Αλήθεια, πόσο απέχει μια ζούγκλα από την… κανονικότητα; Μια διοργάνωση δρόμος. Μερικές μερούλες απόσταση. Αν η τελετή υποδοχής στο «Καραϊσκάκης» αφορούσε μια ξένη ομάδα που φοράει ασπρόμαυρα και όχι τον ΠΑΟΚ, τα ίδια γεγονότα θα δημιουργούσαν μέχρι και… εθνικό πρόβλημα.
Για την οικονομία της συζήτησης ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας. Έστω ότι στην θέση του ΠΑΟΚ το βράδυ του Σαββάτου ήταν η… Παρτιζάν, η Γιουβέντους. Κάποια τέλος πάντων που φορά κι αυτή ασπρόμαυρα. Έστω ότι ο αγώνας δεν αφορούσε την ρακένδυτη Super League, αλλά το λαμπερό Champions League. Άραγε θα είχαμε την ίδια «τελετή υποδοχής»;
Άραγε η πόρτα που οδηγεί στα αποδυτήρια θα φράκαρε ξανά ή θα άνοιγε μετά υποκλίσεων; Κι αν όντως υπήρχε κάποιο πρόβλημα σε αυτή την ρημάδα την πόρτα, θα υπήρχε η ίδια αδράνεια ή θα κινητοποιούνταν άμεσα όλοι οι κλειδαράδες του Δήμου Πειραιά;
Αν ο αγώνας αφορούσε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, άραγε θα τολμούσε κανείς να κόψει διαπιστεύσεις με τέτοιο επιλεκτικό τρόπο από ξένα μέσα ή θα υπήρχε φόβος πως μία τέτοια αντιδημοκρατική και αντιδεοντολογική θα γινόταν βούκινο στην Ευρώπη;
Αν ο μουσαφίρης ήταν κάποιος εκλεκτός ξένος, θα υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη της άφιξης της αποστολής του στο γήπεδο ή οι τηλεοπτικές κάμερες θα στήνονταν αλλού για συνεντεύξεις από όλων των ειδών τους «μαϊντανούς»;
Αν στην θέση του φιλοξενούμενου ήταν κάποιος ξένος, η αστυνομία θα είχε εκπονήσει ένα διαφορετικό σχέδιο της αποστολής, θα είχε περισσότερη δύναμη σε επιφυλακή, θα υπήρχε ένα πιο λειτουργικό επιχειρησιακό σχέδιο ή θα ρίσκαρε ο υπεύθυνος ασφαλείας να γίνει ρεζίλι σε όλη την Ευρώπη;
Αν το σεντόνι του Champions League ήταν στημένο στην σέντρα, άραγε θα υπήρχαν τόσοι κουκουλοφόροι και μαυροφορεμένοι μπαχαλάκηδες με διαπιστεύσεις στον διάδρομο που οδηγεί προς τα αποδυτήρια να τις παίζουν με τους αστυνομικούς την ώρα που οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας κατευθύνονται προς τα αποδυτήρια;
Θα άναβαν περίπου 200 καπνογόνα που έκαναν αποπνικτική την ατμόσφαιρα και καθυστέρησαν την έναρξη περίπου κατά 10 λεπτά;
Αν ο ΠΑΟΚ ήταν μία ομάδα από το εξωτερικό θα τολμούσε κάποιο όργανο της τάξης να διανοηθεί να… ακουμπήσει κάποιον παίκτη του, όπως καταγγέλλει ο Δικέφαλος ότι έγινε με τον Κάρολ Σφιντέρσκι; Θα υπήρχε προπηλακισμός και επίθεση στον αρχηγό της αποστολής, όπως καταγγέλλει ο ΠΑΟΚ ότι έγινε στον Χρυσόστομο Γκαγκάτση;
Θα υπήρχαν αντεθνικά συνθήματα, χωρίς την παραμικρή επίπτωση, ούτε καν την προσωρινή διακοπή για συστάσεις από τα μεγάφωνα;
Αν το παιχνίδι δεν γινόταν σε μία χώρα όπου «όλα επιτρέπονται» άραγε θα υπήρχε κοινός αποτροπιασμός από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Θα υπήρχε λαϊκή κατακραυγή; Θα υπήρχε άμεση θεσμική παρέμβαση;
Να το πάμε ακόμα παραπέρα. Αν όλα αυτά είχαν γίνει σε έναν αγώνα ευρωπαϊκών διοργανώσεων, θα υπήρχε η ίδια υπερασπιστική γραμμή μπροστά στα αρμόδια πειθαρχική όργανα ή η ουρά θα ήταν στα σκέλια και το κεφάλι κατεβασμένο από ντροπή;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και φανερώνουν μία χώρα αιώνια καλυμμένη από ένα πέπλο υποκρισίας. Μία χώρα με βαθιά συμπλέγματα ραγιαδισμού που κάθεται σούζα μπροστά στους ξένους και ξεσαλώνει όπου την παίρνει να το κάνει. Μία χώρα που βαφτίζει την «ζούγκλα», σε… κανονικότητα, αρκεί να είναι από πάνω!
