Μεγάλη συνέντευξη σε αθλητική ιστοσελίδα της Αθήνας παραχώρησε ο Γιάννης Οκκάς, ο οποίος αναφέρθηκε εκτενώς στο πέρασμά του από τον ΠΑΟΚ αλλά και αθέατες στιγμές της καριέρας του.
Αναλυτικά ο Κύπριος πρώην επιθετικός είπε:
«Ίσως ήταν γραφτό να γίνει έτσι για να πάω στον ΠΑΟΚ και να ζήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές. Ο ΠΑΟΚ είχε κάνει κρούση στην Ανόρθωση πριν καν ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα στην Κύπρο τη σεζόν 1999-2000. Είχαν έρθει απεσταλμένοι του ΠΑΟΚ και με είχαν παρακολουθήσει και στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της σεζόν, απέναντι στη Δερύνεια, όπου στεφθήκαμε και επίσημα πρωταθλητές. Τις λεπτομέρειες δεν τις γνωρίζω, αλλά η αλήθεια είναι πως έγιναν πολλά παζάρια μεταξύ του ΠΑΟΚ και της Ανόρθωσης. Ουσιαστικά, η συζήτηση αφορούσε τόσο εμένα όσο και τον Γιώτη Εγκωμίτη, ως πακέτο.
Με τον Γιώτη κάναμε παράλληλα βήματα από την αρχή της καριέρας μας. Μαζί πήγαμε στην Ανόρθωση, από τη Νέα Σαλαμίνα εγώ κι από τον Εθνικό Άχνας εκείνος, ενώ μαζί πήγαμε και στον ΠΑΟΚ. Προφανώς κι έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου να πάω στον ΠΑΟΚ ότι θα είχα μαζί μου τον Γιώτη, ο οποίος πέρα από συμπαίκτης, ήταν και φίλος μου.
Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε πετύχει εκείνος ο ΠΑΟΚ αν υπήρχε μία διοικητική σταθερότητα. Σκέψου, παρά τα διοικητικά προβλήματα, καταφέραμε να κατακτήσουμε δύο Κύπελλα απέναντι σε Ολυμπιακό (4-2) και Άρη (1-0). Σε μία περίοδο που ήταν κραταιοί όλοι οι μεγάλοι της Αθήνας. Εκείνος ο ΠΑΟΚ ήταν χτισμένος για πρωταθλητισμό. Το υλικό που είχαμε ήταν πάρα πολύ καλό. Αν υπήρχε μία διοίκηση που θα είχε μία οικονομική άνεση, θα είχαν αποφευχθεί πολλά απ’ τα προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία.
Κακά τα ψέματα, από ένα σημείο και ύστερα, τόσο εγώ όσο κι άλλοι ποδοσφαιριστές κουραστήκαμε με τα εξωαγωνιστικά προβλήματα. Αντί να ασχολούμαστε με το καθαρό αγωνιστικό, δίναμε μάχη για να πάρουμε τα λεφτά μας. Ήμασταν 6-7 μήνες πίσω σε μισθούς. Κι αυτό δεν κράτησε για λίγο, αλλά για ολόκληρες σεζόν. Μία σταθερή διοίκηση είναι δεδομένο πως θα προσπαθούσε να μας κρατήσει, να μας κάνει μία πρόταση ανανέωσης. Και δεν θα έφτανε στο σημείο να μας χάσει ως ελεύθερους.
Πλέον, τα πράγματα έχουν αλλάξει στον ΠΑΟΚ. Υπάρχει Προπονητικό Κέντρο, ετοιμάζεται η νέα Τούμπα. Είναι όλα τέλεια. Ο ΠΑΟΚ εκείνης της περιόδου, κι όχι μόνο, ταλαιπωρήθηκε πολύ σε αυτούς τους τομείς».
Τα χαμένα παπούτσια και το οτοστόπ στον Αναστασιάδη
“Θα σου πω μία ιστορία. Ήταν μία απ’ αυτές τις ημέρες που δεν είχε ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο στη Νέα Ευκαρπία. Οπότε έφυγα με τα ρούχα της προπόνησης για να μην φορέσω ιδρωμένος τα δικά μου. Είχα πάρει, μάλιστα, κι ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια. Φτάνω στο αυτοκίνητο, βάζω τα παπούτσια στην οροφή για να ανοίξω με το κλειδί, βάζω μέσα τα ρούχα, αλλά ξεχνάω τα παπούτσια.
Δεν το παίρνω χαμπάρι και ξεκινάω από την Ευκαρπία προς το Πανόραμα, το οποίο είναι απόσταση περίπου 25 λεπτά. Φτάνω στο Πανόραμα και θυμάμαι ότι είχα αφήσει τα παπούτσια στην οροφή του αυτοκινήτου. Προφανώς και δεν ήταν εκεί (σ.σ. γέλια). Και επιστρέφω πίσω, κοιτάζοντας προς το αντίθετο ρεύμα, μήπως και βρω τα παπούτσια. Τελικά, βρήκα το ένα στα φανάρια της Ευκαρπίας και έφυγα με δύο χείλη… καμένα.
