Μια από τις παραμέτρους της εκτός έδρας αναμέτρησης του ΠΑΟΚ με τη Λαμία είναι και αυτή του μέσου όρου ηλικίας της αρχικής 11άδας των ασπρόμαυρων. Ο Δικέφαλος έφτασε στη νίκη, με το αρχικό του σχήμα να έχει μέσο όρο τα 24 χρόνια και τρεις μήνες. Και αν για κάποιους ο συγκεκριμένος αριθμός δε λέει κάτι, θα πρέπει να μπουν όλα τα δεδομένα που προκύπτουν στη σωστή βάση για να μπορεί να γίνει η σωστή ανάγνωση της αλλαγής πλεύσης αλλά και του εγχειρήματος του ΠΑΟΚ.
Οι «ασπρόμαυροι» κινήθηκαν συνειδητά προς την κατεύθυνση της μείωσης του μέσου όρου ηλικίας της ομάδας. Και όταν γίνεται λόγος για τον μέσο όρο της ηλικίας της ομάδας, αναφερόμαστε στο κομμάτι του ενεργού ρόστερ. Πολλές φορές ο μέσος όρος ηλικίας σε ένα ρόστερ χαμηλώνει με την καταμέτρηση των ποδοσφαιριστών που έχουν προωθηθεί από τα τμήματα υποδομής. Η καταγραφή χαμηλού μέσου όρου ηλικίας σε ενδεκάδα έχει πολύ διαφορετική σημασία και αξία, πόσο δε μάλλον με τον τρόπο με τον οποίο έχει επιτευχθεί αυτή.
ΟΙ ΜΙΣΟΙ ΗΤΑΝ «ΝΕΑ» ΠΡΟΣΩΠΑ
Από την αρχική ενδεκάδα στην αναμέτρηση με αντίπαλο τη Λαμία, οι πέντε ήταν ποδοσφαιριστές που δεν βρισκόταν στο ρόστερ της ανδρικής ομάδας πριν από ένα χρόνο. Ο λόγος για τους Περέιρα (21), Ουαγκέ (22), Νινούα (21), Τζόλη (18) και Μουργκ (26). Αν σε αυτούς προσθέσει κανείς και τους Μιχαηλίδη (20), Αουγκούστο (23) και Σφιντέρσκι (23), καταλαβαίνει τη νεανικότητα της 11άδας, καθώς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήταν οι Πασχαλάκης (31), Καντουρί (30) και Ίνγκασον (27).
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ
Για να βρει νεαρότερη 11άδα του ΠΑΟΚ θα πρέπει κανείς να γυρίσει το χρόνο πίσω στο 2005, και στην αναμέτρηση της 10ης Δεκεμβρίου όταν ο Δικέφαλος είχε αντιμετωπίσει τον Λεβαδειακό, με μέσο όρο ηλικίας 23 χρόνια και 2 μήνες. Τότε, ο μεγαλύτερος σε ηλικία στο αρχικό σχήμα ήταν ο Παντελής Κωνσταντινίδης, στα 30 του χρόνια και τον ακολουθούσαν οι Ηλίας Χαραλάμπους και Ιφεάνι Ουντέζε που ήταν στα 25 τους. Ήταν η χρονιά που οι «ασπρόμαυροι» είχαν παρουσιαστεί με μια σειρά νεαρών παικτών, τα… «μωρά του Κωστίκου» που είχαν «βαφτιστεί» λόγω τους παρουσίας του νυν μέλους του τμήματος σκάουτινγκ, στην άκρη του πάγκου του ΠΑΟΚ.
ΤΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ
Αν υπάρχει μια διαφορά, και μάλιστα πολύ μεγάλη, σε σχέση με το τότε εγχείρημα του Δικεφάλου, αυτό δεν είναι άλλο από το τον με τον οποίο είχε στηθεί το τότε οικοδόμημα του ρόστερ, σε σχέση με το τι συμβαίνει τώρα. Στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ο ΠΑΟΚ βρισκόταν στη δύνη οικονομικών προβλημάτων και μια από τις διεξόδους σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι άλλη από την προσπάθεια αξιοποίησης ταλαντούχων ποδοσφαιριστών. Οι «ασπρόμαυροι» κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, με τις βάσεις πάνω στις οποίες στήθηκε αυτή η προσπάθεια να μην είναι οι καλύτερες δυνατές. Και οι βάσεις έχουν να κάνουν με το οικονομικό αλλά και το αγωνιστικό περιβάλλον στον οποίο προσπαθεί η κάθε ομάδα να «μεγαλώσει» τους ποδοσφαιριστές που διαθέτει και είναι νεαροί σε ηλικία. Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας του ρόστερ, διατηρώντας παράλληλα πολλά από τα θεμέλια που τον έφεραν στην κορυφή εντός συνόρων, με στόχο να επιστρέψει σε αυτή, αναδεικνύοντας παράλληλα ποδοσφαιριστές οι οποίοι μεγαλώνουν σε ομάδα που πρωταγωνιστεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εκείνους.
ΕΝΑ ΡΟΣΤΕΡ ΓΕΜΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΕΚΦΑΛΟΥ
Για τον Δικέφαλο, πίσω από την κάθε περίπτωση νεαρού ποδοσφαιριστή, κρύβεται και μια… ιστορία, αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στους «ασπρόμαυρους». Οι Μιχαηλίδης και Τζόλης αποτελούν προϊόντα της ακαδημίας. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι και σίγουρα ούτε οι τελευταίοι. Οι υπόλοιποι αποτελούν περιουσιακά στοιχεία του ΠΑΟΚ, όχι μόνο με την έννοια της διάθεσης μελλοντικής οικονομικής αξιοποίησης, αλλά και λόγω των χρημάτων που δόθηκαν για αυτούς. Οι Νίλσεν Περέιρα, Ντόουγκλας Αουγκούστο και Νίκα Νινούα είναι παίκτες τους οποίους ο ΠΑΟΚ απέκτησε με μεταγραφή, όπως χρήματα κοστίζει και ο δανεισμός του Ουαγκέ. Μέσω αυτών των κινήσεων, ο ΠΑΟΚ αναζητά τη «χρυσή τομή» ανάμεσα στους νεαρούς και τους έμπειρους, στο δρόμο για την επιστροφή στην κορυφή με μια φουρνιά που θα έχει μπροστά της όλο το μέλλον.
