Η πανδημία του κορονοϊού έχει βάλει σε πάγο τη δραστηριότητα της ακαδημίας του ΠΑΟΚ-κι όλων των ομάδων-και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα γίνει η επιστροφή στην κανονικότητα. Ο Ανδρέας Μπαλαμπάνης, προπονητής της Κ-13 του Δικεφάλου, περιγράφει στη FORZA την καθημερινότητα των παικτών της ακαδημίας και τις πιθανές συνέπειες της πρωτόγνωρης κατάστασης, που βιώνουν.
«Τα παιδιά αυτήν την εποχή λειτουργούν όπως τα καλοκαίρια, όταν τους δίνουμε πρόγραμμα ενδυνάμωσης, φυσικής κατάστασης και επανένταξης» αναφέρει αρχικά, και συνεχίζει: «Όταν, βέβαια, επιστρέψουμε σε κάποια κανονικότητα, θα είναι δύσκολη η επανεκκίνηση για τους αθλητές, ιδίως για τους κάπως μεγαλύτερους σε ηλικία, από δεκατριών και πάνω. Και θα είναι δύσκολο να μπουν ξανά σε προπονητικά περιεχόμενα εκπαίδευσης, που αφορούν σε θέματα πειθαρχίας, σεβασμού, ομαδικού πνεύματος. Θα ήταν καλό να μας είχε δοθεί η δυνατότητα να δουλέψουμε οι προπονητές με τα παιδιά, τηρώντας αυστηρά μέτρα για την προφύλαξη της υγείας όλων. Ασφαλώς και προτεραιότητα είναι η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, όμως θα έπρεπε να είχε βρεθεί ένας τρόπος, προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά, που κάνουν αγωνιστικό αθλητισμό, και τα οποία έχουν κάνει ένα σωρό θυσίες τα προηγούμενα χρόνια για να φθάσουν εδώ που βρίσκονται σήμερα».
«ΧΑΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ»
Ο 30χρονος τεχνικός κάνει λόγο για μια «χαμένη χρονιά για τα παιδιά, όποια στιγμή κι αν ξεκινήσουμε ξανά, και ειδικά για τους παίκτες του ΠΑΟΚ, που κάνουν πρωταθλητισμό. Ακόμη περισσότερο πλήττονται από αυτήν την κατάσταση οι παίκτες των ομάδων Κ-17 και Κ-19. Όχι ότι δεν θα μπορέσουν στο μέλλον να καλύψουν τα κενά τους, όμως η ιδιαιτερότητα μ’ αυτούς είναι ότι πρόκειται για παίκτες, που θέλουμε να τους εντάξουμε στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ. Αντίστοιχα, βέβαια, το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες ομάδες, που θέλουν να εντάξουν παίκτες από τις ακαδημίες τους στον επαγγελματικό αθλητισμό.Από την πλευρά μας, δεν βλέπω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε, πέρα από το να τους δίνουμε το πρόγραμμα, που πρέπει να ακολουθούν μόνοι τους σε έναν εβδομαδιαίο κύκλο προετοιμασίας, σε θέματα φυσικής κατάστασης και τεχνικής. Και δεν είναι πάντα εύκολο για όλα τα παιδιά να ακολουθούν το πρόγραμμα. Σκεφτείτε εκείνα, που ζουν μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και δεν έχουν χώρους άθλησης κοντά τους. Πώς θα κάνει αυτό το παιδί αθλητική δραστηριότητα».
ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ
Πώς βιώνουν, όμως, αυτήν την κατάσταση τα παιδιά από ψυχολογικής άποψης; Και τι πρέπει να συμβεί όταν σημάνει η επανεκκίνηση; «Εδώ έγκειται και η δική μας μεγάλη ευθύνη, των προπονητών και των παιδαγωγών, το πώς θα βοηθήσουμε ψυχολογικά τα παιδιά, όταν θα ξαναμπούν στο γήπεδο» τονίζει ο Μπαλαμπάνης, και προσθέτει: «Γιατί τότε είναι, που θα πρέπει να πιστέψουν ξανά στους εαυτούς τους, να βάλουν και πάλι σε προτεραιότητα τον αθλητισμό, πρώτα για την ψυχική υγεία και έπειτα για τον πρωταθλητισμό, να τους βάλουμε πάλι στο καλούπι της προπόνησης, του σεβασμού και της πειθαρχίας, ώστε να έχουν αρχές στη ζωής τους, γιατί πρώτα απ’ όλα είναι άνθρωποι, και πρέπει να έχουν και δυνατό χαρακτήρα. Αυτό το διάστημα έχουμε κάνει αγώνα, τόσο εμείς, όσο και οι γονείς των παιδιών, προς την κατεύθυνση να πιστέψουν στον εαυτό τους, να έχουν αυτοπεποίθηση, αυτοσυγκέντρωση και αυτοκυριαρχία, στοιχεία δηλαδή, που είναι πολύ σημαντικά για τη ζωή τους, κι όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Και εμείς, βέβαια, οι προπονητές καλούμαστε, όταν αρθεί το λοκντάουν, να μπούμε μέσα στα γήπεδα με την ίδια καλή διάθεση, ζωντάνια και χαρά, προκειμένου να μεταδώσουμε το μήνυμα στα παιδιά, ότι εδώ είμαστε, θα τα φτιάξουμε όλα. Γιατί μόνο έτσι θα πιστέψουν ξανά στους εαυτούς τους και στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου, ότι το αγαπούν και θα κάνουν τα πάντα για αυτό, για να φθάσουν όσο ψηλότερα μπορούν».
