Από την φύση του ο άνθρωπος έμαθε να οριοθετεί. Να κλείνεται σε κουτάκια πιστεύοντας ότι εκεί νιώθει περισσότερο ασφαλής. Το δωμάτιο μου. Το σπίτι μου. Η γειτονιά μου. Η πόλη μου. Η χώρα. Η ομάδα μου.
Έμαθε να φοβάται, να δαιμονοποιεί οτιδήποτε έξω από αυτά τα κουτάκια. Το πρόβλημα ήταν πάντα οι απέναντι, οι άλλοι, οι αντίθετοι. Έβαλε σύνορα, όρια, φραγμούς. Ξέχασε το βασικότερο. Πως όλοι είμαστε άνθρωποι φτιαγμένοι από την ίδια ύλη.
Ο κορωνοϊός, μία τόσο δα απειροελάχιστη γενετική τροποποίηση, χιλιάδες φορές μικρότερη από έναν κόκκο της άμμου ήρθε σαν λαίλαπα για να υπενθυμίσει στην ανθρωπότητα το αυτονόητο: πως τελικά είμαστε όλοι το ίδιο.
Ο ίδιος ιός που προσέβαλε τον Κινέζο, που επέλεξε να τρώει σάντουιτς με παγκολίνο και σως από εντόσθια νυχτερίδας είναι ο ίδιος με αυτόν που μπήκε στο σώμα ενός αριστοκράτη που τρώει χαβιάρι με χρυσά μαχαιροπήρουνα.
Ο ίδιος ιός που μπήκε στο σώμα ενός πλίνθινου ή τσίγκινου ερειπίου σε μία παραγκούπολη είναι αυτός που δοκιμάζει τις αντοχές του ανοσοποιητικού συστήματος ενός ευγενή που ζει στο Μπάκινγχαμ ή ενός ζάπλουτου μεγιστάνα στην Νέα Υόρκη.
Ο ίδιος ιός που αρρωσταίνει έναν πιστό στην Μέκκα είναι ο ίδιος που καταβάλει έναν ευσεβή Χριστιανό.
Ο ίδιος ιός που μπαίνει στο κορμί κάποιου που ταξίδεψε μόνο με την φαντασία του είναι ο ίδιος που προσέβαλλε τον πολυταξιδεμένο κοσμοπολίτη.
Ένας ιός που δεν κάνει διακρίσεις σε τίποτα και σε κανέναν. Δεν καταλαβαίνει από σύνορα, ηλικίες, σπουδές, οικονομικό υπόβαθρο, γλώσσες, βιοτικό επίπεδο. Σιωπηλός, προσβάλλει και εξαπλώνεται, αφήνοντας πίσω του φόβο, ανασφάλεια για το σήμερα και αβεβαιότητα για το αύριο.
Η λέξη πανδημία είναι πολύ βαριά, δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει όλοι τι ακριβώς σημαίνει. Δεν θυμάμαι ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τα κράτη να παίρνουν μαζικά, συγχρονισμένα, έντρομα τόσο ακραία μέτρα, lock-down που μπορούν να προκαλέσουν παγκόσμια ύφεση που θα κάνει καιρό να ξεπεραστεί. Δεν το έκαναν με το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, δεν το έκαναν σε πολέμους, στον κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου, δεν το έκαναν σε φυσικές καταστροφές, δεν το έκαναν ποτέ. Αυτό μαρτυρά την σοβαρότητα της κατάστασης. Τα νερά είναι αχαρτογράφητα.
Ο ιός αυτός μας κάνει να επαναπροσδιορίζουμε το σημαντικό από το ασήμαντο. Το σημαντικό είναι η υγεία. Όλα τα άλλα έπονται. Διορθώνονται. Μας μαθαίνει την αίσθηση της συλλογικής / κοινωνικής ευθύνης. Η προσωπική υγιεινή, η ατομική υπευθυνότητα είναι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί ένα ντόμινο, που σταδιακά / αναπόφευκτα θα ρίξει όλα τα τουβλάκια. Η ζωή μου εξαρτάται από την δική σου. Και το αντίστροφο.
Ένας απλός ιός πιθανώς να αλλάξει στο μέλλον όλα όσα μάθαμε ενστικτωδώς να κάνουμε μέχρι σήμερα, ακόμα κι αν άμεσα βρεθεί ένα εμβόλιο. θα το σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά πριν κάθε χειραψία, κάθε αγκαλιά. Θα διστάζουμε να πάρουμε τα ρέστα από το περίπτερο ή να πατήσουμε το Pin σε κάθε μας πληρωμή. Η κοινωνική μας ζωή θα έχει δεχθεί ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα, ο φόβος για ιδρυματοποίηση με μόνιμη μικροβιοφοβία θα έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μας. Ο πλανήτης πάει για ένα γερό restart σε όλα τα επίπεδα. Μακάρι να βγούμε όλοι σοφότεροι μετά από αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε στην εποχή μας…