H ομάδα ετοιμάζεται για τους δύο μεγάλους τελικούς: στις 9 Μαρτίου του 1994 στη Θεσσαλονίκη και στις 16 Μαρτίου στην Τεργέστη, γιατί αντίπαλος αυτή τη φορά είναι η Στεφανέλ Τεργέστης, η οποία πραγματικά ήταν μια από τις καλύτερες ιταλικές ομάδες της περιόδου, για την οποία μιλάμε. Είχε στις τάξεις της τον Μποντιρόγκα, νεαρό τότε και ταλαντούχο, τον Τζεντίλε, τον Φούτσκα και τον Ντε Πολ. Προπονητής ήταν ο Μπόγκταν Τάνιεβιτς.
Στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα κατάμεστο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, η μάχη ήταν αμφίρροπη. Καταφέραμε και πήραμε διαφορά 9 πόντων σχεδόν με το σφύριγμα της λήξης. Η διαφορά ήταν 6 πόντοι και ο κοντορεβιθούλης μας, ο Τζον Κόρφας μ’ ένα τρίποντο ακριβώς με τη λήξη έκανε το σκορ 75-66. Και έτσι ετοιμάζεται η ομάδα να μεταβεί στην Τεργέστη, ετοιμασίας πάρα πολλές από τα στελέχη, που ήταν εντεταλμένα να οργανώσουν το μεγάλο αυτό τελικό και, έτσι, η αποστολή με τσάρτερ αναχώρησε με τις ευχές όλων των Ελλήνων φιλάθλων για να πετύχει το μεγάλο θρίαμβο και να κατακτήσει το κύπελλο Κόρατς, που νομίζω πως θα ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα, που θα το κατακτούσε.
Ηταν ένας μεγάλος τελικός. Η ομάδα μας πετούσε κυριολεκτικά και είχε καθοδηγητή τον Σούλη Μαρκόπουλο, ο οποίος ως βοηθός, αντικατέστησε τον μεγάλο Ντούντα Ιβκοβιτς, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αποχωρήσει το Δεκέμβριο του 1993. Είχε μεσολαβήσει μια παρεξήγηση μεταξύ του προέδρου Λάκη Οικονομίδη και του ιδίου και τα ηνία τα είχε πάρει στα χέρια του πλέον ο Σούλης Μαρκόπουλος. Ηταν μια από τις πιο υπέροχες βραδιές στην ιστορία του μπασκετικού ΠΑΟΚ.
Το σφύριγμα των διαιτητών ακούγεται και ο φωτεινός πίνακας του σταδίου στην Τεργέστη γράφει Stefanel Trieste-PAOK Salonicco 91-100. Ηταν πράγματι μια από τις συγκλονιστικότερες και τις ωραιότερες στιγμές για όλους μας: Παίκτες, διοικούντες και φιλάθλους…
Εδώ θα πρέπει να πούμε και μερικά παραλειπόμενα. Σύμφωνα με τον κανονισμό, εισιτήρια, επειδή δεν είναι τελικός, δεν δικαιούνται οι ομάδες, όταν παίζουν στην έδρα των αντιπάλων. Ετσι, λοιπόν, δεν μπορούσαμε, αν και ζητήσαμε, να έχουμε εισιτήρια για να διαθέσουμε στους φιλάθλους μας. Παρ’ όλα αυτά, όμως, ένα πούλμαν από τη Θεσσαλονίκη με τους πιο τολμηρούς τότε, του συνδέσμου Θύρας 4, ξεκίνησαν με σκοπό να έρθουν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα μέσα στην Τεργέστη. Βέβαια, οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές. Δεν μας έδιναν εισιτήρια και δεν μπορούσαμε να απαιτήσουμε και ούτε η FIBA μπορούσε να μεσολαβήσει.