Η υφή, η μεθοδολογία, το επιχειρησιακό πλάνο των συγκεκριμένων επεισοδίων δεν δείχνει τυχαιότητα. Δεν είναι επεισόδια που δημιουργήθηκαν από κάποια πρόκληση, ένα ανάποδο σφύριγμα, μία χειρονομία, από αντίπαλους οπαδούς, από την αστυνομική παρουσία. Δείχνουν ότι έγιναν επειδή… έπρεπε να γίνουν. Επειδή… μπορούσαν να γίνουν. Έγιναν επειδή… τους επετράπη να γίνουν.
Η ποινή δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Ολυμπιακός φάει ποινή δύο, τριών ή τεσσάρων αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών. Μικρό το κακό για όλους. Σημασία έχει πως τέτοιου είδους επεισόδια τα δικαιολογεί. Τα υιοθετεί. Τα επαναλαμβάνει. Τα υποθάλπει. Τα χρησιμοποιεί…
ΘΑΡΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΘΡΑΣΟΣ
Ειλικρινά, θα δικαιολογούσα τους παίκτες του ΠΑΟΚ αν ήταν χλωμοί σαν το πανί, φοβισμένοι, αν έμοιαζαν με φαντάσματα στο γήπεδο. Ο φόβος είναι στην ανθρώπινη φύση, είναι δύσκολο να μην κάνεις δεύτερες σκέψεις, όταν έχεις τρομοκρατηθεί. Είναι δύσκολο να αδειάσεις το μυαλό σου και να είσαι προσηλωμένος στο στόχο σου, όταν σκέφτεσαι ότι σε περίπτωση που κερδίσεις ενδεχομένως να γίνει στο γήπεδο… Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Κι όμως, σε ένα γήπεδο που πολλές ομάδες παρέλυσαν από τον φόβο, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να μείνει ψυχρός σαν πάγος, να παίζει για ένα ημίχρονο με χαμηλούς παλμούς, να κάνει τα ντεσιμπέλ να πέσουν κοντά στο μηδέν. Στο γήπεδο είχε 11 παλικάρια, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος αυτό δεν αρκούσε. Ο Δικέφαλος άρχισε από πολύ νωρίς να παίζει με το ρολόι. Άρχισε να παίζει για να προστατέψει το αήττητο, όχι για να κερδίσει. Είχε θάρρος, αλλά όχι θράσος, τουλάχιστον αυτό έδειξαν οι κινήσεις από τον πάγκο του. Για πρώτη φορά έμεινε καρφωμένος στο ένα τρίτο του γηπέδου. Για πρώτη φορά έπαθε ασφυξία σε πρέσινγκ ψηλά. Για πρώτη φορά ένιωθε να μην ελέγχει το παιχνίδι. Το 1-1 στην έδρα του βασικού ανταγωνιστή για τον τίτλο είναι ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα, αλλά όχι λόγος για πανηγυρισμούς. Αμφιβάλλω πόσοι αντιλήφθηκαν ότι το ερυθρόλευκο game over απείχε ένα… φύσημα!
