Η απόκτηση του Παναγιώτη Τζίμα από τον Αστέρα Τρίπολης μπορεί να μην επηρεάζει άμεσα τους συσχετισμούς στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, όμως δείχνει μία τάση που αναμένεται να επικρατήσει αναφορικά με το σκανάρισμα όλων των νεαρών Ελλήνων παικτών.
Αν ψάξει κανείς στο λεξικό, δίπλα από το λήμμα «επένδυση» θα βρει τον εξής ορισμό: ονομάζεται η δέσμευση κεφαλαίων για ένα χρονικό διάστημα, η οποία αναμένεται να αποφέρει πρόσθετα κεφάλαια στον επενδυτή.
Στην περίπτωση μας επένδυση σε έναν ποδοσφαιριστή σημαίνει η δέσμευση κεφαλαίων για ένα χρονικό διάστημα, που ευελπιστεί σε ποδοσφαιρική και χρηματική υπεραξία.
Για να το πούμε με τα πιο απλά λόγια: εντάσσεις στο δυναμικό σου έναν ποδοσφαιριστή σε μία τιμή που εσύ κρίνεις συμφέρουσα, τον εξελίσσεις, στύβεις τους ποδοσφαιρικούς χυμούς του και στο ευκταίο σενάριο τον παραχωρείς σε μία άλλη ομάδα, με αντίτιμο πολλαπλάσιο του αρχικού κεφαλαίου που δαπάνησες.
Η πρώτη επένδυση -ας πούμε- έγινε από τον Παναγιώτη Τζίμα στο ταλέντο του. Ο αδερφός του επέλεξε τον δρόμο των γραμμάτων, σπουδάζει πολιτικός μηχανικός, όμως εκείνος είχε άλλα στο μυαλό του. Δεν ήθελε να επιλέξει τον δρόμο του μεροκάματου (ο πατέρας του είναι οικοδόμος, η μητέρα του εργάζεται σε μία εταιρία με ψάρια), το μυαλό του ήταν στην μπάλα.
Και πριν καν τελειώσει το σχολείο είχε ένα μονοπάτι μπροστά του που έδειχνε να οδηγεί κάπου. Στα 15 του είχε ήδη αφήσει την πόλη του, το σπίτι του και τον Άρη Πρέβεζας για να ενταχθεί στις ακαδημίες του Αστέρα Τρίπολης, που ξέρει καλά να εντοπίζει ταλέντα σε όλη την Ελλάδα.
Πριν κλείσει τα 17 είχε ήδη υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο με τους Αρκάδες και πριν ενηλικιωθεί μπήκε για πρώτη φορά σε αποστολή (25 Αυγούστου του 2018) σημειολογικά / προφητικά απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Εκείνη την σεζόν έκανε θραύση στους μικρούς, ήταν από τους πρωταγωνιστές στο πρωτάθλημα νέων, αφού ήταν πρώτος σκόρερ του Αστέρα Τρίπολης με 10 γκολ σε 19 παιχνίδια, κάτι που επανέλαβε και την επόμενη σεζόν που δεν ολοκληρώθηκε λόγω της πανδημίας με 7 τέρματα σε 17 συμμετοχές.
ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ
Και κάπου εδώ έγκειται το μεγάλο ερώτημα; Ποια είναι η αληθινή του θέση; Που μπορεί να κάνει καριέρα; Πως μπορεί να μεταφραστεί στο γήπεδο το «πακέτο» που έχει ως παίκτης; Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Έχει παίξει ως «εννιάρι», ως «δεκάρι», ως «εννιαμισάρι» (δεύτερος, περιφερειακός επιθετικός δηλαδή), αλλά και στα άκρα ως inside forward.
Αυτή του η ικανότητα να ανταποκρίνεται σε πολλές θέσεις, όπως και τα φυσικά του προσόντα (ταχυδύναμη, μυϊκό σύστημα) που πάντα ήταν ένα επίπεδο πάνω από παιδιά της ηλικίας του έκαναν τον Σάββα Παντελίδη να ασχοληθεί πολύ ενεργά μαζί του και να τον ανεβάσει στην πρώτη ομάδα, πριν καν κλείσει τα 18.
Του έκανε εντύπωση μια κουβέντα που είχε μαζί του: «είμαι διατεθειμένος να πάω ακόμα και νυχτερινό σχολείο, αν είναι να ανέβω στην πρώτη ομάδα», κάτι που ο Παντελίδης θεωρούσε ως φυσικό βήμα στην καριέρα του.
Πήρε το βάπτισμα του πυρός στην ανδρική ομάδα στα πλέι-οφ της σεζόν 2019-20 και φέτος άφησε το πρώτο του αποτύπωμα με 10 συμμετοχές στην Super League και ένα νικητήριο γκολ στην Κρήτη επί του ΟΦΗ.
