Δεν πιστεύω σε παίκτες-σύμβολα, σε «σημαίες», σε πρόσωπα. Ο άνθρωπος είναι ατελές όν, γεμάτος από αδυναμίες και προσωπικά πάθη. Ο Πάμπλο ίσως είναι ο μόνος που δεν με απογοήτευσε ποτέ. Διότι δεν άλλαξε ποτέ. Ούτε κόμμα. Ούτε τελεία. Διότι, δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει ευθεία, με ένα βλέμμα που ανατριχιάζει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου. Το βλέμμα του ΠΑΟΚ…
«Την πρώτη μέρα που συναντήθηκα με διοίκηση και συμφωνήσαμε, πήγα στο σπίτι και γυναίκα μου και με είδε στεναχωρημένο. Της είπα ότι μόλις… υπέγραψα πως κάποια στιγμή θα φύγω από την ομάδα. Αυτή είναι η μοίρα της δουλειάς μας. Όμως αυτό είναι το πιο δύσκολο είναι που μας αρέσει. Είναι κάτι που ζούμε όλοι οι προπονητές».
Η συνέντευξη είναι πρόσφατη κι ανήκει στον Γιώργο Βόβορα, τον άνθρωπο που ανέλαβε το πηδάλιο του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Επί σειρά ετών περίμενε καρτερικά στην επετηρίδα. Για χρόνια ήταν ο άνθρωπος πίσω από τις κάμερες. Βοηθός προπονητή, αναλυτής, άνθρωπος για τις δύσκολες δουλειές, αυτές που χρειάζονται πολύ κόπο και εισπράττουν λίγη αναγνώριση. Θα μπορούσε να μείνει εκεί -ένα μέλος του τεχνικού τιμ- για μία ζωή, μα τότε θα ήταν ευτυχισμένος; Θα ένιωθε πλήρης σε μερικά χρόνια, όταν θα έκανε στον εαυτό του την ερώτηση: «τι θα γινόταν αν»;
Ο Γιώργος Βόβορας δεν είναι Πάμπλο Γκαρσία, κι αυτό δεν αφορά την επάρκεια ως προς το γνωστικό του αντικείμενο. Όπως και να το κάνουμε, δεν έχει το ίδιο ειδικό βάρος, τον όγκο, την ιστορία, το όνομα, το παρελθόν του «canario». Είναι όμως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Βάζοντας την υπογραφή του σε συμβόλαιο πρώτου προπονητή με την ανδρική ομάδα ο Πάμπλο Γκαρσία υλοποίησε ένα χρόνο απωθημένο του, ένα όνειρο ζωής, μα ταυτόχρονα πιστοποίησε κάτι άλλο. Την αρχή του τέλους του από τον ΠΑΟΚ!
Δεν υπάρχει προπονητής σε αυτή την πλάση που να μην απολύθηκε. Ακόμα και ο πιο πετυχημένος, ο πιο δοξασμένος, ο κορυφαίος όλων. Κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα, η φθορά του χρόνου, όλοι έφυγαν από τις ομάδες τους -κανείς δεν έμεινε για πάντα.
Υπό αυτό το πρίσμα, η αντίστροφη μέτρηση για τον Πάμπλο Γκαρσία ξεκίνησε. Αυτό λοιπόν που πρέπει να του ευχηθεί κανείς είναι… μακροημέρευση. Όσο το δυνατόν μεγαλύτερη.
Η δική μου η ευχή, το δικό μου όνειρο, είναι να τον δω να γίνεται ο… Τσόλο του ΠΑΟΚ. Να φτάσει και να ξεπεράσει τα 10 χρόνια που βρίσκεται ο Σιμεόνε στον πάγκο των ροχιμπλάνκος. Να μεταδώσει την αύρα, τον χαρακτήρα, το ύφος, την λογική, το πνεύμα του σε όλο τον ασπρόμαυρο οργανισμό, από τον πρώτο ως τον τελευταίο.
Να περάσει στο πετσί όλων ότι ο ΠΑΟΚ είναι μάχη και θυσία. Να γίνει δεύτερη φύση η ατάκα «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Να πάρουν όλοι αυτό το βλέμμα του, αυτό το «βλέμμα ΠΑΟΚ» που έχει. Αυτά τα θυμωμένα, στραβωμένα, οργισμένα, αγριεμένα, ανικανοποίητα μουτσούνια του.
Να ζουν κάθε δευτερόλεπτο με τον Δικέφαλο στο στήθος σαν να κρέμεται η ζωή τους από αυτό. Με περηφάνια, πάθος και δύναμη. Ευθεία. Μόνο ευθεία.
Ο Πάμπλο δεν είναι (ακόμα) ο μεγαλύτερος tactician που κάθεται σε πάγκους. Του λείπει ακόμα αυτό το ρημαδοχαρτί της ΟΥΕΦΑ που πιστοποιεί την επαγγελματική του επάρκεια σε θεωρητικό επίπεδο. Πιστεύει κανείς ότι το χρειάζεται;
Τα χαρτιά και τα διπλώματα δεν κάνουν τους προπονητές. Προπονητής σημαίνει να κάνεις κάθε μέρα καλύτερο τον διπλανό σου και κατ’ επέκταση το σύνολο. Να ηγείσαι διά του παραδείγματος, να εμπνέεις, να οιστρηλατείς, να ξύνεις ανεξερεύνητες γωνιές της ψυχής, να αγγίζεις ευαίσθητες χορδές, να πορώνεις, να φτιάχνεις, να ανεβάζεις, να δημιουργείς νοοτροπία νικητή, να ξυπνάς, να τραντάζεις, να… νιώθεις.
Ο Πάμπλο μπορεί να μην γίνει ποτέ ο μεγαλύτερος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μα έχει ότι χρειάζεται, είναι ο ιδανικός για να αφήσει το στίγμα του στην ομάδα που τον βοήθησε να ξαναγεννηθεί, να ανακαλύψει τον εαυτό του. Ο Πάμπλο και ο ΠΑΟΚ είναι δύο σώματα, σε μία ψυχή. Είναι ένα και το αυτό…
