιά του στο γλυκό τραγούδι των Σειρήνων. Για πρώτη φορά επέλεξε σπίτι μακριά από το πολύβουο κέντρο, που τον ξελόγιαζε κάθε φορά. Επέλεξε να απομονωθεί. Να δοκιμάσει κάτι άλλο. Να ηρεμήσει. Να αφοσιωθεί στην μπάλα. Η καραντίνα και το lock-down ήρθαν κουτί σε αυτή του την απόφαση.
Στο πρώτο του ματς μετά την επιστροφή του, ήρθε από τον πάγκο και σκόραρε σε μία από τις πρώτες του επαφές με την μπάλα. Στο δεύτερο ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου απέναντι στους παλιούς του συμπαίκτες. Στο τρίτο ήταν απόλυτα ηγετικός, ξεχείλιζε ποιότητα, έκανε ότι ήθελε τους αμυντικούς του Ολυμπιακού. Θα συνεχίσει έτσι; Ουδείς ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά. Το πρώτο δείγμα είναι σοκαριστικά καλό.
Αν ο ΠΑΟΚ μπορεί να πάρει πράγματα από τον Ουάρντα, τότε δεν υπάρχει τίποτα που δεν γίνεται στο ποδόσφαιρο. Αν ο «χαμπίμπι» αποφάσισε να κλειδώσει τον παλιό κακό του εαυτό και να γίνει… άνθρωπος, τότε όντως στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται. Ο μακροσκελής αυτός πρόλογος δεν είναι τυχαίος.
Αν ο ΠΑΟΚ της εσωστρέφειας, των προβλημάτων, της ανασφάλειας, της έλλειψης εμπιστοσύνης, της έλλειψης αυτοπεποίθησης, των κακών αποτελεσμάτων κατάφερε και στρίμωξε με τέτοιο τρόπο στα σχοινιά τον Ολυμπιακό που εδώ και καιρό όλα του πάνε πρίμα, τότε όλα γίνονται. Ναι, ο ΠΑΟΚ πήρε μόνο ένα πόντο από αυτό το ντέρμπι, όμως αν χτίσει πάνω σε αυτό το μομέντουμ που του δίνει αυτή η εμφάνιση, μακροπρόθεσμα θα πάρει πολλά περισσότερα ακόμα κι αν είχε κερδίσει τους ερυθρόλευκους.
Όπως και ο «χαμπίμπι», έτσι και ο Δικέφαλος αδικεί συστηματικά τον εαυτό του. Παράγει πολύ ποδόσφαιρο για να παίρνει τόσα λίγα σε αντάλλαγμα. Εστιάζει σε λάθος πράγματα, ξοδεύεται τσάμπα σε ατέρμονες αναζητήσεις, αυτοκαταστρέφεται χωρίς να ξέρει τι πραγματικά του φταίει.
Ξέρετε όμως κάτι; Η μεταμόρφωση (προσωρινή ή μόνιμη) του Αμρ Ουάρντα, ίσως και να αποτελεί το μεγαλύτερο μάθημα για όλους πως: τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να… τελειώσει!
