Η μισή επίλυση ενός προβλήματος, μπορεί και παραπάνω, είναι η ακριβής διάγνωσή του. Και σήμερα στον ΠΑΟΚ είναι πασιφανές ότι εμφανίστηκε πρόβλημα. Για να είμαστε ακριβείς, υπάρχει μια σειρά προβλημάτων που πολλά από αυτά είναι και πολύ μεγάλα και που τελικώς μετατρέπονται σε ένα τιτάνιο: υπάρχει κόπωση. Μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο και είναι μια κόπωση που ξεκινά απ’ το μυαλό και αιχμαλωτίζει και την ψυχή και το κορμί και τα πάντα.
Κόπωση που συσσωρεύεται μέσα στην αδιάλειπτη κατάσταση πολέμου στην οποία βρίσκεται τρία χρόνια τώρα ο οργανισμός, κόντρα σε όλα και σε όλους. Κόπωση που πολλαπλασιάζεται όταν το κλαμπ την αφήνει σε όλο και λιγότερες πλάτες. Κόπωση που επιδεινώνεται σε όσους αντέχουν τόσον καιρό εδώ και μεγιστοποιείται επειδή οι επικεφαλής του αγωνιστικού είναι άπειροι. Κόπωση και θόλωμα της καθαρής σκέψης καμιά φορά.
Κόπωση είναι να μη βλέπει ένας έξυπνος και ταλαντούχος προπονητής, προφανείς ανορθογραφίες. Κόπωση είναι όταν ένας ποδοσφαιριστής έχει νεύρα, πατάει έναν αντίπαλο, φωνάζει σε συμπαίκτη του ή κάνει λάθος, σε αμαρκάριστη πάσα στα πέντε μέτρα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα στελέχη και με τον πρόεδρο και με όλους όσους είναι σε διαρκή επαγρύπνηση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, δίχως διάλειμμα ή δίχως ορατό το “τέλος” στον ορίζοντα.
Στο μεταξύ βεβαίως, παρά την κόπωση, το άγχος την πίεση, οι μάχες συνεχίζονται κανονικά και σε όλα τα μέτωπα. Και πάνω από όλα το κλαμπ θα χρειαστεί καθαρό μυαλό σε όλα τα επίπεδα. Σαν αυτό που επιδείχθηκε από προπονητή και παίχτες στον προημιτελικό με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα. Χρειάστηκε ίσως μια αποστασιοποίηση, μια ενδοσκόπηση, μια παρέμβαση του Ιβάν, δυο φρέσκες ιδέες του προπονητή και η συγκέντρωση όλων στο στόχο που έφερε το καθαρό σκορ νίκης και την ψυχωμένη εμφάνιση.
Ο πρωταθλητής είναι μεγάλο μέγεθος ώστε να χρειάζεται να επιστρατεύει… έξτρα πάθος και να αναζητά κίνητρα για να κάνει μια δουλειά (να νικήσει τον Παναθηναϊκό, πχ), που κανονικά πρέπει να μοιάζει με καθημερινότητα, με “κανονικότητα” θα έγραφα, αλλά αυτή τη λέξη τη λέρωσαν… Όμως όταν η κόπωση εμφανίζεται, είναι απαραίτητο αυτό το “κάτι παραπάνω” από όλους και πριν από κάθε άλλον, από τις προσωπικότητες, από τους “αρχηγούς”, είτε φορούν αθλητική εμφάνιση, είτε κοστούμι.
Οι αθλητικές αναμετρήσεις που έχουν χαρακτήρα μαχών και ο αληθινός εξωαγωνιστικός πόλεμος, θα συνεχίσουν να μαίνονται, αλλά και θα φουντώσουν. Γι αυτό η φρεσκάδα, η ευθυκρισία, η αποτελεσματικότητα όσων παίρνουν αποφάσεις θα δοκιμάζονται ξανά και ξανά. Τα περιθώρια για χαμένες μάχες κάθε είδους είναι πάντα περιορισμένα στον πρωταθλητισμό. Άρα όλοι, χρειάζονται κάθε βοήθεια που μπορεί να λάβουν. Από μυαλά, από τεχνοκράτες, από “πλάτες”, από “χέρια”.
Αξιοποίηση όλου του ρόστερ αν μιλάμε για ποδοσφαιριστές, αντικατάσταση στελεχών που μπορεί να κρίνονται ως αδύναμοι κρίκοι, ενίσχυση από περισσότερους ανθρώπους που μπορούν να άνουν επιτελική δουλειά σε κάθε επίπεδο. Χρειάζεται ανεφοδιασμός, φόρτωμα των μπαταριών, υποστήριξη και ενίσχυση των στρατευμάτων αυτός ο μακρύς πόλεμος. Μπορεί στο τέλος να χαθεί. Αλλά απαγορεύεται να χαθεί, λόγω κόπωσης. Διότι αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζεται…
