Είναι λίγο τρομακτικά αυτά που συμβαίνουν αυτή την εποχή στο ελληνικό πρωτάθλημα και η εξήγηση είναι πολύ απλή. Είναι προφανές ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Δεν βλέπω κάποιον σ΄ αυτόν τον χώρο, απ΄ αυτούς που δημιουργούν τις εντάσεις, να ενδιαφέρεται για το ίδιο ποδόσφαιρο, να θέλει να κερδίσει μέσα απ΄ αυτό.
Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα.
Αν υπήρχαν επιχειρηματίες που θα ήθελαν να κερδίσουν μέσα από το ποδοσφαιρικό προϊόν, θα είχαν φροντίσει να το δημιουργήσουν, να το αμπαλάρουν σωστά, να το προστατεύσουν. Να δημιουργήσουν ένα προϊόν, που θα ήταν ελκυστικό στον μέσο άνθρωπο – καταναλωτή, που θα έκανε τζίρους, που θα κέρδιζαν όλοι, που θα περνούσαν ωραία.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Και ας μην πάμε στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, σε μεγάλες χώρες, σε μεγάλες αγορές, παρότι αυτές θα έπρεπε να είναι ο φάρος.
Ας πάμε στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στην Αυστρία, στην Τσεχία, στην Πολωνία, στην Ελβετία, στην Πορτογαλία ας πάμε σε χώρες που είναι κοντά στα δικά μας δεδομένα, πληθυσμιακά και οικονομικά. Ας δούμε πως έχουν προχωρήσει αυτοί…
ΜΟΝΟ στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά τα παρακμιακά, που βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας.
Σκεφτόμουν τις προάλλες, ότι η Γκλάντμπαχ για παράδειγμα, τζιράρει γύρω στα 40 εκατομμύρια από τα εντός έδρας παιχνίδια της χρονιάς, που είναι σχεδόν όλα sold out, έχει 65 εκατομμύρια ευρώ τηλεοπτικά, με χορηγούς κλπ, πάει για πλάκα στα 120-130 εκατομμύρια τζίρο το χρόνο. Μ΄ αυτά δημιουργεί και συντηρεί μια ομάδα που διεκδικεί ευρωπαϊκό εισιτήριο, γεμίζει το γήπεδο, ο κόσμος περνάει ωραία και όλα τα στελέχη παίρνουν τους παχυλούς μισθούς τους. Eίναι όλοι χαρούμενοι!
Η κάθε Γκλάντμπαχ φυσικά είναι μέρος ενός πρωταθλήματος, ενός “προϊόντος”, το οποίο έγινε ελκυστικό, πωλείται ακριβά και οι συμμετέχουσες ομάδες το προσέχουν πάνω απ΄ όλα.
Εδώ κανείς δεν νοιάζεται, να δημιουργηθεί ένα ωραίο και ελκυστικό προϊόν, να φέρει κόσμο στο γήπεδο (ο κόσμος σημαίνει και απαιτήσεις, βέβαια…), να χτυπήσει μεγαλύτερους τζίρους, να αυξηθούν τα τηλεοπτικά και χορηγικά έσοδα. Να κερδίσουν όλοι μέσα από τη μεγέθυνση του προϊόντος.
Αντιθέτως, βλέπουμε ότι όλοι τους γουστάρουν να κολυμπούν στην παρακμή και δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να συμπεράνει ότι αυτή τους θρέφει και τους εξυπηρετεί.
Είμαι πολύ απογοητευμένος με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Μίσος, τοξικότητα, φόβος, απειλές, άγριες καταστάσεις στα γήπεδα, αρρώστια, διαιτητές που ξεφτιλίζονται στα γήπεδα, παρότι υπάρχει VAR να τους προστατεύσει και όλοι υποθέτουν το γιατί. Έρχονται ξένοι διαιτητές, που είτε παίζουν σ΄ αυτούς που έρχονται να αντικαταστήσουν, είτε παίζουν κανονικά και φεύγοντας καταγγέλλουν ότι δέχτηκαν απειλές!
Έβλεπα στην τηλεόραση το Άρης – ΠΑΟΚ και έπιανε η κάμερα χαμογελαστούς γονείς να τραγουδούν υβριστικά συνθήματα έχοντας στο χέρι το παιδί τους, που τραγουδούσε κι αυτό και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν το είδα μόνο στο Χαριλάου.
Τι αρρώστια, τι παρακμή είναι αυτή;
Δυστυχώς όλο αυτό το καρκίνωμα μεταφέρεται από το αθλητικό πεδίο στην κοινωνία και σιγά σιγά “τρώει” και την κοινωνία ολόκληρη.
Μου κάνει τρομερή εντύπωση που η κυβέρνηση, όπως και προηγούμενες κυβερνήσεις, προτιμούν να κλείνουν τα μάτια σ΄ αυτή την κατάσταση, αλλά αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση.
Φοβάμαι πως με όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα στο ποδόσφαιρο, που προφανώς δεν είναι αμιγώς ποδοσφαιρικά, ρίχνουμε με τους κουβάδες νερό στον μύλο της αυτοκαταστροφής μας…
