Μπορεί να άκουσε κάτι. Μπορεί σε ένα γήπεδο 30.000 που κόχλαζε να άκουσε κάποιον από τα 40 μέτρα -τόσο μακριά ήταν ο Τάισον. Μπορεί να διάβασε και τα χείλη του, να έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Όλα πιθανά είναι. Το σίγουρο είναι ότι εδώ είχαμε μία ξεκάθαρη περίπτωση κλοπής.
Ο Μιχαηλίδης έτρεχε μία χίλια. Είχε πάρει καλύτερη θέση, ήλεγχε απόλυτα την φάση. Ο Κοτάρσκι είχε βγει από την περιοχή για να καθαρίσει και να διώξει μακριά.
Ο επιθετικός των Ρουμάνων είχε χάσει την φάση, δεν είχε καμία τύχη να προλάβει. Σε τέτοιες φάσεις ακόμα και ένα μικρό σπρώξιμο, μία επαφή, όπως αυτή, μπορεί να φέρει την καταστροφή.
Ο τράκος ήταν σφοδρός, ο Γιάννης Μιχαηλίδης έφυγε αιμόφυρτος από το γήπεδο, ο Κοτάρσκι γλίτωσε λόγω της γερής του κράσης.
Όλα τα ριπλέι έδειξαν ότι υπεύθυνος για την σύγκρουση ήταν ο Μπιρλίγκεα, δίχως αυτό το σπρώξιμο τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο παιχνίδι από αυτό. Ο Βέλγος είδε την επαφή, σφύριξε το φάουλ, αλλά άφησε πειθαρχικά ατιμώρητο, κάτι που έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα δύο παικτών!
Μερικά λεπτά αργότερα «έχασε» ακόμα μία φάση με καθαρό φάουλ στον Τάισον και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ είχε φτάσει στην σέντρα, σε απόσταση 40 μέτρων από τον Βραζιλιάνο, θεώρησε πειθαρχικά επιλήψιμη -για δεύτερη κάρτα- μία κίνηση του χεριού -δεν υπάρχει περίπτωση να άκουσε οτιδήποτε από τόσο μεγάλη απόσταση.
Ο Βέλγος διαιτητής δεν έδειξε ασέβεια στον ΠΑΟΚ. Δεν έδειξε ασέβεια προς τον Τάισον. Έδειξε ασέβεια προς το ίδιο το παιχνίδι, προς την διοργάνωση, προς το θεσμό.
Αλλοίωσε τις συνθήκες διεξαγωγής του. Το τίναξε στον αέρα. Πνιγμένος από Ερινύες και ως μικρός και κακός διαιτητής, στην επανάληψη γύρισε την μπιφτέκα και έδειξε 6 κάρτες στην FCB, πολλές από αυτές τραβηγμένες. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούσε να ισοφαρίσει την ζημιά που έκανε στο ίδιο το παιχνίδι.
Ναι, ο Κοτάρσκι έκανε ένα φτηνό πούλημα στην φάση της ισοφάρισης, ναι ο Κόλεϊ έμεινε βιδωμένος στο έδαφος στο δεύτερο γκολ, ναι ο ΠΑΟΚ απέτυχε να κρατήσει το μηδέν πίσω με παίκτη λιγότερο όπως οι Ρουμάνοι πριν από κάνα δυο μήνες στο ίδιο γήπεδο.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ένας μικρός διαιτητής δεν επέλεγε να υπερασπιστεί τον εγωισμό του και όχι να υπηρετήσει τον ρόλο του, το ίδιο το παιχνίδι.
Πριν αλλοιωθούν οι συνθήκες του παιχνιδιού πρόλαβα να δω κάτι από τον περσινό ΠΑΟΚ. Από εκείνη την ομάδα που μόλις έχανε την μπάλα, έτρεχε λυσσαλέα να την ανακτήσει σε χρόνο μηδέν, για να σφίξει κι άλλο τη μέγγενη. Από εκείνη την ομάδα που έπνιγε τον αντίπαλο, που διάβαζε και χτυπούσε στις αδυναμίες της και έβρισκε τον κενό χώρο ακόμα και μέσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση. Για όσους το λησμόνησαν σε αυτό το πρώτο μέρος, ο Δικέφαλος σκόραρε τρεις φορές, οι δύο ακυρώθηκαν για μερικά εκατοστά, ξεκλείδωσε όλες τις πόρτες, είχε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις. Ήταν εμφάνιση ομάδας, που ήθελε να κλειδώσει την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι, από το πρώτο κιόλας μέρος. Αυτή η εικόνα με κάνει να πιστεύω ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο από μόνο του θα διορθώσει αυτή την ανορθογραφία, δεν μπορεί να επιβραβεύσει για τρίτη φορά μία ομάδα που βρίσκει από το πουθενά σωσίβια λέμβο στην μέση του ωκεανού. Οι Ρουμάνοι είναι μία σοβαρή, σκληρή, στιβαρή, ομοιογενής ομάδα προπονητή. Έχουν καλά κορμιά, πειθαρχούν απόλυτα στο πλάνο, έχουν ρέντα, ψυχολογία, αύρα. Όποιοι θέλουν ας κανονίσουν να βγουν έξω, ας επιλέξουν να τσικνίσουν. Όσοι αντέχουν, ας επιλέξουν τον επαναληπτικό στο Βουκουρέστι, που νομοτελειακά θα είναι θρίλερ.