Γεννημένος στις 12 Μαρτίου του 2001, είναι ένα ταλέντο που ψάχνει να βρει την αληθινή του ταυτότητα, τον ρόλο που θα του επιτρέψει να κάνει το μεγάλο βήμα. Μοιάζει πολύ καλός για τον κόσμο των νέων, αλλά σχετικά άγουρος για τον κόσμο των μεγάλων. Το ενδιάμεσο σκαλοπάτι της Β’ ομάδας του ΠΑΟΚ μπορεί να μας δείξει που πραγματικά μπορεί να φτάσει, σε τι μπορεί να εξελιχθεί.
Μεταγραφές σαν του Πρεβεζιάνου μεσοεπιθετικού, κινήσεις μικρού ρίσκου και μεγάλης πιθανής ανταμοιβής ενδέχεται να γίνουν ο κανόνας από εδώ και πέρα για μία ομάδα που δείχνει ότι έχει την τεχνογνωσία να διαπλάθει ποδοσφαιριστές και να τους περνάει στο επόμενο επίπεδο, αν το αξίζουν. Κι εδώ, η πρώτη ύλη είναι φανερό ότι
ΟΙ ΑΛΛΟΙ «ΤΖΙΜΕΣ» ΤΟΥ ΠΑΟΚ
Δεν βγαίνουν όλες οι επενδύσεις στο ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται να βγαίνουν όλες οι επενδύσεις στο ποδόσφαιρο. Κάποιες θα πιάσουν, κάποιες θα αποτύχουν. Είναι τόσο ρευστός ο κόσμος του, που αμέτρητες συγκυρίες μπορούν να «φτιάξουν» ή να «χαλάσουν» την καριέρα ενός παίκτη.
Τα τελευταία χρόνια, ο ΠΑΟΚ, προσπαθεί με συνέπεια να αποκτά παίκτες με την λογική της μεταγραφής του Τζίμα, κάτι που έχει πολυεπίπεδη σημασία.
Κι αυτό γιατί ενδυναμώνει τον ελληνικό του κορμό, αποτρέπει από τους βασικούς του ανταγωνιστές να μαζεύουν ότι καλύτερο υπάρχει σε νεαρές ηλικίες από το εγχώριο πρωτάθλημα και να δημιουργούν σχέσεις «αποκλειστικότητας» με άλλες ομάδες.
Μεγαλύτερο success story από αυτό του Δημήτρη Γιαννούλη αποκλείεται να βρει κάποιος, θετικό είναι το πρόσημο από το πέρασμα του Δημήτρη Λημνιού, ο οποίος αποκτήθηκε από τον Ατρόμητο, ενώ υπό εξέλιξη είναι το πρότζεκτ που λέγεται Μιχάι.
Απόλυτα αποτυχημένη (για λόγους που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει) βγήκε η επένδυση με τον Δημήτρη Μελιόπουλο, αρνητικό είναι το πρόσημο μέχρι στιγμής για τον Λάζαρο Λάμπρου, ενώ σε άλλες πιο προβληματικές εποχές κανείς των Χαρίση, Κοροβέση, Χατζηισαΐα δεν κατάφερε να στεριώσει (για διαφορετικούς λόγους) στον Δικέφαλο.
Αυτή τη φορά όμως η ύπαρξη του ΠΑΟΚ Β’ δίνει την ευκαιρία στον σύλλογο να πάρει παίκτες που υπό άλλο πρίσμα δεν θα τους έπαιρνε. Διότι όσο ταλαντούχος κι αν είναι ο Τζίμας δύσκολα ο Δικέφαλος θα έπαιρνε για την πρώτη ομάδα του έναν παίκτη με 16 συμμετοχές στην Super League, τον οποίο λογικά θα έπρεπε να δανείσει κάπου για να του βρει χρόνο συμμετοχής.
Κι επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι τέτοιες μεταγραφές για τον ΠΑΟΚ Β’ κόβουν τον δρόμο ή τα φτερά των παιδιών της ακαδημίας, ας πάρουμε το παράδειγμα ομάδων με παρόμοια λειτουργία της δεύτερης ομάδας τους, όπως η Μπενφίκα και η Πόρτο, που τρέχουν εδώ και χρόνια αυτό το μοντέλο.
Καμιά τους δεν ενδιαφέρθηκε για την τελική θέση στο πρωτάθλημα (8η η Μπενφίκα και 16η η Πόρτο φέτος, 13η και 15η αντίστοιχα πρόπερσι), οι ομάδες λειτούργησαν ως… εργαστηριακά πειράματα. Αμφότερες χρησιμοποίησαν 34 και 33 διαφορετικούς παίκτες αντίστοιχα, όμως εκεί που αξίζει να σταθούμε είναι στους 13 και 10 ξένους (όλοι κάτω των 21 ετών) παίκτες που δεν ήταν προϊόντα των ακαδημιών τους. Ήταν περιπτώσεις σαν του Τζίμα, παιδιών που αποκτήθηκαν από κάθε γωνιά του πλανήτη ως επενδύσεις και οι οποίοι δεν θα πήγαιναν ποτέ σε ένα τέτοιο κλαμπ, αν δεν υπήρχαν δεύτερες ομάδες.
