Μια στο τόσο προσπαθώ να προσφέρω μια πολυτέλεια στον εαυτό μου, ένα Σαββατοκύριακο στη Γερμανία για ποδόσφαιρο. Ένα, δύο, τρία παιχνίδια της Μπουντεσλίγκα, εφόσον βολεύει το πρόγραμμα.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ήταν το προπροηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Τα είχα κλείσει αρκετό καιρό πριν και είδα Ντόρτμουντ – Λειψία, Γκλάντμπαχ – Φράιμπουγκ και Λεβερκούζεν – Χέρτα. Και τα τρία παιχνίδια ήταν ουσιαστικά sold out, τα γήπεδα ήταν κατάμεστα.
Οι εικόνες και τα συναισθήματα δεν μεταφέρονται στο χαρτί.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει κάποιον που ζει μια τέτοια εμπειρία, να ξαναπάει σε ελληνικό γήπεδο για να δει παιχνίδι ποδοσφαίρου ή να ασχοληθεί γενικώς με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Είναι πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι, με ελάχιστα κοινά σημεία.
Ξεκινώντας απ΄ αυτό που βλέπεις μέσα στο γήπεδο, είναι ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο.
Όλες οι ομάδες παίζουν σε υψηλό τέμπο, το παιχνίδι έχει ρυθμό, δεν σταματάει εύκολα, ο διαιτητής σφυρίζει ελάχιστες φορές, οι παίκτες δεν κοροϊδεύουν, δεν πέφτουν να πάρουν σφυρίγματα, δεν κάνουν τους τραυματίες, η μπάλα πηγαίνει από την μια πλευρά στην άλλη συνεχώς.
Στο Ντόρτμουντ – Λειψία, με την Ντόρτμουντ να είναι στην κορυφή, ισόβαθμη της Μπάγερν, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι στο δεύτερο ημίχρονο η Λειψία την έπαιξε μονότερμα κι αντί για 2-1, το παιχνίδι θα μπορούσε να λήξει και 2-4.
Το καθαρά ποδοσφαιρικό προϊόν δεν συγκρίνεται, γι΄ αυτό δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Υπάρχει πολύ διαφορετική προσέγγιση στο “παράγω ποδοσφαιρικό προϊόν” και αυτό που βλέπεις στον αγωνιστικό χώρο στη Γερμανία είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας μεγάλης διαδικασίας που δημιουργεί μεγάλα έσοδα και δίνει τη δυνατότητα να φτιάχνει κάποιος δυνατές ομάδες.
Εκεί προσπαθούν να κερδίσουν από το ποδόσφαιρο κι όχι να κερδίσουν μέσω του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Το θέμα συζήτησης για μας είναι όλα τα άλλα, εκτός απ΄ ότι βλέπεις στον αγωνιστικό χώρο.
Μας φαίνεται παράξενο που σε όλα τα γερμανικά γήπεδα (τα οποία είναι καινούρια και πεντακάθαρα, σα να είσαι σε θέατρο) κυκλοφορούν μαζί οπαδοί και των δύο ομάδων, έξω από τα γήπεδα πίνουν μπίρες μαζί και δεν ενοχλεί κανείς κανέναν.
Στη Γερμανία, αν έχεις εισιτήριο του αγώνα, ταξιδεύεις τη μέρα του αγώνα δωρεάν σε όλο το κρατίδιο, προκειμένου να πας στο γήπεδο. Μέσα στα τρένα (μπήκαμε χωρίς φόβο, εκεί γενικώς δεν φοβάσαι και δεν έχεις την αίσθηση ότι είσαι έρμαιο τυχαίων γεγονότων και ανθρωπίνων λαθών) είναι οπαδοί και των δύο ομάδων με κασκόλ και φανέλες.
Για να διευκολύνουν τους φιλάθλους, αν τα γήπεδα είναι μακριά από το κέντρο της πόλης, οι ομάδες μεριμνούν να υπάρχουν λεωφορεία που θα μεταφέρουν τον κόσμο. Όλα δωρεάν με το εισιτήριο του αγώνα.
Στους σταθμούς, στους δρόμους, έξω από τα γήπεδα, υπάρχει αστυνομία. Είναι τόσο διακριτικοί, συμπεριφέρονται σαν κανονικοί άνθρωποι, μιλούν μεταξύ τους, χαμογελούν, σε βοηθούν αν το χρειαστείς, σου προκαλούν συμπάθεια και όχι φόβο, αλλά ξέρεις ότι αν ξεπεράσεις τα όρια, θα την πληρώσεις.
Ζώντας όλη την κατάσταση, καταλαβαίνεις ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων στα γήπεδα δεν έχει να κάνει με την παρουσία της αστυνομίας. Έχει να κάνει με την κουλτούρα τους, με το πνευματικό τους επίπεδο και σαφέστατα με το γεγονός ότι θεωρούν παρακμιακό και ξένο προς την ανθρώπινη φύση, το να στρέφεσαι εναντίον ενός άλλου ανθρώπου ή να τον κοιτάζεις παράξενα, επειδή υποστηρίζει άλλη ομάδα.
Προφανώς, τα αίτια της δικής μας κατάντιας, δεν είναι ποδοσφαιρικά, αλλά είναι ευδιάκριτα και μέσα από το ποδόσφαιρο…
