Ο Αντρέ είναι γεμάτος στιγμές.
Είναι τα «αυτάκια» στο Καραϊσκάκης μετά το γκολ στον ημιτελικό κυπέλλου του 2011 που επέβαλλε νεκρική σιγή στο «Καραϊσκάκης». Είναι το ανοιγμένο κεφάλι και η γάζα στο Γκενκ. Είναι η είσοδος στο γήπεδο με πόδι με κομμένο χιαστό στην φιέστα με τον Λεβαδειακό. Είναι εκείνο το εξωπραγματικό γκολ στο Αγρίνιο που αψήφησε τους νόμους της φυσικής. Είναι το σκαρφάλωμα στις διαφημιστικές πινακίδες με τα χέρια ανοιχτά μετά το γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό στα περσινά πλέι-οφ. Είναι οι πανηγυρισμοί με σφιγμένες γροθιές μετά από κάθε κερδισμένο τάκλιν στο παιχνίδι τίτλου με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Είναι το αγανακτισμένο «Τιναφτόρε», όταν ο Ολυμπιακός σηκώθηκε και έφυγε από το γήπεδο για μία κορδέλα που βρήκε κάποιον στο μπουφάν.
Κυρίως, όμως, είναι η εγκράτεια, η σύνεση, η ποδοσφαιρική ωριμότητα, τότε που καιγόταν ο κόσμος από εκείνο το ακυρωθέν γκολ του Βαρέλα και η οργή ξεχείλιζε από τα μάτια.
Ήταν το αρχηγικό δάχτυλο άρνησης του Βιεϊρίνια, όταν ο Ιβάν Σαββίδης μπήκε στο γήπεδο και πνιγμένος από την αδικία ήθελε να πάρει την ομάδα και να φύγει από το γήπεδο.
Ο Πορτογάλος με το ποδοσφαιρικό του ανάστημα έδειξε έναν πιο ψύχραιμο, έναν άλλον δρόμο και εντέλει είχε δίκιο. Το ποδόσφαιρο τον δικαίωσε, τον αντάμειψε. Τόσο αυτόν, όσο και τον ΠΑΟΚ…