Ετσι, λοιπόν, φτάνουμε το απόγευμα μία ώρα περίπου πριν από την έναρξη του αγώνα και μαζί με τον τότε έφορο δημοσίων σχέσεων, τον σημερινό ηγέτη της πρωταθλήτριας ομάδας βόλεϊ του ΠΑΟΚ, Αντώνη Τσαλόπουλο, έπρεπε να δώσουμε μια κάποια λύση ή να βοηθήσουμε κάπως τους Θεσσαλονικείς τολμηρούς φιλάθλους μας. Πράγματι, με διάφορες «ελληνικές κομπίνες» καταφέραμε να βάλουμε μέσα στο γήπεδο σχεδόν τα 3/4 του πούλμαν, δηλαδή γύρω στους 30 και πλέον φιλάθλους μας. Παίρνοντας από τους «διαπιστευθέντας» δημοσιογράφους τις κάρτες τους, τις πηγαίναμε έξω με τον Αντώνη Τσαλόπουλο και βάζαμε έναν έναν τους φιλάθλους μέσα στο γήπεδο, χρήζοντας τους δημοσιογράφους. Είχαμε και μερικές προσκλήσεις. Και έτσι, λοιπόν, σιγά-σιγά φτάσαμε στον αριθμό 32 απ’ ό,τι θυμάμαι. Τότε ήταν που, όταν είχε βγει έξω ο Αντώνης Τσαλόπουλος για να δώσει τις τελευταίες δημοσιογραφικές κάρτες ή προσκλήσεις, τον συνέλαβε ένας αστυνομικός και ήθελε να τον οδηγήσει στο αστυνομικό τμήμα. Τότε προσέτρεξα στον Αντώνη και στον αστυνομικό, προκειμένου να βοηθήσω να λήξει το συμβάν. Επέμενε ο αστυνομικός, οπότε τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν. Το αποτέλεσμα ήταν να με βγάλουν και εμένα έξω από το γήπεδο. Τότε φωνάξαμε την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της ομάδας της Τεργέστης, η οποία μας γνώριζε από τον πρώτο αγώνα και τη φιλοξενία της Θεσσαλονίκης και με τη μεσολάβηση της δόθηκε τέλος, μπήκα μέσα με πολλή αγωνία, αλλά και πολύ λαχτάρα τα τελευταία πέντε λεπτά πριν από την έναρξη του αγώνα. Ηταν μια τολμηρή απόφαση να εξυπηρετήσουμε τους φιλάθλους της Θύρας 4 τη στιγμή, που δεν είχαμε στο χέρι μας ούτε ένα εισιτήριο.
Η επιστροφή από το μεγάλο αυτό θρίαμβο ήταν πραγματικά αξέχαστη. Με το πούλμαν φθάσαμε στο αεροδρόμιο της Τεργέστης γύρω στα μεσάνυχτα και, με τις γνωστές καθυστερήσεις, αναχωρήσαμε για την πατρίδα γύρω στις 2 π.μ. Φθάσαμε στη Θεσσαλονίκη τα ξημερώματα. Την άλλη μέρα όλος ο Τύπος υμνούσε το μεγάλο αυτό κατόρθωμα του ΠΑΟΚ. Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι στο γνωστό χώρο του Λευκού Πύργου είχε στηθεί μεγάλο πανηγύρι μετά τη λήξη του αγώνα και οι Θεσσαλονικείς στις 16 Μαρτίου του 1994 χάρηκαν με το δικό τους τρόπο την κατάκτηση του μεγάλου αυτού τροπαίου, το δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο, το Korac Cup. Κι αυτό ήταν από τις πιο ωραίες και από τις πιο σημαντικές ημέρες μου μέσα στον ΠΑΟΚ. Θα ήθελα να προσθέσω ότι για την κατάκτηση του τίτλου είχαμε λάβει στα γραφεία πάρα πολλά συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Γύρω στα 150. Ανάμεσα σ’ αυτά, και του πρωθυπουργού της χώρας, του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου.
*H FORZA δημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Νικηφόρου «ΠΑΟΚ αγάπη μου».
