Έχουμε μία κουβέντα εσωτερικά αλλά και δημοσίως στις εκπομπές, για το κατά πόσο το θέμα που αντιμετωπίζει ο ΠΑΟΚ είναι ποδοσφαιρικό ή πνευματικό.
Στα δικά μου μάτια, πάντα ένα θέμα, μία κρίση, ξεκινά από ποδοσφαιρικά ζητήματα και καταλήγει σε πνευματικά. Η αδυναμία του γκρουπ να ανταποκριθεί ποδοσφαιρικά, δημιουργεί ανασφάλεια, εκνευρισμό και κακή τακτική συνείδηση με αναποτελεσματικότητα.
Τι κακό έκανε λοιπόν ο ΠΑΟΚ ποδοσφαιρικά και έφτασε στη κρίση; Προφανώς το καλοκαίρι ήταν κακό για τον ΠΑΟΚ. Όχι απλά δεν κάλυψε τα κενά του, αλλά δημιούργησε και άλλα ερωτήματα.
Ο περυσινός κορμός αποδείχτηκε αποτελεσματικός. Όμως σε επίπεδο ροτέισον, έφυγαν από αυτόν οι βασικοί Κουλιεράκης, Μεϊτέ, ο χρήσιμος χωρίς να είναι τοπ Ράφα Σοάρες, ενώ από επιλογή του κλαμπ εξαφανίστηκε ο Σαμάτα και ο Μπράντον υποβαθμίστηκε αρχικά λόγω της έλευσης Τσάλοφ, Τισουντάλι και στη συνέχεια λόγω του τραυματισμού του. Παράλληλα, ο Έκονγκ που βοήθησε μισή σεζόν, αντικαταστάθηκε ουσιαστικά την τελευταία μέρα των μεταγραφών που ήταν στις 14 Σεπτέμβρη.
Ουσιαστικά, έξι ενεργοί ποδοσφαιριστές αντικαταστάθηκαν, οι τρεις εξ αυτών πολλοί σημαντικοί για τα όσα πέτυχε ο ΠΑΟΚ.
Σε πρώτη φάση, ο Μπακαγιόκο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Μεϊτέ, ο Τζόναθαν Γκόμεζ δεν δείχνει να είναι επιπέδου ΠΑΟΚ πνευματικά κυρίως, οι φορ δεν έχουν ακόμη ξεκάθαρο ρόλο, ενώ Λόβρεν – Κόλεϊ είναι σε φάση προσαρμογής.
Το μοτίβο Λουτσέσκου για διευρυμένο αρχικά ρόστερ, δεν τραβάει και φαίνεται. Και δεν τραβάει γιατί δεν υπάρχουν τα κουκιά. Είναι τόσο απλό.