Θυμάμαι κι άλλη μία τρομερή ιστορία. Εγώ, μαθημένος από τη Λάρνακα που όλα είναι σε απόσταση πέντε λεπτών, μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω τις αποστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Οπότε μία ημέρα είχαμε κατέβει με τη σύζυγό μου στη Τσιμισκή για έναν καφέ. Όταν τελειώνουμε τον καφέ μας, λέω της Άντριας (σ.σ. η σύζυγός του) ότι θα την πάω σπίτι και μετά θα πάω για προπόνηση. Εγώ είμαι τυπικός, οπότε φύγαμε και λίγο νωρίτερα.
Ωστόσο, δεν υπολογίσαμε την κίνηση, με αποτέλεσμα να είμαι στο… όριο. Μου λέει η γυναίκα μου: “Φύγε με το αμάξι κι εγώ θα πάρω ένα ταξί”. Όμως, δεν ήθελα να την στείλω με το ταξί και της είπα να πάρει εκείνη το αυτοκίνητο κι εγώ θα βρω κάποιον να με πάρει μέχρι την Ευκαρπία. Βρίσκομαι, λοιπόν, στον Περιφερειακό και περπατάω, κοιτάζοντας παράλληλα μήπως βρεθεί κάποιος να σταματήσει και να με πάρει μέχρι το Προπονητικό Κέντρο. Σκεφτόμουν: “Αποκλείεται. Όλος και κάποιος ΠΑΟΚτσής θα βρεθεί να σταματήσει”.
Αρχίζει, λοιπόν, να ψιλοβρέχει, αλλά ντρέπομαι και να κάνω οτοστόπ. Κι όπως περπατάω σταματάει δίπλα μου ένα αμάξι. Κατεβάζει το τζάμι και μου φωνάζει: “Πεθαμένο, τι κάνεις εσύ εδώ;” Ήταν ο προπονητής μου, ο Άγγελος Αναστασιάδης! Του λέω: “Άσε κόουτς, πού να στα λέω”. “Μπες μέσα”, μου λέει. Και πήγα τελικά προπόνηση με οδηγό τον Αναστασιάδη (σ.σ. γέλια). Ήταν απίστευτο.
Τον αγαπώ πολύ τον Άγγελο. Ζήσαμε μοναδικές στιγμές μαζί. Κι έχω και πολλές και όμορφες ιστορίες να θυμάμαι από εκείνον. Θυμάμαι πως σε μία προπόνηση ο Λουκάς Καραδήμος είχε κρεμάσει με λόμπα πίσω από το κέντρο τον Κυριάκο Τοχούρογλου. Κι ο Αναστασιάδης ήταν έξαλλος. “Δεν γίνεται να τρως γκολ από το κέντρο”, του φώναζε. “Αν είσαι συγκεντρωμένος δεν γίνεται να πάει μέσα η μπάλα”. Και τον έβγαλε από το διπλό και κάθισε ο ίδιος στο τέρμα. Κι έβαλε τον Καραδήμο να κάνει ξανά την ίδια λόμπα. Και το έφαγε και ο Αναστασιάδης (σ.σ. γέλια). Πέσαμε όλοι κάτω από τα γέλια.
Μετά από τρία, λοιπόν, υπέροχα χρόνια είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσω από τον ΠΑΟΚ. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Είχα μία τρομερή σύνδεση με τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Ζούσα μοναδικές στιγμές. Εικόνες που δεν ξεχνιόνται με τίποτα. Κι είμαι ευγνώμων για όλα όσα έζησα.
Να σου πω την αλήθεια δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι αλλαγές. Ωστόσο, ήταν έτσι η κατάσταση που δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Δεν ήταν μία απόφαση που πήρα μέσα σε ένα βράδυ. Είχα δώσει, ουσιαστικά, μία παράταση ενός χρόνου προκειμένου να βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο”.
Το επεισόδιο με Καρεμπέ
“Προσωπικά, το μεγαλύτερο προτέρημα που είχα ως ποδοσφαιριστής ήταν πως δεν επηρεαζόμουν ούτε από την ατμόσφαιρα ούτε από τους αντιπάλους μου. Είχα κρύο αίμα. Έφτανα τους αντιπάλους μου στα όριά τους. Εκεί που προσπαθούσαν να επηρεάσουν εμένα, εν τέλει επηρεάζονταν οι ίδιοι ψυχολογικά. Ειδικά στα ντέρμπι ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος. Γι’ αυτό το λόγο δεν αντέδρασα και στο επεισόδιο με τον Καρεμπέ. Δεν έπεφτα στη συναισθηματική παγίδα.
Μάλιστα, με τον Καρεμπέ στη συνέχεια είχαμε άριστες σχέσεις. Τον είχα βρει λίγους μήνες αργότερα σε ένα ξενοδοχείο στη Βουλιαγμένη. Κι από τότε γίναμε φίλοι. Είναι καταπληκτικό παιδί. Κι όταν τον γνώρισα, απόρησα πώς κατάφερα να τον φτάσω στα όριά του. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όλοι άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να επηρεαστούμε από καταστάσεις.
