Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε ποδοσφαιρικά και όχι με την παρόρμηση. Δεν μπορεί να ισοπεδώνουμε τα πάντα, επειδή το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που πολλοί περίμεναν.
Το ότι ο ΠΑΟΚ έχασε στον τελικό, δεν σημαίνει ότι ήταν για τα… μπάζα. Και βεβαίως, θα πρέπει να ξέρουμε ότι όταν μια ομάδα μένει με 10, δεν είναι δεδομένο ότι πρέπει να χάσει. Αλλιώς θα σταματούσε το παιχνίδι. Ακόμη και με 10, μια ομάδα μπορεί να κερδίσει.
Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, δεν ήταν τραγικός στον Βόλο. Ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ, έπαιξε ποδόσφαιρο, ήταν πιεστικός, έκανε πάνω από 20 τελικές, εκ των οποίων οι 5-6 ήταν ΜΑΡΣ ευκαιρίες για γκολ, αλλά όταν δε σε φτάνουν τα 7 μέτρα της εστίας, είσαι άξιος της μοίρας σου. Οι περισσότερες τελικές, άλλωστε, έφυγαν άουτ, δεν τις απέκρουσε ο Στάνκοβιτς.
Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ στον Βόλο ήταν ότι στις μεγάλες τελικές του ΔΕΝ βρήκε εστία. Δούλεψε και έβγαλε φάσεις, αλλά ήταν τραγικά άστοχος στην τελική προσπάθεια, ακόμη κι από τα 5 μέτρα, όπως ο Κωνσταντέλιας ή ο Αουγκούστο.
Κι εδώ ακριβώς είναι το έλλειμα ποιότητας, που υπονόησε κι ο Λουτσέσκου. Μια ομάδα την κλαις, όταν δεν παίζει ποδόσφαιρο. Όταν παίζει και στην κρίσιμη φάση αστοχεί, θέλεις ποιότητα στο τελευταίο 1/3 του γηπέδου, η οποία κοστίζει.
Κι επειδή δεν έγιναν όλα καλά, στο δεύτερο ημίχρονο, πράγματι ο Λουτσέσκου έδειξε ότι δεν ήταν σε καλή φάση αυτή την εποχή και δεν είναι μόνο η “ελλιπής” πνευματική προετοιμασία.
Οι παρεμβάσεις του στο παιχνίδι μετά το 65’ μπορεί να είχαν λογική, αλλά ούτε ορθολογικές ήταν, ούτε αποτέλεσμα είχαν και ο ΠΑΟΚ στο β΄ μέρος ήταν χειρότερος από το α’.
