Μπορεί να είναι τυχαίο. Μπορεί και όχι. Οι δύο μεγαλύτερες χαμένες ευρωπαϊκές ευκαιρίες στην σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ είχαν μία κοινή συνισταμένη: τον Χοσέ Άνχελ Κρέσπο σε ρόλο δεξιού μπακ.
Στα δύο παιχνίδια με την Κράσνονταρ που πιθανώς να άλλαζαν ολόκληρη την ιστορία του κλαμπ με μία ιστορική πρόκριση στους ομίλους του Champions League, στο δεξί άκρο της άμυνας (ως μπακ-χαφ μάλιστα σε σχηματισμό με τριάδα στην άμυνα) ο Ισπανός ήταν η μόνη διαθέσιμη επιλογή.
Ο Λέο Μάτος (ανεξήγητα) είχε μπει σε ποδοσφαιρική καραντίνα, ο Ροντρίγκο «λαβώθηκε», η μεταγραφή του Γιάνκο που ζητούσε ο Φερέιρα δεν έγινε ποτέ και ο άρτι αφιχθείς Ουαγκέ ήταν ανέτοιμος και με μερικές προπονήσεις στα πόδια του. Ο Κρέσπο έκανε ότι καλύτερο μπορούσε, μα σε αυτό το επίπεδο ήταν ανεπαρκής για τον ρόλο. Αποκλείστηκε από αυτό ο ΠΑΟΚ από τους Ρώσους; Αποκλείστηκε και από αυτό.
Απέναντι στην Κοπεγχάγη στο ματς που θα μπορούσε να στείλει τον Δικέφαλο απευθείας στους 16 του Conference League, ο Κρέσπο ήταν και πάλι η λύση για τα δεξιά. Ο Λούκας Τέιλορ πήγαινε από γκάφα σε γκάφα, ο Βιεϊρίνια πήγε αριστερά αφού άλλος δεν υπήρχε, ο Ροντρίγκο δεν δηλώθηκε καν στην ευρωπαϊκή λίστα (!), ο Λύρατζης αγνοείται. Ο Κρέσπο έκανε ότι καλύτερο μπορούσε, αλλά ήταν ανεπαρκής για το τοπ επίπεδο.
Ήταν ευθύνη του τίμιου Ισπανού; Όχι, κάθε άλλο. Η ικανότητα του να παίζει πρόθυμα παντού, να κλείνει κάθε τρύπα, να ανταποκρίνεται με αξιοπρέπεια σε κάθε περίσταση, τον έκανε «θύμα» της περίστασης.
Στην Ευρώπη όμως δεν μπορείς να προχωρήσεις πολύ με μπαλωμένα ρούχα. Όσο κι αν θέλεις να την καλύψεις, η τρύπα δεν κρύβεται -όλοι ξέρουν πως το ρούχο είναι φθαρμένο.
Όταν οι δύο σου μπακ απέναντι σε μία σούπερ αθλητική, νεανική και φρέσκια ομάδα είναι άνω των 34 ετών και με περιορισμένη πια δυνατότητα για σπριντ, τότε δεν μπορείς να ζητάς πάρα πολλά. Υποχρεωτικά θα παίξεις αναχρονιστικό ποδόσφαιρο, που έχει το ταβάνι του.
Αν κάποιος έλεγε στον Ράζβαν Λουτσέσκου πριν από τα παιχνίδια με την Κοπεγχάγη, πως θα πάρει τρεις βαθμούς από τις αναμετρήσεις με τους Δανούς, θαρρώ ότι θα το υπέγραφε αμέσως και με τα δύο χέρια. Τα δύο φαβορί του ομίλου μοιράστηκαν από ένα τρίποντο. Έγινε το ποδοσφαιρικά φυσιολογικό.
Μόνο που η πικρή γεύση από την εξέλιξη των πραγμάτων είναι δύσκολο να φύγει από το στόμα. Διότι, ο ΠΑΟΚ έφτασε και πάλι μία ανάσα από την ποδοσφαιρική ευδαιμονία και για πολλοστή φορά σε ευρωπαϊκό ματς στην Τούμπα έχυσε την καρδάρα με το γάλα. Δεν καταπίνεται εύκολα αυτό.
Το αστείο είναι πως το αήττητο του Δικέφαλου στους ομίλους έσπασε στο παιχνίδι που παρήγαγε περισσότερο ποδόσφαιρο από κάθε άλλο παιχνίδι. Εκτός από το γκολ, ο ΠΑΟΚ είχε δοκάρι και τρεις καθαρές, καθαρότατες, κλασικές ευκαιρίες με τελειώματα από την μικρή περιοχή, μετά από ορθολογικούς συνδυασμούς. Δεν μπορείς να ζητήσεις πολλά περισσότερα, σε επίπεδο παραγωγής, κάπου εκεί μπαίνει η εκτέλεση. Η ατομική ποιότητα. Η ψυχραιμία. Η ικανότητα. Η σωματική και η νοητική φρεσκάδα. Όχι πάντως, κι αυτό είναι σίγουρο, η τύχη.
Για μία ακόμα φορά, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Από εκεί που βρισκόταν καβάλα στο άλογο πρέπει πια να πάρει υποχρεωτικά αποτέλεσμα στην Μπρατισλάβα, αν δεν θέλει το ευρωπαϊκό του ταξίδι να λάβει πρόωρο τέλος.
Παραδόξως, είναι η αγαπημένη του συνθήκη. Κάθε φορά που ο Δικέφαλος παίζει για την ζωή του είναι σοβαρός, στιβαρός, αποτελεσματικός. Κάθε φορά που παίζει για την ευδαιμονία, την άνεση του, το κάτι παραπάνω τα… θαλασσώνει. Ένα αληθινό βάσανο, ένα μαρτύριο…
