Προτιμώ να είμαι ρεαλιστής, παρά ονειροπόλος. Προτιμώ να είμαι ειλικρινής, παρά αιθεροβάμων. Ο ΠΑΟΚ, συνολικά ως οργανισμός δεν στάθηκε αντάξιος της μεγάλης στιγμής στον τελικό με την Μπιλμπάο.
Ο Δημήτρης Κατσίβελης ομολόγησε με παρρησία, ότι «ίσως θα έπρεπε να ήμασταν λίγο πιο σκληροί». Ο Μάσιμο Καντσελιέρι παραδέχθηκε στον στενό του κύκλο πως υστέρησε κι αυτός στο φινάλε με κάποιες επιλογές του, θέλοντας να πάει με την πεντάδα που τον έφερε ως εδώ.
Η εξέδρα, που τόσο πολύ υμνήθηκε από τα εγχώρια και διεθνή Μέσα (στα δικά μου μάτια) δεν ήταν στο πνεύμα ενός τέτοιου τελικού, έμοιαζε πολλές φορές εκτός κλίματος, εκτός ρυθμού και λογικής ενός μπασκετικού παιχνιδιού, που έχει άλλες ιδιαιτερότητες και ανάγκες.
Μπορεί να έφταιγε η «σκουριά» σε ό,τι αφορά την διαχείριση τέτοιων παιχνιδιών χωρίς αύριο, μπορεί να είχε να κάνει και με την ανομοιομορφία στις κερκίδες. Υπήρξαν, άλλωστε, αρκετά παράπονα στον τρόπο διάθεσης των εισιτηρίων.
Ο ΠΑΟΚ συνολικά υστέρησε. Συμβαίνει όταν είσαι έξω από τέτοια κόλπα για πολλά χρόνια.
Ο δρόμος παραμένει ανηφορικός, τα χρέη εξακολουθούν να είναι υπαρκτά, το ταβάνι και οι απαιτήσεις ψήλωσαν απότομα.
Τώρα, όμως, υπάρχει ένα φως. Ένα μονοπάτι. Ο Δικέφαλος πρέπει να κρατήσει την φλόγα, τον κορμό της ομάδας αναλλοίωτο, τον κόσμο του ζεστό. Οι πραγματικές προκλήσεις τώρα αρχίζουν…
