Η φράση έχει αποδοθεί στον Γιόζεφ Γκαίμπελς, τον Υπουργό Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας: «Πες, πες, πες, κάτι θα μείνει». Σημασία πια δεν έχει αν αυτό που λες ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αλλά η τακτική της επανάληψης της ίδιας κασέτας που περνάει στο υποσυνείδητο του ακροατή.
Αυτή τη φορά το επικοινωνιακό σχέδιο για να μουτζουρωθεί η νίκη του ΠΑΟΚ στον Βόλο ήταν η απουσία των 6 δανεικών παικτών του Δικεφάλου στην ομάδα της Μαγνησίας, κάτι που σύμφωνα με την ερυθρόλευκη ρητορική που ασπάστηκε και ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης «δεν έχει προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο». Ισχύει κάτι τέτοιο ή μήπως είναι fake news;
Ας πάμε να εξετάσουμε το μέγεθος αυτών των 6 απουσιών του Βόλου. Αλήθεια, πόσο έπληξε η απουσία τους την ομάδα του Χουάν Φεράντο; Ο τερματοφύλακας Νίκος Μελίσσας δεν έχει αγωνιστεί ούτε λεπτό στην φετινή Super League! Ο αριστερός μπακ Μάριος Τσαούσης επίσης δεν έχει κάνει ακόμα ντεμπούτο με την φανέλα του στο πρωτάθλημα. Μάνι – μάνι οι 6 δανεικοί, οι 6 απουσίες γίνονται 4!
Πάμε να δούμε αυτούς που έχουν παίξει. Τρία παιδιά που πέρσι αγωνίζονταν στην ομάδα νέων του ΠΑΟΚ παίρνουν φέτος τις πρώτες τους παραστάσεις από το ανδρικό επίπεδο. Πόσο καθοριστικοί είναι άραγε;
Περισσότερο χρόνο συμμετοχής (455 λεπτά μετά από 8 αγωνιστικές) έχει πάρει ο Κώστας Μπαλογιάννης, κατά τι λιγότερο έχουν αγωνιστεί ο Απόστολος Διαμαντής (405 λεπτά) και ο Λευτέρης Λύρατζης (353 λεπτά). Σε ότι αφορά το πιο «ηχηρό» όνομα, αυτό του Γιάννη Μυστακίδη έχει παίξει 382 λεπτά.
Τι έχουν προσφέρει σε απόλυτους αριθμούς αυτοί οι 6 δανεικοί του ΠΑΟΚ στον φετινό Βόλο: 0 γκολ, 0 ασίστ. Ο Βόλος δηλαδή στερήθηκε για το συγκεκριμένο ματς τέσσερα παιδιά (εκ των οποίων οι τρεις έπαιζαν πέρσι στην ομάδα νέων του Δικεφάλου) που αποτελούν συμπληρωματικά και όχι αναντικατάστατα γρανάζια στην φετινή του ομάδα. Πιστεύει κανείς ότι αν έπαιζαν ο θόρυβος, οι ψίθυροι, η λάσπη θα ήταν λιγότερη; Πιστεύει κανείς ότι η παρουσία παιδιών που δεν χωρούσαν ποιοτικά στην πρώτη ομάδα του Δικεφάλου θα ανέβαζε τον Βόλο τόσο πολύ επίπεδο, θα τον έκανε να είναι ανταγωνιστικός και να κόψει βαθμούς στον νταμπλούχο ΠΑΟΚ; Ας γελάσω.
Η ρητορική του Ολυμπιακού εστιάστηκε πως κάτι τέτοιο δεν έχει προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σοβαρά; Αλήθεια; Το καλοκαίρι του 2013, ο Εργοτέλης με τον Σίνισα Γκόγκιτς στο τιμόνι επιστρέφει στην Super League, όμως το οικονομικό άνοιγμα μετά τον θάνατο του Απόστολου Παπουτσάκη ξεπερνά τα 4,5 εκατομμύρια ευρώ.
