Θα μπει. Ήσουν σίγουρος ότι θα μπει. Ο Νίκος Αναστόπουλος στην περισπούδαστη τηλεοπτική του ανάλυση είχε δίκιο στην κεντρική ιδέα, αλλά όχι στην διατύπωση. Το γκολ ήταν φανερό ότι έρχεται, όχι όμως για τους λόγους που αυτός κατάλαβε ή πιθανώς ήθελε να δει.
Όχι, το γκολ δεν ήρθε επειδή ο ΠΑΟΚ συνηθίζει να σκοράρει στο τέλος. Το έκανε στις καθυστερήσεις απέναντι στον Ατρόμητο, στον Άρη και στον Παναθηναϊκό, αλλά εκεί το πέτυχε με την ψυχή, με την πίεση, με τον τσαμπουκά, με την φούρια, όχι με την ποιότητα. Εδώ, το έργο ήταν διαφορετικό.
Ακόμα και να μην έμπαινε ουδείς θα έφευγε νηστικός από μπάλα από το γήπεδο. Ουδείς θα έκλαιγε τα λεφτά του εισιτηρίου του.
Ήταν το πιο πλήρες, το πιο ολοκληρωμένο, το πιο ισορροπημένο φετινό παιχνίδι της ομάδας του Αμπέλ Φερέιρα. Κυριαρχία με απόλυτη αμυντική ασφάλεια. Επιθετικότητα με ποικιλία, με στόχευση, με υπομονή και ατομική κλάση. Με λίγα λόγια; Όμορφο, μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Δεν ήταν τα τρία ακυρωθέντα, τα τέσσερα δοκάρια και οι πολλές χαμένες ευκαιρίες. Ήταν κυρίως ο τρόπος που αυτές προήλθαν. Χωρίς γιόμες, χωρίς απονενοημένα διαβήματα, χωρίς άγχος, πίεση ή πανικό, αλλά με διαρκή ψάξιμο για την τρύπα, για τον κενό χώρο.
Γύρω από αυτό υπάρχει μία εξήγηση. Οι συνθήκες το επέτρεψαν, ώστε ο Πορτογάλος τεχνικός να ρίξει μέσα ότι πιο… μπαλάτο είχε. Η παρουσία του Μαουρίσιο δίπλα στον Μίσιτς δημιούργησε ένα δίδυμο που ανά πάσα ώρα και στιγμή ήξερε τι να κάνει την μπάλα.
Τα άκρα με Βιεϊρίνια και Λημνιό ήξεραν ανά πάσα ώρα πότε πρέπει να δώσουν πλάτος, πότε να πάνε στο ένας εναντίον ενός και πότε να συγκλίνουν.
Ο ορεξάτος Πέλκας αντί του δύσθυμου και ντεφορμέ Μπίσεσβαρ έδωσαν περισσότερο ενέργεια, πίεση ψηλά, φρεσκάδα. Έδωσαν επίσης την επιλογή να έρθει ο Ολλανδός από τον πάγκο έχοντας διαβάσει, έχοντας αναλύσει όλα τα δεδομένα της αναμέτρησης.
Τα τρία ακυρωθέντα γκολ ήταν ότι καλύτερο για να σκληραγωγηθεί κι άλλο το μέταλλο της ομάδας, να διατηρηθεί η εγρήγορση στα ύψη. Αν γινόταν το 1-0 από νωρίς, ενδεχομένως το πόδι να σηκωνόταν ενστικτωδώς από το γκάζι. Πολλές φορές φέτος ο ΠΑΟΚ παίζει τόσο, όσο. Δεν σπαταλά άσκοπα δυνάμεις, είναι λίγο σφιχτός στο θέαμα. Η απρόσμενη αυτή εξέλιξη τον… τέντωσε, τον ανάγκασε να παίξει στα όρια του, να παίξει πραγματικά καλή μπάλα.
Κι εδώ που τα λέμε καλύτερα που ακυρώθηκαν όλα. Το τελευταίο που θέλει ο ΠΑΟΚ, όχι τώρα αλλά διαχρονικά, είναι γκολ με σκιές. Ως οργανισμός έχει αλλεργία, έχει δυσανεξία στην αδικία. Αυτός είναι ο λόγος που φροντίζει κάθε αμφισβητούμενη φάση μέσω του PAOK TV να έχει τα ριπλέι από όλες τις οπτικές γωνίες. Σε αργή και γρήγορη κίνηση. Με ψύχραιμο, συνετό και καθαρά ποδοσφαιρικό σχολιασμό. Θα μπορούσε να κρύβει επιμελώς τις δύσκολες και άβολες φάσεις κάτω από το χαλάκι. Ωστόσο, επιλέγει να τις δείχνει όπως είναι.
Διότι ως σύλλογος (αλλά και ως τηλεοπτικός πάροχος πια) έχει πλέον την κοινωνική ευθύνη να διδάξει ποδοσφαιρική παιδεία. Είναι αδύνατον να κάνει και ο ίδιος, όσα καταγγέλλει. Θα ήταν ασυνεπής προς την ίδια του την ύπαρξη.
Καλές οι νίκες, καλοί οι τίτλοι, ακόμα καλύτερο το καθαρό κούτελο…
ΕΛΛΑΔΑ Ή ΕΥΡΩΠΗ;
Ο Δημήτρης Γιαννούλης και ο Κώστας Τσιμίκας είναι δύο σχεδόν πανομοιότυπα πρότζεκτ. Περίπου ίδια ηλικία, παρόμοια διαδρομή, ανάλογη εκρηκτική εξέλιξη, ίδιο στιλ, ίδια σωματοδομή, ανάλογα αεράτο και ελαφρύ τρέξιμο. Δύο σούπερ μοντέρνα μπακ, που παίζουν με το στροφόμετρο στα κόκκινα εδώ και πολύ καιρό. Παρότι ο μπακ του ΠΑΟΚ είναι ο βασικός στην Εθνική και ο Τσιμίκας η ρεζέρβα του, εντούτοις η σημερινή αποτίμηση του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι η διπλάσια! Ο λόγος; Τα φετινά του παιχνίδια στην βιτρίνα που λέγεται Champions League. Είναι οξύμωρο, μα πέντε μέτρια βράδια στο τοπ επίπεδο, δίνουν μεγαλύτερη υπεραξία από 10 σούπερ ματς στην Σούπερ Λίγκα. Αν ο ΠΑΟΚ θέλει να γεμίσει την τροπαιοθήκη του οφείλει να εστιάσει εντός συνόρων. Αν ο ΠΑΟΚ θέλει να ισορροπήσει τους ισολογισμούς και να γεμίσει τα ταμεία του οφείλει να δώσει βαρύτητα στην Ευρώπη. Το σίγουρο είναι πως ο βασικός του αντίπαλος για το πρωτάθλημα, με γεμάτα πια τα ταμεία, σκέφτεται αποκλειστικά και μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα. Και πρώτος στόχος θα είναι να βρει έναν τρόπο ώστε το ματς της Τούμπας να μην γίνει πάσει θυσία στις 24 Φεβρουαρίου ανάμεσα δηλαδή στα δύο παιχνίδια του για τους 32 του Europa League.
