Η αλήθεια κρύβεται καμιά φορά στα μικρά γράμματα, λέγεται στις πιο ανύποπτες στιγμές και με τον πιο αστείο τρόπο, εκφράζεται από την γλώσσα του σώματος, δίχως κανείς να μπορέσει να την καταλάβει…
Το ποδόσφαιρο είναι πολλά, ετερόκλητα, πράγματα μαζί. Είναι επάγγελμα, δουλειά, τακτική, τρεξίματα, ομαδικότητα, μονομαχίες. Απαιτεί εξυπνάδα, προσωπικότητα, ποιότητα, πνευμόνια, κλάση, πονηριά, ευστροφία, αποφασιστικότητα, κοχόνες, αφοσίωση, σοβαρότητα και χιλιάδες άλλα πράγματα.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, είναι πάνω και πέρα από όλα, ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Και το παιχνίδι για να το παίξεις καλά, πρέπει να το ευχαριστιέσαι. Να το απολαμβάνεις. Να το χαίρεσαι.
Ο ΠΑΟΚ, αλλά και όλες οι ομάδες, έχουν γεμίσει από αγχωμένους, μαγκωμένους, αγέλαστους επαγγελματίες που τρέμουν κάθε δευτερόλεπτο.
Από σκυθρωπούς, ανέκφραστους παίκτες που τρέμουν μην κάνουν κάποιο λάθος, φοβούνται τον ίσκιο τους, ανασαίνουν βαριά και ανεβάζουν παλμούς από την πίεση, το άγχος, την ευθύνη.
Βλέπεις κοντινά πλάνα παικτών και κανείς δεν δείχνει να το ευχαριστιέται, σχεδόν όλοι μοιάζουν σαν να βρίσκονται σε άλλη μία μέρα υποχρεωτικής παρουσίας στην δουλειά. Όλοι; Όχι, όλοι.
Την πρώτη φορά που το είδα, με ξένισε λίγο. Ο ΠΑΟΚ είχε ηττηθεί στο ντέρμπι με την ΑΕΚ με 2-0 και στις δηλώσεις του μετά το τέλος του ματς μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, εκείνος είχε ένα μικρό μειδίαμα στο πρόσωπο του.
Ναι, έδειχνε ενοχλημένος από το τελικό αποτέλεσμα, είχε μία συστολή στο βλέμμα και στην χροιά της φωνής του, αλλά έδειχνε με ένα παιδί που μόλις είχε γυρίσει από την αλάνα, όπου είχε παίξει με τα φιλαράκια του. Εκεί, το παιχνίδι πάντα ήταν πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας έδειχνε να είναι ευτυχισμένος που απλά βρισκόταν εκεί. Που το έζησε. Που έπαιξε. Που έτρεξε, ίδρωσε, προσπάθησε. Που φορούσε αυτή την φανέλα και εκπροσωπούσε την ομάδα της καρδιάς του. Πιθανότατα, εκείνη την ώρα περνούσε μπροστά από τα μάτια του, ολόκληρη η ζωή του. Πιθανότατα να θυμήθηκε από που ξεκίνησε, τα εμπόδια που συνάντησε, όλη του την διαδρομή μέχρι εδώ. Έβλεπες όμως ένα χαρούμενο παιδί. Ένα ευτυχισμένο παιδί. Κάποιον που δεν μπορεί να του αλλάξει την οπτική για την μπάλα, ένα στραβό αποτέλεσμα, μία κακή εμφάνιση, οι φωνές ενός προπονητή.
Μερικές ημέρες μετά, ο μικρός ήταν ακόμα καλύτερος, ακόμα πιο επιδραστικός, ακόμα πιο θορυβώδης μέσα στο γήπεδο απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα. Την ώρα που είδε την ταμπέλα για να γίνει αλλαγή, η κάμερα έκανε ένα κοντινό στο πρόσωπο του.
Οι περισσότεροι -αν όλοι- οι παίκτες που βγαίνουν από το γήπεδο δυσανασχετούν, στραβομουτσουνιάζουν, στραβώνουν, χαλιούνται. Εκείνος φόρεσε το πιο αυθόρμητο χαμόγελο και βγήκε, αγκαλιάζοντας τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ, που θα μπορούσε να είναι μπαμπάς του.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας μέσα στο γήπεδο είναι ένα χαρούμενο, ευτυχισμένο, ευδιάθετο παιδί, που δεν φοβάται τα ρίσκα, που δεν τρέμει μήπως κάνει λάθος ενέργεια, που δεν επηρεάζεται από την πίεση της εξέδρας.
Κι αυτό -να ξέρετε- είναι μεταδοτικό. Δεν θυμάμαι ποτέ τον Νέλσον Ολιβέιρα να παίζει με τέτοιο κέφι. Ο μικρός -με τις συνεργασίες τους- τον έβαλε μέσα στο παιχνίδι, σωματικά και πνευματικά. Τον έκανε να γουστάρει πάλι, τον έφτιαξε. Θυμηθείτε πόσες φορές αγκαλιάστηκαν, πόσες φορές έκαναν χάι-φάιβ, πόσες φορές υψώθηκαν οι αντίχειρες προς τα πάνω, ακόμα και σε κακές ενέργειες, σε λάθη. Ένας άνεμος θετικής ενέργειας, που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ομάδα για να ξεμπλοκάρει.
Θα το πω χωρίς φόβο και πάθος. Αυτό το λαμπερό, ανόθευτο, αυθεντικό, ειλικρινές χαμόγελο του Γιάννη Κωνσταντέλια και ο μποέμ τρόπος που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο μου θυμίζει τον Ροναλντίνιο. Προσοχή. Δεν λέω ότι είναι ο νέος Ροναλντίνιο, ούτε τους συγκρίνω ποδοσφαιρικά, όχι τέτοια ύβρη. Αναφέρομαι στην προσέγγιση τους προς το παιχνίδι. Αυτό το χαμόγελο του «Ρόνι» έκανε τους συμπαίκτες του να αισθάνονται σιγουριά και τους αντιπάλους να «τρέμουν».
Όσο ο «Ντέλιας» γελάει στο γήπεδο, μόνο καλά πράγματα μπορεί να προκύψουν…