Ο Εργοτέλης παίρνει οικονομική ανάσα από την πώληση τριών νεαρών παικτών του στον Ολυμπιακό (Μπουχαλάκης, Τζανακάκης, Σάλιακας) και καταφέρνει να δηλώσει συμμετοχή στο πρωτάθλημα και με την ενεργή παραγοντική ανάμειξη του Γιάννη Βρέντζου (αδερφός του διευθύνοντας συμβούλου του Ολυμπιακού) κάνει εντυπωσιακές μεταγραφές. Παίρνει 5 δανεικούς από τους ερυθρόλευκους (Μπουχαλάκης, Τζανακάκης, Ρουγκάλας, Διαμαντάκος, Ιμπραΐμ), τον Ιανουάριο παραχωρεί στους ερυθρόλευκους τον Πορτογάλο μέσο Πελέ (και αργότερα τον Λεονάρντο Κούτρη), ενώ αίσθηση προκαλούν δύο ακριβά αποκτήματα (Άλβαρο Μεχία, Ζιγκί Μπαντιμπανγκά) μέσω ατζέντηδων, που έχουν άμεση σχέση εκείνη την εποχή με τον Ολυμπιακό (Μαριάνο Αγκιλάρ, Κριστόφ Ενροτό). Με όλους αυτούς, ο Εργοτέλης κάνει την καλύτερη σεζόν της ιστορίας του (6η θέση), αλλά ακόμα και έτσι δεν καταφέρνει να σταθεί και πολύ ανταγωνιστικός στα δύο του παιχνίδια της σεζόν με τον Ολυμπιακό στις καθαρές ήττες με 3-0 και 1-4 που είχαν σαν κοινό χαρακτηριστικό ότι και στα δύο παιχνίδια οι Πειραιώτες άνοιξαν το σκορ στο 3ο λεπτό! Ήταν μία σεζόν που ο Ολυμπιακός είχε 26 μετρημένους δανεικούς. Αν ψάξει κανείς, βρίσκει πολλά. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι δεν είναι εκεί το θέμα…
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ!
Πάμε να δούμε που είναι το πραγματικό θέμα. Είναι πια τόσο σημαντική η παραγωγή «κανονικών» ποδοσφαιριστών από την ακαδημία του ΠΑΟΚ που οι ανάγκες μεγαλώνουν. Δεν γίνεται να απορροφηθούν όλοι από μία ομάδα που κάνει σκληρό πρωταθλητισμό, είναι αδύνατον να βρεθεί αγωνιστικός χρόνος ώστε να δοκιμαστούν, να ενσωματωθούν, να αφομοιωθούν από την πρώτη ομάδα. Οι δανεισμοί δεν είναι λύση. Η ιστορία το διδάσκει. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γυρνούν καλύτεροι, «ψημένοι», έτοιμοι (βλέπε Γιαννούλης). Οι περισσότεροι γίνονται journeymen, μένουν στάσιμοι. Άλλοι πέφτουν σε ομάδες που η βαθμολογική ανάγκη δεν τους επιτρέπει πειράματα. Άλλοι σε ομάδες με γήπεδα – χωράφια. Άλλοι σε προπονητές που παίζουν εντελώς άλλο ποδόσφαιρο από αυτό του ΠΑΟΚ. Ουδεμία προσομοίωση δηλαδή με τις συνθήκες της πρώτης του ομάδας. Η λύση είναι μόνο η δημιουργία επαγγελματικής β’ ομάδας. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να πιέσει προς αυτή την λύση με κάθε τρόπο. Όχι για να μειωθούν οι ψίθυροι, οι διάφοροι προπαγανδιστές πάλι θα βρουν κάτι άλλο για να ασχοληθούν. Είναι για το δικό του καλό, είναι μία κίνηση που θα έχει πολυεπίπεδα οφέλη, αγωνιστικά. εμπορικά, στελεχιακά, τηλεοπτικά. Καιρός είναι…
