Η υποκρισία περισσεύει στη χώρα μας και αυτό δεν είναι καινούργιο. Και η νοοτροπία που έχει επικρατήσει, έχει δημιουργήσει γενιές κακομαθημένων κυρίως στο Λεκανοπέδιο οι οποίες τα θέλουν μονά ζυγά δικά τους, στοχοποιούν ό,τι δεν είναι δικό τους και δικαιολογούν την καφρίλα που εξάγουν.
Η ΑΕΚ και ο περίγυρός της είναι το βασικότερο παράδειγμα για να το κατανοήσει κανείς αυτό που γράφω. Αδυναμία αποδοχής της πραγματικότητας, δημιουργία αστείων αφηγημάτων, επιλεκτική ευαισθησία και πολλά άλλα.
Για κακή τύχη της ΑΕΚ, εμφανίστηκε στη ζωή της μίας προσωπικότητα που δεν έχει το εκτόπισμα του Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο Μάριος Ηλιόπουλος, μία μορφή σχετικά καλτ που δίνει τροφή για χαβαλέ σε όλες του σχεδόν τις δημόσιες εμφανίσεις, προφανώς και δεν έχει την υποδομή για να διαχειριστεί την κατάσταση. Ίσα – ίσα, έχει τόση άγνοια για το αντικείμενο, που γίνεται επικίνδυνος.
Παράγοντες τύπου Κόκκαλη, Γιώργου Βαρδινογιάννη, ακόμα και Μαρινάκη που δεν είναι και κανένας ψύχραιμος, δεν τόλμησαν ποτέ να μπούνε σε αποδυτήρια φιλοξενούμενης ομάδας οι ίδιοι. Είχαν τη συναίσθηση να αντιληφθούν πως μία τέτοια πράξη ξεπερνά τα όρια. Ο Μάριος Ηλιόπουλος δεν την είχε.
Και πίσω από αυτόν, μία γενιά ανθρώπων γεμάτοι συμπλέγματα, που δεν μπορούν να αποδεχτούν πως όντως έκλεψαν ένα πρωτάθλημα και πως υπάρχει ένας άνθρωπος που απλά καταγράφει τα γεγονότα.
Το κράμα για την ΑΕΚ γίνεται επικίνδυνο, όπως βέβαια για ολόκληρο το οικοδόμημα. Γιατί όσο συμπεριφέρεται ο Ηλιόπουλος με αυτόν τον τρόπο, τόσο θα εκνευρίζονται και οι υπόλοιποι.
