Υπάρχουν τύποι που έπιασαν το Τζόκερ και… φτιάχτηκαν. Υπάρχουν τύποι που έπιασαν το Τζόκερ και μετά από λίγο καιρό δεν έχουν μία. Η διαχείριση είναι αυτή που κάνει πάντα την διαφορά.
Οι παίκτες που αναδεικνύονται από τις ακαδημίες είναι προϊόν μεθοδευμένης και συστηματικής δουλειάς. Το να σου κάτσει όμως μία περίπτωση generational talent, ενός εξωπραγματικού ταλέντου που μπορεί να μείνει στην ιστορία και να ορίσει την γενιά του είναι κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Η διαχείριση -και εδώ- είναι αυτή που κάνει την διαφορά.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας ήρθε μετεωρική ταχύτητα για να σοκάρει τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήρθε για να χορτάσει μπάλα τις πεινασμένες ψυχές μας. Ήρθε για να κάνει τον ποδοσφαιρικό μας κόσμο καλύτερο με το χαμόγελο και τα μαγικά του. Ήρθε για φτιάξει ανεξίτηλες ποδοσφαιρικές εικόνες που θα μείνουν στην αθανασία.
Ήρθε -μαζί με την γενιά του- με έναν προορισμό που σιγά – σιγά αχνοφαίνεται: να επηρεάσει την ιστορική διαδρομή του ΠΑΟΚ.
Δεν είμαι από αυτούς που τρίβουν τα χέρια τους, με κάθε του ενέργεια, προσθέτοντας και ένα εκατομμύριο στην χρηματιστηριακή του αξία. Δεν θαμπώνομαι από τα λαμπερά ονόματα των ομάδων που τον παρακολουθούν από κοντά. Δεν εντυπωσιάζομαι από το πανηγυράκι που έχει στηθεί γύρω από το όνομα του. Ο μικρός «πουλάει». Είναι το ζεστό, το καυτό θέμα της επικαιρότητας. Η ουσία είναι αλλού.
Ο «Ντέλιας» είναι ένα ευλογημένο παιδί, μα στην πραγματικότητα ακόμα δεν έχει πετύχει τίποτα. Δεν έχει παρά καμιά 20αριά επίσημα παιχνίδια με την φανέλα του ΠΑΟΚ. Δεν έχει κατακτήσει κάποιον τίτλο, δεν έχει παίξει καν έναν τελικό. Έχει αγωνιστεί όλα κι όλα 12 λεπτά σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν έχει κληθεί καν στην Εθνική. Το βιβλίο του είναι ακόμα στον πρόλογο, οι περισσότερες σελίδες του είναι ακόμα λευκές.
Τα γρήγορα, βιαστικά, απότομα βήματα εγκυμονούν κινδύνους. Τα σκαλοπάτια είναι πιο ασφαλές να τα ανεβαίνεις ένα-ένα. Ο Κωνσταντέλιας έχει ακόμα πολλά πράγματα να αποδείξει, να κατακτήσει, να κερδίσει, αυτό που προέχει είναι η αγωνιστική και πνευματική του ωρίμανση.
Μαζί με την γενιά του έχουν μία ιστορική ευκαιρία: να απογειώσουν τον ΠΑΟΚ σε επίπεδα που δεν έφτασε ποτέ του. Να κυριαρχήσουν εντός συνόρων, να κερδίσουν τίτλους, να παίξουν στους ομίλους του Champions League, να γράψουν ιστορία.
Αυτή η ευλογημένη γενιά που έχει έρθει στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΟΚ μπορεί να τον κάνει να ορίσει (ή να επαναπροσδιορίσει) την στρατηγική, την θέση, τον ρόλο, την φιλοσοφία του ως ποδοσφαιρικό μέγεθος.
Η επιλογή του να μην βάλει ρήτρες αποδέσμευσης στα συμβόλαια όλων των μικρών δείχνει πως δεν τους βλέπει ως μετοχές που βιάζεται να ρευστοποιήσει για να πιάσει την καλή. Τους βλέπει ως πυλώνες της πολυεπίπεδης ανάπτυξης, που θέλει να πετύχει.
Χάρη σε αυτή την γενιά, ο ΠΑΟΚ έχει την δυνατότητα να μεγαλώσει το brand του. Να ακουστεί παντού. Να κάνει θόρυβο. Το θέμα είναι πως οραματίζεται την ταυτότητα του συλλόγου σε διεθνές επίπεδο. Ως ένα selling club που θα εξελίσσει και θα πουλάει παίκτες στο επόμενο επίπεδο, πριν προλάβει να καρπωθεί αγωνιστική υπεραξία; Ως μία ομάδα που πάνω από τους τίτλους θα βάζει την προώθηση παικτών από τις ακαδημίες; Ή ως ένας σύλλογος που θα κάνει κάθε χρόνο σκληρό πρωταθλητισμό, επιλέγοντας να απορρίπτει δελεαστικές προτάσεις εκατομμυρίων που θα εξασφάλιζαν οικονομική ευμάρεια;
Ποιο μοντέλο θέλει να ακολουθήσει, τι θέλει να γίνει; Άγιαξ, Λειψία, Αταλάντα, Ντινάμο Ζάγκρεμπ, Σεβίλλη, Σάλτσμπουργκ; Κάτι άλλο;
Προς το παρόν, ο ΠΑΟΚ δείχνει ότι θέλει και μπορεί να ορίζει μόνος την μοίρα και τις αποφάσεις του. Αυτός θα επιλέξει αν θα πουλήσει, σε ποιον, πόσο και γιατί. Αυτός ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Και δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν παρά μόνο στην ιστορία του…
